 |  |
15/03/2010
Wizyta ad limina z Burkina Faso i Nigru
◊ Ojciec Święty 15 marca przyjął na audiencji czterech biskupów z regionalnej konferencji episkopatu Burkina Faso-Niger, którzy rozpoczęli dziś wizytę ad limina. Są to przedstawiciele jednych z najuboższych krajów na świecie, należących do kategorii, którą ONZ określa niekiedy jako Czwarty Świat. Dla przykładu szacuje się, że trzy czwarte budżetu państwa w Burkina Faso pochodzi z kredytów zagranicznych. Również w Nigrze, który posiada bogate złoża surowców mineralnych, w tym uranu, większość obywateli żyje w skrajnej nędzy. Koszty ich dziennego utrzymania nie przekracza równowartości jednego dolara.
Każdy z tych zachodnioafrykańskich krajów liczy po 13 mln mieszkańców. Chrześcijaństwo nie ma tam długich tradycji. Ewangelizacja tego regionu rozpoczęła się dopiero w XX w. Większość ludności to muzułmanie. W Nigrze aż 90 proc., a w Burkina Faso – 60 proc. W tym ostatnim katolicy stanowią 19 proc. społeczeństwa i są podzieleni na trzy archidiecezje i 6 diecezji. W Nigrze natomiast obecność katolików jest śladowa. Stanowią oni zaledwie 0,14 proc. ludności. Tym niemniej posiadają jedną archidiecezję i jedną diecezję. Kościół, choć mniejszościowy, odgrywa w tym regionie znaczącą rolę na polu edukacji, a w szczególności służby zdrowia, głównie dzięki działalności kamilianów. „W ten sposób Kościół zyskuje dobrą reputację. Pomaga to również w relacjach z innymi religiami – powiedział Radiu Watykańskiemu abp Seraphin François Rouamba, przewodniczący konferencji episkopatu. – Muszę powiedzieć, że chrześcijanie, muzułmanie i wyznawcy religii tradycyjnych rozumieją się całkiem dobrze. Wystarczy powiedzieć, że kiedy odbywam wizytację apostolską w parafii, przychodzą do mnie również protestanci i muzułmanie. Niekiedy nawet uczestniczą w Eucharystii. Kiedy w wiosce buduje się nowy kościół, kobiety muzułmańskie noszą wodę. A ostatnio sklepikarze muzułmańscy zaoferowali nam nawet pomoc finansową. Dobrze wiedzą bowiem, że tam gdzie buduje się kościół, wkrótce powstanie też szkoła i przychodnia. A że katolicy nikogo nie dyskryminują, skorzysta na tym całe społeczeństwo” – mówił przewodniczący konferencji episkopatu Burkina Faso i Nigru.
kb/ rv
Papieska audiencja dla zwierzchników ukraińskich katolików obu obrządków
◊ Benedykt XVI przyjął na audiencji prywatnej greckokatolickiego arcybiskupa większego Kijowa i Halicza, kard. Lubomyra Huzara, i łacińskiego metropolitę lwowskiego, abp. Mieczysława Mokrzyckiego.
Papieska audiencja dla zwierzchników obu katolickich obrządków Ukrainy przypadła po niedawnych zmianach na najwyższych stanowiskach państwowych w tym kraju. Kard. Huzar, rozmawiając 9 marca w Odessie z dziennikarzami, zapowiedział, że zaapeluje do nowego prezydenta Wiktora Janukowycza o przestrzeganie ukraińskiej konstytucji. Zapewnia ona wszystkim Kościołom i organizacjom religijnym równe prawa. Kijowsko-halicki arcybiskup większy podkreślił to, odpowiadając na pytanie, czy w związku z nową prezydenturą wzrosną na Ukrainie wpływy Cerkwi prawosławnej zależnej od patriarchatu moskiewskiego. Hierarcha zaapelował też do grekokatolików i do wszystkich mieszkańców Ukrainy o dalszą modlitwę w intencji kraju i nowo wybranych władz. Zazwyczaj wzywa się do niej przed wyborami, ale jest ona potrzebna stale – powiedział kard. Huzar.
