 |  |
12/05/2010
Benedykt XVI w Portugalii – dzień drugi
◊ „Dziękuję za wasze radosne świadectwo, jakie dajecie Chrystusowi i za uprzejmość, jaką okazujecie Jego pokornemu wikariuszowi na ziemi. Teraz jednak pozwólcie mi już iść spać” – tymi słowami Benedykt XVI pożegnał się wczoraj w nocy z młodzieżą, która zebrała się pod oknami nuncjatury. Trwa drugi dzień papieskiej podróży do Portugalii. Przed południem Benedykt XVI spotkał się ze światem kultury, a po południu rozpoczął fatimską część swej pielgrzymki
Po Mszy na Terreiro do Paço, w której udział wzięło ok. 150 tys. osób, setki młodzieży udały się do nuncjatury. Tutaj, przy śpiewie i gitarach, młodzi ludzie wołali: „Benedykcie XVI, jesteśmy tutaj!”. Kiedy Papież ukazał się wreszcie w oknie nuncjatury, przywitała go burza oklasków. Wyraźnie zadowolony Benedykt XVI podziękował za liczne i żywe uczestnictwo młodzieży we Mszy. Tylko grupa „Eu acredito” zgromadziła na niej ok. 11 tys. osób w charakterystycznych niebieskich koszulkach. „Przyszliście tu, by powiedzieć mi dobranoc, i z serca wam za to dziękuję, ale teraz pozwólcie mi już iść spać” – powiedział Papież. Odpowiedziały mu śmiech i radosne oklaski. „Nie przestaję liczyć na was i na waszą modlitwę, aby ta wizyta przyniosła obfite owoce” – dodał Benedykt XVI. „Powinno być więcej takich manifestacji wiary” – mówi 23-letni André. I dodaje żartobliwie: „Może zrobimy je w każdą sobotę?”. Patricia i Almudena, Hiszpanki z 200-osobowej grupy młodzieży z Pamplony, przyjmują propozycję z entuzjazmem. „Dzisiejsze przeżycie było wspaniałe”.
Dzisiaj rano Papież odprawił Mszę w kaplicy nuncjatury. Następnie spotkał się ze światem kultury w nowoczesnym Ośrodku Kulturalnym Belem. W imieniu zebranych powitał go bp Manuel Clemente, przewodniczący komisji episkopatu ds. kultury, dóbr kulturalnych i mediów. W swoim wystąpieniu podkreślił, że troska Papieża o świat kultury jest w Portugalii „rozumiana i dobrze przyjmowana przez wielu ludzi kultury, nauki i sztuki”, bez względu na „granice wyznań”. Następnie głos zabrał sędziwy, niemal 102-letni reżyser Manoel de Oliveira, który mówił na temat religii i sztuki oraz relacji pomiędzy nimi. Ta ostatnia „pochodzi od religii”, która stara się odpowiedzieć na podstawowe pytania ludzkiej egzystencji. Obie są ukierunkowane na człowieka i Boga. Jako członek rodziny katolickiej, Manoel de Oliveira podkreślił, że wartości chrześcijańskie leżą u podstaw narodu portugalskiego i całej Europy. Benedykt XVI zwrócił uwagę na dobrze rozumiane relacje pomiędzy teraźniejszością i tradycją oraz na wkład Kościoła w dialog ze światem kultury. Zaapelował do zebranych o nieustanne poszukiwanie Dobra, Prawdy i Piękna.
W południe w siedzibie nuncjatury Benedykt XVI przyjął premiera socjalistycznego rządu Portugalii José Sócratesa. Spotkanie przebiegło w serdecznej atmosferze. Miejscowe media zwracają uwagę na ustawę o małżeństwach między osobami tej samej płci, którą przyjął parlament, gdzie większość mają socjaliści. Oczekują, że Papież zabierze głos w tej kwestii. Jak poinformował watykański rzecznik ks. Federico Lombardi SJ, rozmowy dotyczyły wkładu Kościoła na polu społecznym i edukacyjnym, dobrych relacji państwo-Kościół w Portugalii oraz roli religii katolickiej jako elementu jednoczącego kraje języka portugalskiego na świecie.
