 |  |
22/10/2010
Dobiegają końca obrady Synodu Biskupów
◊ Relator generalny Synodu Biskupów wraz z sekretarzami specjalnymi i relatorami 10 grup językowych pracuje dziś nad uzupełnieniem schematu propozycji wniesionymi przez uczestników obrad poprawkami. Tekst zostanie jutro poddany w auli synodalnej głosowaniu ojców synodalnych, którego wynikiem będzie ostateczna wersja propozycji. Natomiast dzisiejszy popołudniowy program obejmuje sesję ogólną w obecności Papieża z prezentacją orędzia końcowego i głosowaniem nad jego przyjęciem oraz wyborami do rady Zgromadzenia Specjalnego Synodu Biskupów dla Bliskiego Wschodu.
ak/ rv
Papież do nowych ambasadorów Słowenii i Portugalii: wiara ma znaczenie dla narodowej tożsamości i życia społecznego
◊ Wspólne chrześcijańskie korzenie naszego kontynentu leżą u podstaw integracji Słowenii z Unią Europejską. Wskazał na to Papież, przyjmując nową ambasador tego kraju przy Watykanie. Maja Maria Lovrenčič Svetek złożyła dziś listy uwierzytelniające.
Benedykt XVI zwrócił przy tej okazji uwagę, że wartości ewangeliczne zawsze umacniają tożsamość i ubogacają kulturę narodu. Przypomniał, że pierwsze świadectwa języka i literatury słoweńskiej to rękopisy modlitw oraz innych tekstów religijnych. Chrześcijańskie dziedzictwo wspierało Słoweńców w drodze do niepodległości po upadku reżimu komunistycznego. W tym trudnym okresie Stolica Apostolska była narodowi słoweńskiemu szczególnie bliska. Ojciec Święty życzył, by w kontekście dobrych wzajemnych relacji znalazły rozwiązanie problemy między Kościołem a państwem, jakie pozostały tam jeszcze po podpisaniu porozumienia konkordatowego przed 9 laty. Podkreślił przy tym stałe zaangażowanie Stolicy Świętej na rzecz godności i praw każdego człowieka i narodu.
Nowa przedstawicielka Słowenii przy Watykanie Maja Maria Lovrenčič Svetek ma 61 lat. Od 1973 r. pracuje w służbie dyplomatycznej, najpierw jugosłowiańskiej, a później słoweńskiej. W latach 2004-2008 reprezentowała swój kraj w Słowacji. Cztery dziesięciolecia (od 1971 r.) kariery dyplomatycznej ma też za sobą nowy ambasador Portugalii przy Stolicy Apostolskiej, 63-letni Manuel Tomás Fernandes Pereira. Wcześniej (w latach 1997-2003) pełnił tę samą funkcję w Republice Południowej Afryki, Lesoto i Botswanie.
Przyjmując nowego ambasadora Portugalii, Papież nawiązał do swej majowej wizyty w tym kraju i do dobrego przyjęcia, z jakim spotkały się tam jego słowa. Zaznaczył, że ma to również znaczenie społeczne. Tam, gdzie społeczeństwo wzrasta i ludzie umacniają się w dobru dzięki orędziu wiary, zyskuje na tym życie społeczne, a obywatele są bardziej gotowi służyć dobru wspólnemu. Benedykt XVI przypomniał ciągłe zaangażowanie Stolicy Apostolskiej w służbie pełnemu rozwojowi człowieka i narodów. Podkreślił, że wszyscy winni być przekonani, iż przeszkody w tym rozwoju nie są tylko natury ekonomicznej. Zależy on od głębszych wartości moralnych i duchowych, które decydują o postawie człowieka względem siebie samego, innych ludzi i całego stworzenia. Kiedy Kościół w Portugalii wpaja świadomość, że wartości te winny inspirować życie publiczne i osobiste, nie czyni tego ze względu na ambicje polityczne, ale pełniąc swą misję, powierzoną mu przez Chrystusa. Kościół zachęca wiernych, by w pełni podejmowali obywatelską odpowiedzialność i wraz z innymi rodakami przyczyniali się do dobra wspólnego. Lojalna, połączona z wzajemnym szacunkiem współpraca Kościoła i władz cywilnych może tylko przynieść pożytek portugalskiemu społeczeństwu – dodał Ojciec Święty.