Natomiast w imieniu Konferencji Rzymskokatolickich Biskupów Ukrainy przesłanie do nowego premiera Mykoły Azarowa skierował jej przewodniczący. Abp Mokrzycki życzy szefowi rządu Bożej opieki. Podkreśla, że powierzone mu zadania wiążą się z odpowiedzialnością wobec Boga i ludzi.
ak/ rv, risu
Papieskie orędzie na XXV Dzień Młodzieży: przykazania wskazują drogę do szczęścia
◊ Chrześcijaństwo nie jest w pierwszym rzędzie moralnością, ale spotkaniem z Chrystusem, który kocha osobiście każdego z nas nawet wtedy, gdy się od Niego odwracamy. Podkreśla to Papież w opublikowanym 15 marca orędziu na XXV Światowy Dzień Młodzieży. Jego hasłem jest pytanie skierowane do Jezusa przez bogatego młodzieńca: „Nauczycielu dobry, co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne?” (Mk 10,17). Benedykt XVI przypomina, że jego tegoroczne obchody w Kościołach lokalnych w Niedzielę Palmową 28 kwietnia są etapem na drodze do planowanego w przyszłym roku światowego spotkania młodych w Madrycie. Przesłanie nosi datę 22 lutego – święta Katedry Piotra. Papież nawiązuje w nim też do 25-lecia ustanowienia 20 grudnia 1985 r. Światowego Dnia Młodzieży, co nazywa proroczą, owocną inicjatywą Jana Pawła II, i do jego listu do młodych całego świata z 31 marca 1985 r.
Benedykt XVI zachęca młodych, by pytali Boga, jakie ma plany co do ich życia, i pragnęli wypełnić Jego wolę. Zwraca uwagę, że powołanie chrześcijanina rodzi się z miłości proponowanej nam przez Jezusa i można je realizować jedynie odpowiadając na nią z miłością. Powołanych do kapłaństwa czy życia konsekrowanego przestrzega, by nie obawiali się pójść za głosem Boga, bo chce On ich obdarzyć głęboką radością. Tym zaś, którzy odczuwają powołanie do małżeństwa, zaleca, by przyjęli je z wiarą, zabiegając o trwałe podstawy dla miłości wiernej i otwartej na dar życia. Przypomina dalej, że wszyscy jesteśmy powołani do życia wiecznego, do radowania się szczęściem przebywania z Bogiem na zawsze. Idąc pod prąd dzisiejszej mentalności, która odrzuca wszelkie reguły i normy, Papież podkreśla znaczenie Bożych przykazań. Nie ograniczają one szczęścia, ale właśnie wskazują, jak je znaleźć. W orędziu na XXV Światowy Dzień Młodzieży Ojciec Święty nawiązuje ponadto do problemów przeżywanych dziś przez ludzi młodych, takich jak bezrobocie i brak konkretnych perspektyw na przyszłość. Te trudności nie powinny zniechęcać – uważa Benedykt XVI. – Ci, którzy spotkali Chrystusa, mogą nieść światu autentyczną nadzieję.
ak/ rv
Abp Fisichella o problemie pedofilii w Kościele
◊ W Stanach Zjednoczonych dekada zmagań ze skandalami seksualnymi w Kościele nie poszła na marne. Jej owocem jest nowe pokolenie kapłanów, staranniej wyselekcjonowanych i lepiej przygotowanych, zarówno pod względem naukowym, jak i duchowym. Europa powinna się uczyć od Amerykanów – uważa prezes Papieskiej Akademii Pro Vita. Zdaniem abp. Rina Fisichelli Kościół ponosi dziś konsekwencje okresu, w którym kapłani i zakonnicy zatracali stopniowo swą tożsamość i duchowość. „Zwłaszcza w latach 60. utrwaliło się przekonanie, że wszystko jest dozwolone” – zaznaczył abp Fisichella. Takie opinie pokutują do dziś i bynajmniej nie tylko w Kościele, lecz w całym społeczeństwie. W Holandii istnieje nawet partia polityczna, która popiera pedofilię.
Wyraźnym zaprzeczeniem takiej postawy jest natomiast Benedykt XVI. Świadczy o tym całe jego życie, a także nauczanie, jak choćby jego krystalicznie jednoznaczne słowa, które wypowiedział przed dwoma laty w Stanach Zjednoczonych – przypomina prezes papieskiej akademii. Tego samego należy się spodziewać w liście Ojca Świętego do katolików w Irlandii. Abp Fisichella zaznaczył, że stosowana tu przez Papieża zasada „zero tolerancji” jest moralnym zobowiązaniem dla całego Kościoła, a nie jedynie sugestią.