Po południu rozpoczęła się główna część papieskiej podróży – wizyta w Fatimie, dokąd Benedykt XVI udał się helikopterem. Dzisiejszy program obejmuje najpierw modlitwę w Kaplicy Objawień, następnie nieszpory z kapłanami, zakonnikami i seminarzystami, a na koniec nabożeństwo różańcowe przy kaplicy objawień.
M. Raczkiewicz CSsR, Portugalia
Papież do ludzi kultury: Kościół prowadzi dialog w poszukiwaniu prawdy
◊ W dzisiejszej kulturze istnieje napięcie, nieraz wprost konflikt, między współczesnością a tradycją. Społeczeństwo absolutyzuje teraźniejszość, odrywając się od dziedzictwa przeszłości i nie wytyczając programu na przyszłość. Zwrócił na to uwagę Papież na spotkaniu z portugalskim światem kultury i sztuki. Wskazał, że ten konflikt między tradycją a współczesnością wiąże się z kryzysem prawdy. Społeczeństwo, które o niej zapomina, gubi się w labiryntach historii, zatracając swe wartości. Benedykt XVI przypomniał, że Kościół ma misję szukania, głoszenia i rozpoznawania prawdy.
„Dla społeczeństwa składającego się w większości z katolików i o kulturze głęboko naznaczonej chrześcijaństwem szukanie prawdy poza Chrystusem to dramat – mówił Ojciec Święty. – Dla nas chrześcijan Prawda jest Boża. Jest odwiecznym Słowem, mającym ludzki wyraz w Jezusie, który mógł o osobie powiedzieć: «Ja jestem prawdą». Kościół, trzymając się odwiecznej prawdy, uczy się współistnieć z innymi w poszanowaniu dla ich prawdy. Może to otworzyć nowe sposoby, by przekazywać prawdę. Dialog bez dwuznaczności i w poszanowaniu dla prowadzących go stron jest dziś w świecie priorytetem, od którego Kościół się nie uchyla. Świadczy o tym obecność Stolicy Apostolskiej w różnych organizacjach międzynarodowych, takich jak Centrum Północ-Południe przy Radzie Europy, utworzone 20 lat temu tu w Lizbonie. Ma ono prowadzić dialog między kulturami celem rozwijania współpracy między Europą i Afryką. Ma budować światową społeczność opartą na prawach człowieka i odpowiedzialności obywateli niezależnie od różnic etnicznych czy politycznych, w poszanowaniu dla przekonań religijnych”.
Ojciec Święty zachęcił twórców kultury i środowiska opiniotwórcze Portugalii do dialogu z ludźmi wierzącymi. Wspólnie z nimi mają poszukiwać Piękna nieskończonego, które odkrywamy w Bogu.
„To dlatego, by zetknąć współczesny świat z ożywczymi, odwiecznymi energiami Ewangelii, zwołano Sobór Watykański II – stwierdził Papież. – Kościół, wychodząc od odnowionej świadomości tradycji katolickiej, podjął na nim i rozpatrzył, przeobraził i przekroczył krytyki stojące u podstaw sił epoki nowożytnej – czyli reformacji i oświecenia. W ten sposób przyjmował i przetwarzał to, co najlepsze w wymogach nowoczesności, przekraczając je i unikając ich błędów czy zaułków bez wyjścia. Wydarzenie Soboru dało podstawy pod autentyczną odnowę katolicką i nową cywilizację, «cywilizację miłości», jako ewangeliczną służbę człowiekowi i społeczeństwu. Kościół uważa za swą główną misję w obecnej kulturze pobudzać do szukania prawdy, a co za tym idzie Boga. Zachęcam was, byście pogłębiali znajomość Boga takiego, jaki objawił się w Chrystusie dla naszej pełnej realizacji”.
ak/ rv
Benedykt XVI w Fatimie
◊ Tuż przed opuszczeniem nuncjatury Papież wyszedł na balkon, aby pozdrowić i pobłogosławić liczne zebranych mieszkańców Lizbony. Następnie w papamobile przejechał ulicami miasta na lotnisko. Wzdłuż całej trasy żegnały go tłumy ludzi.