ak/ rv
Benedykt XVI do nowego ambasadora Ekwadoru o celach systemu edukacyjnego
◊ Człowiek jest stworzony na obraz i podobieństwo Boże, co stanowi granicę wszelkiej władzy politycznej nad nim, a zarazem rację jej istnienia. Zapominanie o tym staje u podstaw niesprawiedliwości i totalitaryzmu – przypomniał Benedykt XVI, spotykając się z nowym ambasadorem Ekwadoru przy Stolicy Apostolskiej. Luis Dositeo Latorre Tapia złożył dziś w Watykanie listy uwierzytelniające. W skierowanym doń przesłaniu Ojciec Święty wyraził uznanie dla wysiłków ekwadorskich władz na rzecz umocnienia demokracji i państwa prawa oraz rozwoju kraju. Zapewnił o gotowości Kościoła do współpracy z państwem na tym polu.
Tak jak w innych przesłaniach do latynoamerykańskich dyplomatów, Ojciec Święty przypomniał o potrzebie zapewnienia ochrony ludzkiemu życiu od poczęcia do naturalnej śmierci, rodzinie, wolności słowa i wyznania oraz innym swobodom obywatelskim. Szczególnym wyzwaniem dla instytucji państwa jest bezrobocie, przemoc, bezkarność, analfabetyzm i korupcja. Papież poświęcił szczególnie wiele miejsca edukacji. Nawiązał przy tym do przygotowywanej w Ekwadorze kompleksowej reformy szkolnictwa, przypominając zarazem o zasługach Kościoła na polu wychowawczym. Benedykt XVI zaznaczył, że szkoły wszystkich szczebli nie powinny być jedynie instytucjami ograniczonymi do przekazu użytecznych informacji, ale ośrodkami ugruntowywania w wychowankach miłości i prawdy oraz czynienia z nich odpowiedzialnych obywateli. Istotną rzeczą jest tu współpraca z rodzicami, którzy mają prawo wychowywać swoje dzieci w zgodzie z wyznawanymi przekonaniami religijnymi i etycznymi.
Nowy ambasador Ekwadoru przy Stolicy Apostolskiej Luis Dositeo Latorre Tapia ma 75 lat. Z zawodu nauczyciel, przez wiele lat zajmował się przedsiębiorczością. Ukończywszy zaocznie kurs teologii działał ostatnio duszpastersko w jednej z parafii w Guayaquil.
tc/ rv
Katolicko-prawosławne forum na Rodos: państwo nie powinno ignorować głosu Kościołów w sprawach etycznych
◊ Katolicy i prawosławni potwierdzają zbieżność poglądów w kwestiach moralnych i społecznych. Jest to jeden z wniosków kończącego się dzisiaj na greckiej wyspie Rodos forum przedstawicieli europejskich biskupów z obu Kościołów. Było ono poświęcone relacjom z państwem. 34 hierarchów dzieliło się konkretnymi doświadczeniami ze swych krajów. O sytuacji w Polsce mówił bp Krzysztof Nitkiewicz z Sandomierza. W czasie obrad potwierdzono, że każde z państw starego kontynentu reguluje relacje ze wspólnotami religijnymi na swój sposób, co często jest podyktowane względami historycznymi.