Odpowiadając na pytania włoskiego dziennika Corriere dela Sera, watykański hierarcha przypomniał, że w nagłośnionych ostatnio skandalach chodzi o przypadki bardzo rzadkie. Wyrządzają one wielką szkodę ogromnej większości kapłanów, którzy poważnie i z radością przeżywają swoje powołanie. Wciąganie to tej afery całego Kościoła i Papieża jest kolejnym aktem przemocy, a zarazem przejawem prymitywizmu – uważa abp Fisichella. Tym niemniej przyznaje on, iż chodzi tu o tak poważne przestępstwo, że nawet gdyby zdarzył się tylko jeden przypadek na całą Europę, to już byłoby to za dużo. Są to bowiem akty przemocy, które wołają o pomstę do nieba – dodał prezes Papieskiej Akademii Pro Vita.
kb/ rv
Jak można pomóc Haiti?
◊ Katolicka pomoc dla Haiti osiągnęła już rekordowe rozmiary – czytamy w raporcie Catholic Relief Services. Do tej pory przekazano poszkodowanym w katastrofie wsparcie w wysokości 100 mln dolarów. Kolejne 200 mln organizacja chce zebrać w tym roku. Nadzwyczajna hojność i solidarność, przede wszystkim Amerykanów, ale też i całego świata, jest największą akcją pomocy notowaną od półwiecza w USA.
Obecnie opracowywana jest przez CRS kościelna baza danych, w której haitańskie parafie, placówki szkolne i medyczne zamieszczą w internecie listę najpilniejszych potrzeb związanych z odbudową. Ułatwi to organizacjom charytatywnym i osobom prywatnym z całego świata przekazywanie pomocy na konkretne dzieło i sfinansowanie np. kompletu łóżek do szpitala dziecięcego. Istotną pomocą jest obecnie wsparcie ekip specjalistów, inżynierów, architektów, którzy opracowują projekty odbudowy. Potem tworzone są kosztorysy umieszczane w bazie danych. Nad listą priorytetów pracuje też episkopat Haiti. Jego lista będzie znana po świętach wielkanocnych. Raport CRS podkreśla, że najsłabszym punktem pomocy dla Haiti jest brak koordynacji i przywództwa, a nie gotówki na odbudowę zniszczeń. Niektóre organizacje niepotrzebnie też ze sobą konkurują. Widać też animozje względem amerykańskiej hegemonii w pomocy charytatywnej – czytamy w raporcie CRS. Jak na razie nie brak natomiast gotówki, która spływa z całego świata.
Natomiast o los najmłodszych ofiar trzęsienia ziemi zapytaliśmy wolontariusza Jezuickiej Służby Uchodźcom pracującego w obozach namiotowych na Haiti. „Sytuacja dzieci jest dość złożona – powiedział Radiu Watykańskiemu pracujący tam Artur Suski SJ. – Niektóre kraje przyspieszyły procedury adopcyjne, by można było adoptować haitańskie sieroty. Dużo dzieci straciło rodziców w tej katastrofie, co widać na ulicach i w obozach namiotowych. Są agencje charytatywne, które chcą organizować tego typu adopcje. Nawet był przykład trochę smutny, że sekta amerykańska chciała po cichu wywieźć dzieci do Ameryki, choć niektóre z nich miały jeszcze rodziców i krewnych, którzy przeżyli. Ludzi tych aresztowano na lotnisku, ponieważ chcieli porwać dzieci. Sytuację haitańskich najmłodszych komplikuje fakt, że szkoły nie funkcjonują i dzieci się nudzą i szwendają. Wiele z nich nie pracuje, bo oczywiście są jeszcze za młode. Pomoc najmłodszym Haitańczykom nie jest łatwa. Najlepszym rozwiązaniem jest uruchomienie choćby prowizorycznych szkół w obozach namiotowych i to jest priorytetem Jezuickiej Służby Uchodźcom (JRS) – powiedział Artur Suski SJ.