Kilka minut po 17:00 helikopter z Papieżem na pokładzie wylądował na stadionie miejskim w Fatimie. Stąd Benedykt XVI udał się do maryjnego sanktuarium, gdzie czekali już na niego pielgrzymi. Swoje pierwsze kroki skierował do Kaplicy Objawień. Po odmówieniu modlitwy Papież złożył w darze u stóp Matki Bożej Fatimskiej złotą różę. „Z wielką radością i głębokim wzruszeniem… witam tak dostojnego i umiłowanego pielgrzyma, naszego Papieża Benedykta XVI, w sanktuarium fatimskim, gdzie bije macierzyńskie serce Portugalii” – powiedział bp Antonio Marto, ordynariusz diecezji Leiria-Fatima. Przypomniał, że papieska wizyta ma miejsce w dziesiątą rocznicę beatyfikacji Franciszka i Hiacynty. Obecnych zachęcił do słuchania słowa Następcy św. Piotra, które „oświeca umysł i przemawia do serca, umacnia w wierze i miłości, oraz niesie nadzieję”.
Następnie Papież udał się do kościoła św. Trójcy, gdzie spotkał z kapłanami, zakonnikami i seminarzystami z Portugalii.
M. Raczkiewicz CSsR, Fatima
Fatima: nieszpory z udziałem duchowieństwa
◊ O związku między powołaniem kapłańskim a życiem Kościoła jako Ciała Chrystusa mówił Benedykt XVI w homilii podczas nieszporów w Fatimie. Zwracając się do uczestników liturgii, wśród których byli także członkowie nowych ruchów kościelnych, zwrócił uwagę na wymóg wierności powołaniu, który dotyczy w sposób szczególny osób duchownych. „Wierność jest imieniem stałej, prawdziwej i głębokiej miłości do Chrystusa Kapłana” – stwierdził Ojciec Święty. Zaś znakami tego są: modlitwa, umartwienie, troska o życie wewnętrzne, działalność apostolska, które ostatecznie zmierzają ku wiecznemu spotkaniu z Panem w niebieskim Jeruzalem. Papież zaznaczył, że tego świadectwa bardzo potrzeba w społeczeństwie, w którym wielu żyje tak, jakby Boga ani wieczności nie było.
W tym kontekście Benedykt XVI podkreślił znaczenie jedności Kościoła rozumianego jako wspólnota wiary i Ciało Chrystusa. Spoiwem jest tu miłość Boga i bliźnich przejawiająca się m.in. w poczuciu solidarności i wzajemnego wsparcia wśród kapłanów. Papież przypomniał słowa św. Jana Vianneya, który ostrzegał księży przed przyzwyczajeniem się do obojętności wiernych. „Wierność własnemu powołaniu wymaga odwagi i ufności – mówił Ojciec Święty – ale Pan chce także, byście umieli łączyć wasze siły. Troszczcie się jedni o drugich i po bratersku się wspierajcie”. Papież dodał także, iż owa troska powinna obejmować także nowe powołania.
Nabożeństwu nieszporów towarzyszył akt zawierzenia i poświęcenia kapłanów Sercu Najświętszej Maryi Panny. Papież modlił się, by nie byli oni pasterzami, którzy pasą samych siebie, lecz apostołami Bożego Miłosierdzia codziennie sprawując Ofiarę Ołtarza i udzielając sakramentu pojednania.
tc/ rv
Akt zawierzenia i poświęcenia Najświętszej Maryi Pannie kapłanów (Fatima 2010)
◊ Matko Niepokalana,
w tym miejscu łaski,
w którym zgromadziła nas miłość Twojego Syna Jezusa,
Najwyższego i Wiecznego Kapłana, my,
synowie w Synu i Jego kapłani,
poświęcamy się Twemu matczynemu Sercu,
aby wiernie wypełnić wolę Ojca.
Jesteśmy świadomi, że bez Jezusa
nie możemy uczynić niczego dobrego (por. J 15, 5)
i że jedynie przez Niego, z Nim i w Nim,
będziemy dla świata
narzędziami zbawienia.
Oblubienico Ducha Świętego,
wyjednaj nam bezcenny dar
przemiany w Chrystusa.