W wydanym dziś komunikacie końcowym uznano za zrozumiałe fakt, że w niektórych krajach Kościół większościowy cieszy się pewnymi względami ze strony państwa czy wręcz jest uznawany za religię oficjalną. Nie może to jednak oznaczać jakiejkolwiek dyskryminacji Kościołów mniejszościowych, także w tym, co dotyczy prawa do szerzenia własnej wiary – czytamy w oświadczeniu katolickich i prawosławnych biskupów. Podkreślili oni również, że rozdział Kościoła od państwa, istniejący w wielu krajach, nigdy nie może oznaczać wzajemnej ignorancji. Chrześcijanie zastrzegają sobie w szczególności prawo do pełnego udziału w debatach etycznych.
W komunikacie wspomina się również o problemie oświaty. Choć państwo jest odpowiedzialne za system oświatowy, nie może za jego pośrednictwem narzucać dzieciom żadnej ideologii – piszą biskupi. Powinno natomiast wspierać, również materialnie, szkolnictwo kościelne, ponieważ formuje ono przyszłe pokolenia obywateli. Obradujący na Rodos katoliccy i prawosławni hierarchowie z naszego kontynentu postanowili, że będą kontynuować tego rodzaju spotkania. Kolejne odbędzie się za dwa lata w Lizbonie.
kb/ rv
Irlandia: biskupi o roku oczyszczenia
◊ Trwa rok modlitwy i pokuty w intencji odnowy irlandzkiego Kościoła. Przypominają o tym tamtejsi biskupi na zakończenie jesiennego posiedzenia episkopatu, prosząc wiernych o duchowe wsparcie w procesie kościelnej reformy. Szczególną ku temu okazją ma być bliski już Adwent. Biskupi przypominają, że do odnowy Kościoła, między innymi poprzez modlitwę i pokutę, zobowiązał ich Benedykt XVI w liście do katolików w Irlandii z 18 marca tego roku. Szczególny nacisk położył on na adorację Najświętszego Sakramentu i sakrament spowiedzi.
Irlandzcy biskupi informują też o wizytacji apostolskiej, którą Papież zarządził w tym kraju. Tamtejsi hierarchowie są już po pierwszych spotkaniach z przedstawicielami Watykanu. W ich przekonaniu wizytacja zapowiada się pozytywnie i konstruktywnie. Mamy nadzieję, że przyczyni się ona do oczyszczenia i uzdrowienia Kościoła w Irlandii, pomoże odzyskać zaufanie wiernych oraz odrodzi w nich nadzieję – czytamy w komunikacie prasowym po jesiennym posiedzeniu irlandzkiego episkopatu.
kb/ catholicbishops.ie
USA: Waszyngton otwiera seminarium
◊ W Waszyngtonie powstanie w przyszłym roku wyższe seminarium duchowne. Jak poinformował miejscowy ordynariusz, abp Donald Wuerl, jest to podyktowane stałym wzrostem liczby powołań do kapłaństwa. W archidiecezji waszyngtońskiej jest dziś 67 seminarzystów, niemal dwa razy więcej niż przed dziewięciu laty. Aktualnie klerycy z Waszyngtonu kształcą się poza własną diecezją. Od przyszłego roku roczniki przed-teologiczne pozostaną już na miejscu. Na ich potrzeby zagospodarowywany jest aktualnie opustoszały klasztor, znajdujący się w pobliżu Katolickiego Uniwersytetu Ameryki, gdzie seminarzyści będą studiować filozofię.
kb/ archidiocese of washington
Bangkok: kontynentalny kongres duszpasterstwa dróg i ulic dla Azji i Oceanii
◊ Słowa z Ewangelii św. Łukasza (Łk 24, 15): „Jezus przybliżył się i szedł z nimi” to hasło trwającego w Bangkoku od 19 do 23 października kongresu duszpasterstwa dróg i ulic dla Azji i Oceanii. Został on zorganizowany w stolicy Tajlandii przez Papieską Radę ds. Duszpasterstwa Migrantów i Podróżujących przy współpracy z Federacją Azjatyckich Konferencji Episkopatów. Biorą w nim udział przedstawiciele 18 krajów Azji i Oceanii.