A. Suski SJ/Haiti JRS, se/rv
Indie: protest „niedotykalnych”
◊ Chrześcijańscy i muzułmańscy dalitowie wyszyli dziś na ulice New Delhi, domagając się poszanowania swych praw. Są oni w Indiach podwójnie dyskryminowani: jako przynależący do warstwy najniżej stojącej w kastowym systemie społecznym i jako wyznawcy innej religii niż hinduizm. Jednak podczas gdy wyznawcy islamu mogą liczyć na minimalną pomoc ze strony państwa, to chrześcijanie nigdy jej nie otrzymują, co więcej, są grupą najbardziej dyskryminowaną w hinduskim społeczeństwie. W manifestacji wzięło udział 10 tys. osób, wśród których byli m.in. katoliccy biskupi popierający swą obecnością słuszność protestu dalitów. Szacuje się, że trzy czwarte z 25 mln indyjskich chrześcijan stanowią właśnie „niedotykalni”. „Bezsensowną dyskryminacją, która negatywnie odbija się również na lokalnej gospodarce”, nazwał aktualne traktowanie chrześcijańskich dalitów uczestniczący w marszu bp Anthonisamy Neethinsthan. Hierarcha za obronę ich praw w przeszłości trafił nawet do więzienia.
bz/ rv
Szwajcaria: weryfikacja oskarżeń o pedofilię
◊ Z falą zarzutów o molestowanie seksualne przez duchownych zmierza się Kościół katolicki w Szwajcarii. 60 przypadków nadużyć bada komisja powołana przez tamtejszy episkopat. Wyjaśnienia składają zarówno ofiary, jak i oskarżani duchowni. Kościół rozpatruje zgłoszenia, ale sam nie będzie formułował oskarżeń – powiedział członek szwajcarskiej komisji episkopatu, badającej kwestię pedofilii. Opat Martin Werlen OSB podkreślił, że komisja doradza ofiarom molestowania, by to one zadecydowały o oskarżeniu winowajców. – Wydaje się nam niezwykle ważnym, by to ofiara decydowała o krokach, jakie zamierza przedsięwziąć – powiedział szwajcarski benedyktyn. Komisja episkopatu opracowuje też nowy program prewencyjny na rzecz skutecznego zapobiegania nadużyciom względem nieletnich. Opat Werlen pozytywnie odniósł się też do powstania krajowej organizacji kościelnej zajmującej się tego typu przypadkami. To ona mogłaby wypracować procedury w przypadku nadużyć.
se/dw-world.de
Kraków pożegnał o. Badeniego
◊ Rodzina, współbracia dominikanie, przyjaciele, wychowankowie i wielu krakowian pożegnało o. Joachima Badeniego, najstarszego polskiego dominikanina, który w wieku 97 lat zmarł 11 marca. Uroczystościom pogrzebowym znanego duszpasterza, mistyka i mędrca przewodniczył w Krakowie kard. Stanisław Dziwisz.
„Bogu dziękujemy za wszystkie drogi i miejsca oraz za blisko 100 lat jego pielgrzymowania, w głębokiej wierze, mocnej nadziei i gorącej miłości, do domu Ojca. Pragniemy podziękować również o. Joachimowi, szczególnie za ożywienie duszpasterstwa młodzieży w Krakowie, którego tak bardzo potrzebuje dzisiejsza młodzież, wrażliwa na prawdziwe wartości” – mówił metropolita krakowski.
Prezydent Lech Kaczyński odznaczył pośmiertnie o. Joachima Badeniego Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski.
O. Badeni spoczął na Cmentarzu Rakowickim w Krakowie.
R. Łączny, KAI
Poznań: zakończyła się akcja „Ołówek dla Afryki”
◊ Zakończyła się akcja „Ołówek dla Afryki” organizowana przez poznańską Fundację Pomocy Humanitarnej Redemptoris Missio. Odpowiedź na apel o zbiórkę przyborów szkolnych przeszła najśmielsze oczekiwania. Do akcji zgłosiło się ponad 300 szkół, firm i rozmaitych instytucji nie tylko z Poznania i okolic, ale również z całej Polski.
„Jesteśmy zalewani ołówkami, zeszytami, kredkami, wszelkimi przyborami szkolnymi – mówi Anna Kurkowiak z fundacji Redemptoris Missio. – Nie mamy już miejsca w fundacji, żeby to pomieścić. Ludzie uwierzyli w to, że pomagać można zawsze, każdemu, i że nie kosztuje to naprawdę wiele”.
Teraz wolontariusze policzą wszystkie zeszyty, kredki i długopisy, spakują je do paczek i wyślą do polskich misjonarzy w najodleglejszych krajach świata, a oni rozdadzą je dzieciom.