Tą samą mocą Ducha, który
osłaniając Cię swoim cieniem,
uczynił Cię Matką Zbawiciela,
pomagaj nam, aby Chrystus, Twój Syn,
rodził się również w nas.
Niech w ten sposób Kościół
zostanie odnowiony przez świętych kapłanów,
przemienionych łaską Tego,
który wszystko czyni nowe.
Matko Miłosierdzia,
to Twój Syn Jezus nas powołał,
abyśmy się stali tak jak On:
światłością świata i solą ziemi (por. Mt 5, 13-14).
Pomagaj nam
swym przemożnym wstawiennictwem,
abyśmy się nigdy nie sprzeniewierzyli temu wzniosłemu powołaniu,
abyśmy nie poddawali się naszemu egoizmowi,
ułudom świata
i podszeptom Złego.
Zachowaj nas mocą Twej czystości,
chroń Twą pokorą
i otocz swą matczyną miłością,
której odblask widać w tak wielu duszach
Tobie poświęconych,
a które dla nas stały się
prawdziwymi matkami duchowymi.
Matko Kościoła,
my, kapłani,
chcemy być pasterzami,
którzy nie pasą siebie samych,
ale dają się Bogu dla braci,
znajdując w tym swoje szczęście.
Nie tylko słowami, lecz życiem,
dzień za dniem
chcemy powtarzać z pokorą
nasze „oto jestem”.
Przez Ciebie kierowani,
chcemy być Apostołami
Bożego Miłosierdzia,
szczęśliwi, że codziennie możemy celebrować
Świętą Ofiarę Ołtarza
i sprawować dla tych, którzy nas o to proszą,
sakrament pojednania.
Orędowniczko i Pośredniczko łask,
Ty, która w pełni uczestniczysz
w jedynym powszechnym pośrednictwie Chrystusa,
uproś dla nas u Boga,
serce całkowicie odnowione,
które miłuje Boga ze wszystkich sił
i służy ludzkości tak jak Ty.
Powtarzaj Panu
Twe skuteczne słowa:
„Nie mają już wina” (J 2, 3),
aby Ojciec i Syn zesłali na nas,
niczym w nowym wylaniu,
Ducha Świętego.
Z podziwem i wdzięcznością
za Twoją nieustanną obecność wśród nas,
w imieniu wszystkich kapłanów,
ja także pragnę zawołać:
„A skądże mi to, że Matka mojego Pana
przychodzi do mnie?” (Łk 1, 43)
Nasza odwieczna Matko,
nie przestawaj nas „nawiedzać”,
pocieszać i wspierać.
Przyjdź nam na pomoc
i uwolnij nas od wszelkiego niebezpieczeństwa,
które nam zagraża.
Poprzez ten akt zawierzenia i poświęcenia,
chcemy Cię przyjąć w sposób
bardziej głęboki i radykalny,
na zawsze i w pełni,
w naszym ludzkim i kapłańskim życiu.
Niech Twoja obecność sprawi, że zakwitnie pustynia
naszych samotności i zajaśnieje słońce
nad naszymi ciemnościami.
Niech przywróci pokój po burzy,
aby każdy człowiek zobaczył zbawienie
Pana,
który ma imię i oblicze Jezusa,
odbite w naszych sercach,
na zawsze zjednoczonych z Twoim sercem.
Niech tak się stanie!
Międzynarodowa prasa o papieskiej wizycie w Portugalii
◊ Z wielką uwagą prasa angielskojęzyczna odnotowała papieską wizytę w Portugalii. Dzienniki po obu stronach Atlantyku najwięcej miejsca poświęcają wypowiedziom Benedykta XVI, które padły w czasie tradycyjnej konferencji prasowej na pokładzie samolotu. Choć Papież odpowiedział na trzy pytania, to i tak uwaga mediów skupiła się tylko na jednym z nich.