Jest to już trzecie kontynentalne spotkanie poświęcone duszpasterstwu dróg i ulic. Pierwsze, dla Ameryki Łacińskiej, odbyło się przed dwoma laty w stolicy Kolumbii Bogocie, drugie – europejskie – w ubiegłym roku w Rzymie. Na przyszły rok planuje się czwarty taki kongres dla Afryki. Ich tematyka dotyczy takich kwestii, jak etyka ruchu drogowego i bezpieczna jazda, prostytucja i handel żywym towarem, dzieci ulicy, ludzie bezdomni.
Organizatorzy obecnego spotkania w Bangkoku przypominają, że w wypadkach drogowych ginie co roku na całym świecie 1,3 mln osób – z tego ponad połowa (700 tys.) w Azji. Na świecie jest dziś ok. 150 mln dzieci ulicy. Szczególnie liczne są one w południowej Azji. Również zjawiska handlu żywym towarem i prostytucji dotyczą w znacznej mierze kontynentu azjatyckiego.
ak/ rv
Senat RP: rok 2011 będzie Rokiem św. Maksymiliana
◊ Senatorowie Rzeczypospolitej Polskiej zdecydowali o ogłoszeniu roku 2011 Rokiem św. Maksymiliana Marii Kolbego. Decyzję w tej sprawie podjęto jednogłośnie podczas ostatniego posiedzenia.
To ogromna radość – tak o ogłoszeniu Roku św. Maksymiliana mówi o. Marek Wódka OFMConv, rzecznik prasowy Roku Kolbiańskiego w zakonie franciszkańskim.
„Od 14 sierpnia tego roku w duszpasterstwie franciszkańskim trwa Rok Kolbiański i ta inicjatywa Senatu RP będzie świetnie wpisywać się w nasz program obchodów. W Polsce przeżywamy wyjątkowo trudny czas w przestrzeni życia społecznego, a przecież Maksymiliana Kolbego Jan Paweł II nazwał patronem naszych trudnych czasów” – stwierdził franciszkanin.
Senat przyjął również sejmową nowelizację Kodeksu Pracy, dzięki czemu uroczystość Objawienia Pańskiego 6 stycznia, zwana Świętem Trzech Króli, będzie dniem wolnym od pracy.
R. Łączny, KAI
Sejm RP: debata nad projektami dotyczącymi in vitro
◊ W Sejmie odbyła się dziś debata nad projektami bioetycznymi, regulującymi m.in. kwestię stosowania metody in vitro. Przedmiotem rozważań posłów były cztery dokumenty. Kolejne dwa procedowane są już w sejmowych komisjach.
W tym kontekście warto przypomnieć, że przed kilkoma dniami do najważniejszych osób w państwie, w tym prezydenta i premiera, skierowany został list przedstawicieli Konferencji Episkopatu Polski. Biskupi przestrzegli w nim przed przyjmowaniem prawa dopuszczającego stosowanie metody in vitro – podkreśla rzecznik episkopatu.
„Główna myśl to przestroga przed uchwalaniem ustaw dopuszczających takie rozwiązania prawne, które są nie do pogodzenia, zarówno z racjami naukowymi o początku ludzkiego życia, jak i ze wskazaniami moralnymi” – powiedział ks. Józef Kloch.
O dalszym losie projektów posłowie zdecydują podczas przyszłotygodniowego posiedzenia Sejmu.
R. Łączny, KAI
Rosja: reakcje na decyzję trybunału w Strasburgu
◊ Zróżnicowane reakcje wywołał w Rosji wyrok Trybunału Europejskiego w Strasburgu. Sąd orzekł, że stołeczne władze naruszyły prawa człowieka, nie zezwalając na przeprowadzenie w Moskwie tzw. parady równości. Ponadto władze rosyjskie zmuszone będą wypłacić organizatorom niedoszłej do skutku parady równości 29 tys. euro w ramach kosztów sądowych i, jak się wyrażono, „w ramach rekompensaty za poniesione straty moralne”.