R. Łączny, KAI
Historia pewnego nawrócenia. Czytając Wyznania św. Augustyna…
◊ Pytałem mą duszę, dlaczego jest tak smutna (Wyznania 4,4)
Posłuchaj rozważania: 
Poniedziałek czwartego tygodnia Wielkiego Postu
Augustyn opowiada w Wyznaniach o bardzo intensywnej przyjaźni, którą przeżył w młodości w swoim rodzinnym mieście Tagaście. Dwaj rówieśnicy mieli wspólne zainteresowania, razem dorastali, razem chodzili do szkoły, wspólnie się bawili. Z Wyznań dowiadujemy się, że przyjaciel Augustyna nigdy nie był mocno zakorzeniony w wierze, a Augustyn odciągał go od niej jeszcze bardziej. To wyciskało łzy z oczu jego matce Monice. Augustyn nie ukrywa, że gdy przebywał sam, czuł się bez przyjaciela zupełnie zagubiony. I oto stała się rzecz zupełnie nieprzewidziana. Przyjaciel Augustyna ciężko zachorował. Gdy uznano, że stan jego zdrowia jest bardzo poważny, udzielono mu chrztu, gdy miał bardzo wysoką gorączkę. Młodzieniec wkrótce poczuł się lepiej, a gdy Augustyn pozwalał sobie w jego obecności na żarty dotyczące tego sakramentu, usłyszał, że jeśli chce, aby zostali przyjaciółmi, nie wolno mu mówić takich rzeczy. Po kilku dniach, gdy Augustyn był nieobecny, poczuł się znowu bardzo źle i wkrótce umarł.
„Wtedy ból zamroczył moje serce. Na cokolwiek patrzyłem, wszędzie widziałem tylko śmierć. Rodzinne miasto stało się dla mnie czymś niemożliwym do zniesienia, dom rodzinny – samym nieszczęściem. Wszystko, co przedtem było nam obu wspólne, teraz, bez niego, zmieniło się w straszną mękę. (…) Pytałem mą duszę, dlaczego jest tak smutna i czemu tak strasznie mnie dręczy, a ona nie potrafiła mi na to odpowiedzieć. Gdy mówiłem: «Ufaj Bogu» – też nie była posłuszna. I miała w tym rację, bo prawdziwszy i więcej wart był ten ukochany człowiek, którego utraciła, niż mgliste widmo, w jakim kazałem jej pokładać nadzieję. Koiły mnie tylko łzy, które stały się największym po owym przyjacielu ukochaniem mej duszy” (Wyznania 4,4, s. 53-54).
Łatwo można się domyślić, że chodziło o przyjaźń bardzo głęboką, o przyjaźń, która zmienia spojrzenie nie tylko na osobę zaprzyjaźnioną, ale też na innych ludzi jakich spotykamy i na całe nasze życie. Nie może być przyjaźni z jakąś rzeczywistością abstrakcyjną, nie ma przyjaźni samotnej. Przyjaźń zakłada zawsze drugą osobę i realizuje się w spotkaniu. Wymaga dzielenia się doświadczeniem, wymiany opinii, choćby niewielkich gestów życzliwości, symbolizujących pełny dar jednej osoby dla drugiej. Przyjaźń nas zmienia, pomaga pokonywać nasze braki i egoizm. Bo też prawdziwa przyjaźń jest wymagająca.
Kiedy po wielu latach Augustyn zastanawiał się dlaczego tak rozpaczał po śmierci przyjaciela, doszedł do wniosku, że w tej intensywnej relacji zabrakło odniesienia do Boga. Bo w rzeczywistości „Szczęśliwy jest człowiek, który kocha Boga, a przyjaciela w Nim” (por. Wyznania 4,6, s. 57). Niech te słowa pomogą i nam we właściwym przeżywaniu przyjaźni, jakże potrzebnych dla naszego rozwoju duchowego.
ks. Waldemar Turek
Magazyn w poniedziałek
◊ Nasz program w większości wypełnią aktualności watykańskie. Zaprezentujemy też najnowszy numer miesięcznika List, a na zakończenie nadamy refleksję ks. Waldemara Turka o św. Augustynie.
Słuchaj:
Dziennik 15.03.2010 - wersja dźwiękowa
◊ Słuchaj:
Biuletyn Radia Watykańskiego jest rozsyłany gratis na adresy abonentów. Jak dokonać prenumeraty lub jak z niej zrezygnować informujemy na stronie www.radiovaticana.va/polski
© Radio Watykańskie 2009 - wszelkie prawa zastrzeżone