Dzienniki amerykańskie bardzo dobrze przyjęły papieskie słowa o wewnętrznym grzechu Kościoła, choć zredukowały go błyskawicznie do nadużyć duchownych względem nieletnich. W wielu artykułach mówi się nawet w liczbie mnogiej o „grzechach Kościoła”, choć Papież wyraźnie użył liczby pojedynczej. W artykułach eliminuje się też głębię jego wypowiedzi oraz jej teologiczny i ewangeliczny kontekst. New York Times z uznaniem przyznaje, że papieskie słowa o grzechu Kościoła można uznać za najmocniejsze i najbardziej bezpośrednie, jakie wypowiedział Benedykt XVI. Jego wypowiedź o prześladowaniach Kościoła, które nie pochodzą od zewnętrznych wrogów, ale zrodziły się z wewnętrznego grzechu, można uznać za pewien przełom – sugerują dzienniki.
Prasa brytyjska natomiast w jeszcze innym kluczu relacjonuje podróż do Portugalii. Zastanawia się między innymi, ile organizacji przeciwnych nauczaniu Kościoła katolickiego, najczęściej w dziedzinie moralnej, wypromuje się w czasie tej wizyty. Relacja Guardiana faktycznie śledzi poczynania środowisk opozycyjnych względem pielgrzymki. Ważniejsze staje się rozdawanie prezerwatyw nieuświadomionym katolikom, niż to, co Papież ma im do powiedzenia.
W podobnym duchu relacjonuje papieską wizytę Le Monde, lokując ją między Scyllą pedofilii w Kościele a Charybdą legalizacji związków homoseksualnych w Portugalii. Francuski dziennik wiele miejsca poświęca też dyskusji na temat kosztów organizacyjnych wizyty Benedykta XVI w kraju coraz mocniej odczuwającym światowy i europejski kryzys gospodarczy.
Natomiast najnowsza interpretacja trzeciej tajemnicy fatimskiej, jakiej dokonał wczoraj Benedykt XVI, intryguje najmocniej prasę włoską. Papież przyznał, że cierpienia opisane w tajemnicy są i jego udziałem. Misterium cierpienia Kościoła trwa w obecnym pontyfikacie i nie zakończyło się wraz z zamachem na Jana Pawła II 13 maja 1981 r. Papież jednak przypomniał, że konieczne jest ponowne odkrycie sekretu Fatimy w pokucie, przebaczeniu, modlitwie i sprawiedliwości. Wrogowie Kościoła nie mają bowiem tak wielkiej siły, jaką posiada grzech, który rujnuje go od wewnątrz. Papieska interpretacja fatimskich tajemnic jest niezwykle odważna – uważają włoscy watykaniści. Benedykt XVI nie obawia się bowiem światowego spisku, który chce zniszczyć Kościół. Wzywa raczej do modlitwy i pokuty, o czym ma przypominać jego pielgrzymka do maryjnego sanktuarium w Portugalii.
se/press
Sekretarz CCEE: Fatima sercem Portugalii
◊ Bez Fatimy nie można zrozumieć Portugalii. Niemal nie ma Portugalczyka, który przynajmniej raz w roku nie odwiedziłby tego sanktuarium – twierdzi ks. Duarte da Cunha. Pochodzący z tego właśnie kraju sekretarz generalny Rady Konferencji Biskupich Europy opowiedział Radiu Watykańskiemu o wpływie fatimskiego sanktuarium na tożsamość Portugalii i tamtejszego Kościoła.
„Dla Portugalczyków Fatima to centrum kraju, nie tylko w sensie geograficznym – uważa ks. Da Cunha. – Myślę, że każdy Portugalczyk przynajmniej raz w roku odwiedza to miejsce, i to nawet, jeśli nie jest zbyt wierzący. Fatima jest znakiem macierzyńskiej opieki nad krajem. Portugalczycy odczuwają to bardzo mocno. Oczywiście wciąż powinniśmy przywiązywać większą wagę do przesłania Maryi. Ale na razie Fatima to po prostu dom dla każdego. Miejsce spotkania z Bogiem, narodowy konfesjonał. W tym sensie Fatima bardzo wyraźnie ukształtowała współczesną tożsamość kraju. Sam Jan Paweł II powiedział kiedyś tutejszym biskupom: potraktujcie Fatimę, jako główny program duszpasterski. I tak się rzeczywiście dzieje. «Duszpasterstwo fatimskie» stale się rozwija. Pojawił się na przykład nowy zwyczaj pieszych pielgrzymek młodzieżowych, które przybierają postać prawdziwych rekolekcji”.