Organizator parad równości w Rosji Nikołaj Aleksiejew wyraził uznanie dla Trybunału Europejskiego. Podkreślił, że jest to pierwsza wygrana obywateli rosyjskich „przeciwko państwu rosyjskiemu naruszającemu prawa człowieka na forum europejskim”.
Odmienne reakcje zaobserwować można było w innych środowiskach społeczeństwa rosyjskiego a zwłaszcza wśród wiernych prawosławnych. Ich ruch młodzieżowy „Gieorgijewcy” zaczął akcję zbierania podpisów pod pismem do Dumy Państwowej, aby ta uchwaliła prawo zakazujące parad równości. „Gieorgijewcy” planują przeprowadzenie szeregu pikiet i mitingów ulicznych pod budynkiem Rady Europy w Moskwie.
Koordynator ruchu Władimir Michalew zwrócił uwagę na zbieżność orzeczenia w Strasburgu z objęciem stanowiska przez nowego mera Moskwy Siergieja Sobianina. Jego poprzednik Jurij Łużkow był zdecydowanym przeciwnikiem organizowania „parad równości” w Moskwie. Władimir Michalew uważa, że zbieżność tych dwóch wydarzeń jest nieprzypadkowa, że jest swojego rodzaju próba wywarcia nacisku na nowego mera Moskwy.
Michalew oznajmił, że prawosławna młodzież Moskwy wszelkimi zgodnymi z prawem sposobami wyrażać będzie sprzeciw, jak się wyraził, „wobec akcji marginesu społecznego”.
W. Raiter, Moskwa
Ekwador: wołanie o pokój społeczny
◊ Przy okazji papieskiej audiencji dla nowego ambasadora Ekwadoru warto zwrócić uwagę, że w ostatnim czasie kraj ten stanął w obliczu poważnego kryzysu społecznego. O mało nie zakończył się on zamachem stanu, gdy 30 września zbuntowani policjanci wzięli za zakładnika prezydenta Rafaela Correę. W zamieszkach w stołecznym Quito i w Guayaquil zginęło wówczas 10 osób.
Mimo opanowania sytuacji przez wojsko stan rzeczy w tym południowoamerykańskim kraju daleki jest od normalności. Zwrócił na to uwagę tamtejszy episkopat, przypominając o potrzebie zapewnienia z jednej strony praworządności i bezpieczeństwa, a z drugiej umożliwienia wszystkim obywatelom udziału w sprawach publicznych, „bez klientelizmu i wykluczania kogokolwiek”. W sytuacji napięcia politycznego biskupi wezwali obie strony konfliktu do podjęcia „szczerego i konstruktywnego dialogu w duchu poszanowania prawa”. Jednocześnie zwrócono uwagę na niszczące skutki dramatycznych wydarzeń sprzed trzech tygodni, które dogłębnie podzieliły ekwadorskie społeczeństwo i zachwiały sceną polityczną.
tc/ rv
Kuba: kolejni więźniowie polityczni odzyskają wolność
◊ Kubański rząd uwolni kolejnych pięciu dysydentów. Poinformował o tym arcybiskup Hawany, kard. Jaime Ortega. Chodzi tu o czterech mężczyzn i jedną kobietę. Nie należą oni jednak do grupy 52 więźniów, których uwolnienie kilka miesięcy temu wynegocjował Kościół katolicki z kubańskim rządem. Trzech innych dysydentów, którzy zostali wypuszczeni wcześniej, dotrze dziś wraz z rodzinami do Hiszpanii. Wiadomość zbiegła się z przyznaniem pokojowej nagrody Sacharowa Guillermo Fariñasowi, niezależnemu dziennikarzowi, który głodując protestował przeciw reżimowi Castro. Parlament Europejski wyróżnił go za zwrócenie uwagi świata na sytuację więźniów politycznych na Kubie.