kb, rv
Niemcy: Ekumeniczny Zjazd Kościołów
◊ W Monachium rozpoczyna się 2. Ekumeniczny Zjazd Kościołów Niemiec. Potrwa on do 16 maja. W spotkaniu pod hasłem ,,Abyście mieli nadzieję” weźmie udział ponad 120 tys. osób z Niemiec i innych krajów europejskich. Obok kanclerz Angeli Merkel i prezydenta Niemiec Horsta Köhlera w programie przewidziane są też wystąpienia gości z Polski, m.in. prof. Ireny Lipowicz i Władysława Bartoszewskiego
Przed rozpoczęciem zjazdu wielu niemieckich teologów podkreślało, że kraj, w którym rozpoczęła się reformacja i podział Kościoła, jest szczególnie odpowiedzialny za jedność chrześcijan. Dlatego Ekumeniczny Zjazd Kościołów Niemiec wzbudza duże zainteresowanie. Organizowany głównie przez świeckie organizacje katolickie i ewangelickie jest on swego rodzaju forum wymiany myśli, wspólnej modlitwy i wystąpień artystycznych. Nie będzie jednak oczekiwanej przez wielu Niemców wspólnej Eucharystii dla katolików i protestantów.
Chęć pojednania i jedności Kościoła jest bowiem różnie interpretowana przez samych organizatorów. Przewodniczący niemieckiego episkopatu, abp Robert Zollitsch powiedział, że „dialog międzywyznaniowy powinien być prowadzony ostrożnie ze względu na różne pojęcia Kościoła. Dlatego droga do jedności nie może być eksperymentem”. Tymczasem u protestantów dominuje wola świętowania już teraz wspólnej Eucharystii, jak podkreślił luterański biskup Friedrich Weber.
W ostatniej chwili do programu zjazdu dodano spotkania poświęcone problematyce wykorzystywania nieletnich. Główny organizator, przewodniczący Centralnego Komitetu Katolików w Niemczech Alois Gluck, domaga się nawet debaty o moralności seksualnej Kościoła i zniesienia celibatu.
Tomasz Kycia, Berlin
Rumunia: misja ekumeniczna z Watykanu
◊ Umocnieniu jedności wspólnoty katolickiej obu obrządków w Rumunii oraz dialogu ekumenicznego służyła wizyta kard. Leonardo Sandriego w tym kraju. Prefekt Kongregacji dla Kościołów Wschodnich odwiedził m.in. Sighet i Kluż, spotykając się zarówno z katolikami, jak i prawosławnymi, w tym z patriarchą Danielem. Zwierzchnik rumuńskiego prawosławia zapewnił kard. Sandriego o pragnieniu ponownego podjęcia rozmów z grekokatolikami, zerwanych przed pięcioma laty. Konflikt obu wspólnot dotyczy zwrotu grekokatolikom nieruchomości kościelnych przekazanych prawosławnym przez komunistów po formalnej likwidacji Kościoła unickiego w 1948 r. Nie mogąc odzyskać swej własności na mocy dwustronnych negocjacji z Cerkwią rumuńscy grekokatolicy zwrócili się do sądu, co stało się pretekstem do jednostronnego zerwania rozmów przez prawosławnych. W lipcu Święty Synod Cerkwi rumuńskiej ma rozważyć propozycję powrotu do dialogu z katolikami w ramach komisji mieszanej.
tc/rv
Burundi: kongres o dialogu międzykulturowym i międzyreligijnym
◊ Rok 2010 został ogłoszony przez Organizację Narodów Zjednoczonych Rokiem Zbliżenia Kultur. Z tej okazji, w dniach 11 i 12 maja w stolicy Burundi Bużumburze odbywa się Krajowy Kongres poświęcony Dialogowi międzykulturowemu i międzyreligijnemu.