js/ rv
Ezechiel
◊ Kapłan i prorok nowego serca, nowej nadziei i nowego ducha
Słuchaj: 
Prorok Ezechiel żył i działał na przełomie VII i VI wieku przed Chrystusem. Pochodził z rodu kapłańskiego i sam również był kapłanem. Według tradycji był znaną i ważną osobistością w życiu religijnym i społecznym Izraela tamtych czasów. Angażował się bardzo mocno w życie religijne i polityczne swojego narodu, który był bardzo uciemiężony niewolą babilońską. Prawdopodobnie Prorok był obecny pośród Ludu Izraela w czasach niewoli. Ezechiel był kapłanem, ale był również prorokiem. Jego powołanie prorockie odnotowuje się w roku 592, kiedy to przeżył niezwykła wizję, którą opisuje w trzech pierwszych rozdziałach swojej księgi. Doświadczył wówczas wielkiego wewnętrznego przeżycia Boga, który nie tylko jest obecny w Jerozolimie, jak wówczas powszechnie myślano, ale jest obecny wszędzie, gdziekolwiek znajdują się jego wyznawcy. Także w niewoli babilońskiej. Odtąd Ezechiel rozpoczyna swoją działalność prorocką, która przypadła na bardzo trudne czasy dla Izraela. Trudne nie tylko dlatego, że Naród znajdował się w niewoli, ale trudne przede wszystkim dlatego, że choć życie w niewoli powoli się stabilizowało, stawało się znośniejsze, zaczął wzrastać nawet dobrobyt materialny to jednak nastrój duchowy nie rokował pomyślnej przyszłości. Bowiem Izraelici nie zrozumieli ani trochę z tego, że przyczyną ich upadku było odstępstwo od Boga i Jego przykazań, więcej, zaczęli słuchać fałszywych proroków, którzy obiecywali szybkie zakończenie niewoli i w taki sposób Izraelici nie myśleli już o pokucie i nawróceniu serca, ale o własnych sprawach związanych z urządzeniem przyszłego życia. Dlatego też posługiwanie Ezechiela było niezwykle trudne i delikatne zarazem, bo został powołany by być stróżem swojego narodu a on sam czuł się bardzo odpowiedzialny za los każdego pojedynczego izraelity.
Cała działalność prorocka Ezechiela przypada na okres niewoli babilońskiej w latach 593 – 571. W tym czasie Ezechiel był wielkim oparciem dla każdego izraelity, który przychodził szukać u niego oparcia i rady. Czytając jego prorocką księgę odkryjemy wielkiego człowieka oddanego Bogu całym sercem. Oddany Bogu, ale także i tym, którzy do Niego należą. Jako prorok Ezechiel był wizjonerem. Jego księga opisuje co prawda tylko cztery wielkie wizje, ale one otwierają przed każdym wierzącym nowe spojrzenie na świat, w którym żyje człowiek i wszystko, co go otacza. Sens temu wszystkiemu nadaje Bóg, który potrafi wskrzesić coś z niczego. To On, Bóg, czyni wszystko nowym. Ezechiel nie wraca zatem do przeszłości swego narodu. Owszem przypomina Przymierze z Synaju i obietnice dane Ojcom jego Narodu, ale przypomina jednocześnie bardzo ważny fakt. Mianowicie, jeśli do tej pory Bóg wybawiał Swój Lud z różnych niebezpieczeństw i jarzma grzechu to nie dlatego, że Izraelici sobie na to zasłużyli, ale dlatego i przede wszystkim dlatego, że jest przychylny każdemu człowiekowi i że Łaska Boża wyprzedza jakiekolwiek zasługi ludzkie. Dlatego też Ezechiel nie wraca już więcej do odpowiedzialności zbiorowej, ale mówi o odpowiedzialności osobistej każdego człowieka wobec Boga, który jak podkreślał, jest Bogiem wyjątkowym, nie takim jak inni bogowie. Jest to Bóg jedyny i święty. On pobudza każdego do życia i działania, ale domaga się od każdego człowieka pełnego uznania. Od każdego, nie tylko od izraelity, ale także od poganina, bo jest Bogiem każdej istoty żyjącej. Dlatego Ezechiel podkreśla z wielką siła osobiste zaangażowanie każdego człowieka w sprawę swojego zbawienia. Zachęca przede wszystkim do odnowy wewnętrznej. Trzeba uczynić w sobie nowe serce i nowego ducha. A raczej sam Bóg według Ezechiela, da nam inne serce, serce nowe pełne Boga i Jego miłości i da nowego ducha, bo nasz Bóg jest przychylny człowiekowi i da mu wszystko, czego potrzebuje, aby mógł się zbawić. Potrzeba jednak osobistego zaangażowania i otwarcia na to nowe, na to wszystko, co przynosi Bóg. Potrzeba więc zaangażowania, otwarcia i pozwolenia, aby Bóg działał w naszych sercach, czyli współpracy z Bogiem w dziele naszego zbawienia.
Taki akcent duchowy, to wielki wkład Ezechiela w religijność Izraela, która przestaje być przeżywana jako zbiór praw i zasad, nakazów i zakazów, a zaczyna być przeżywana jako osobista relacja z Bogiem, Panem i Stwórcą nieba i ziemi.
Ezechiel, prorok i kapłan, który troszczył się o dobro swojego narodu był też wielkim pocieszycielem dla Izraela. Snuł bowiem piękną wizję wobec Izraela, według której wszyscy wierni Bogu, nawróceni i idący za Nim szczerym sercem, tzw. Reszta Izraela, stanie się na nowo Narodem wielkim i potężnym, stanie się zaczątkiem zbawienia. Ezechiel niósł nadzieję utrudzonym izraelitom mówiąc o nadchodzącym Mesjaszu, który będzie prowadził swój naród w miłości, sprawiedliwości i obfitości. Wszyscy wrogowie człowieka zostaną zniszczeni i zapanuje prawdziwy pokój. Ta nadzieja ożywiana w sercach Izraelitów przez Ezechiela pomagała im trwać przy Bogu w sytuacjach trudnych i po ludzku bez wyjścia. Nadzieja, która jest jak maleńkie światło w ciemnościach, była motywacją do trudu i wysiłku, by powrócić do Boga i trwać przy Nim na dobre i na złe.
Niech lektura księgi proroka Ezechiela obudzi w nas przede wszystkim nadzieję. Nadzieję, że Bóg uprzedza nas swoimi łaskami, na które sobie nie zasługujemy. Daje nam wiele, bo nas kocha. Chciejmy zatem i my otworzyć się na Boga i pozwolić Mu dać nam nowe serce i nowego ducha. Przyjmijmy ten dar bez jakiejkolwiek obawy i umiejmy być ludźmi, którzy mają serce, którzy dzielą się sercem. Którzy mają ducha i którzy dają innym tego ducha. A przede wszystkim bądźmy ludźmi nadziei, która zawieść nie może, bo naszą nadzieją jest sam Bóg. A w Tej Nadziei już jesteśmy zbawieni.
Edward Czaja SJ
Magazyn w piątek
◊ Naszym gościem będzie dziś ks. prof. Sławomir Nowosad, prorektor KUL-u. W rozmowie z ks. Tadeuszem Cieślakiem SJ opowie o dzisiejszym stanie uczelni oraz o wyzwaniach procesu bolońskiego. Wcześniej wiadomości watykańskie.
Słuchaj:
Dziennik 22.10.2010 - wersja dźwiękowa
◊ Słuchaj: h
Biuletyn Radia Watykańskiego jest rozsyłany gratis na adresy abonentów. Jak dokonać prenumeraty lub jak z niej zrezygnować informujemy na stronie www.radiovaticana.va/polski
© Radio Watykańskie 2009 - wszelkie prawa zastrzeżone