Kongres ten został zorganizowany przez przedstawiciela UNESCO w Burundi przy współpracy ministra ds. młodzieży, sportu i kultury, pod honorowym patronatem pierwszego wiceprezydenta kraju. W spotkaniu biorą udział liczni przedstawiciele Kościoła katolickiego, anglikańskiego i wspólnoty muzułmańskiej. Przybyli również przedstawiciele rządu, korpusu dyplomatycznego i świata nauki. Temat dialogu międzykulturowego i międzyreligijnego ma szczególne znaczenie dla społeczeństwa burundyjskiego, które po wielu latach wojny domowej, stawia pierwsze, odważne kroki w kierunku demokracji i pokoju.
ks. J. Błachowiak, Burundi
Kraków: zebranie plenarne przełożonych zakonów męskich o kapłaństwie we wspólnocie
◊ W Krakowie zakończyło się 124. Zebranie Plenarne Konferencji Wyższych Przełożonych Zakonów Męskich w Polsce. Głównym tematem dwudniowych obrad było kapłaństwo przeżywane we wspólnocie zakonnej.
Obecny na spotkaniu przewodniczący Komisji Episkopatu Polski ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego mówił, że każdy kapłan winien wypełnić misję, do której został powołany, jak najlepiej. Przypomniał, że zadaniem uczniów Chrystusa jest doprowadzić ludzi do Chrystusa, do przyjaźni z Nim, i czuwać, aby ta więź nie osłabła. A sami kapłani powinni odnowić swój radykalizm, wierność Chrystusowi i Jego Kościołowi. „Niech św. Jan Maria Vianney tę łaskę nam wyprasza” – życzył bp Kazimierz Gurda.
We Mszy na zakończenie kard. Stanisław Dziwisz mówił, że dziś świat potrzebuje żywego świadectwa o Bogu. Życzył zakonnikom, aby ich światło świeciło w społeczeństwie. Podziękował za wielki wkład, jaki zakony wnoszą do Kościoła i do jego archidiecezji. „Zakony, których jest tak wiele w Krakowie nadają dynamikę temu miastu” – zauważył metropolita krakowski.
Podczas dwudniowych obrad swoimi doświadczeniami kapłańskimi i zakonnymi dzielili się jezuici o. Mieczysław Kożuch i o. Krzysztof Dyrek oraz benedyktyn o. Leon Knabit. Na zebrania plenarnym dokonano także wyboru nowego wiceprzewodniczącego Konferencji Wyższych Przełożonych Zakonów Męskich w Polsce. Z funkcji tej bowiem zrezygnował o. Kazimierz Lorek, barnabita. Na jego miejsce został wybrany o. Wojciech Ziółek, prowincjał jezuitów z Krakowa.
o. Jan Maria Szewek OFMConv
Pamiątkowa tablica dla "Anioła Rzymu"
◊ 12 maja w domu generalnym salwatorianów w Rzymie została odsłonięta tablica pamiątkowa poświęcona ks. Pankracemu Pfeifferowi w 65. rocznicę jego śmierci. Odsłonięcia i poświęcenia tablicy dokonał prefekt Tajnego Archiwum Watykańskiego bp Sergio Pagano.
Ks. Pankracy Pfeiffer był Niemcem, drugim po założycielu salwatorianów, słudze Bożym Franciszku Marii od Krzyża Jordanie, ich przełożonym generalnym. Przyczynił się bardzo do rozwoju zgromadzenia salwatorianów w świecie. Jego imię nosi jedna z ulic Rzymu przylegająca do Kurii Generalnej Salwatorianów (tuż przy placu św. Piotra boczną Via della Conciliazione) w bliskim sąsiedztwie placu Piusa XII.
W czasie okupacji nazistowskiej w latach 1943-1944 ks. Pfeiffer jako pośrednik między Piusem XII a okupantem zdołał uratować od śmierci wiele osób. W znaczący sposób przyczynił się również do uratowania przed bombardowaniem kilku miast włoskich w tym Orvieto czy Ascoli Picino. W archiwum generalnym salwatorianów istnieje wiele świadectw na temat działalności ks. Pfeiffera z tego okresu. Jedna z osób wspomina: „Nigdy nie będziemy wiedzieli, ile osób ten ojciec uchronił przed śmiercią, oraz co faszyści uczyniliby z Rzymem gdyby nie ten ksiądz”. A w książce Lapidego zatytułowanej „Rzym a Żydzi” czytamy: „Nigdy nie dowiemy się ilu Żydów mógł on uratować, ukryć i przyjąć, dzięki swojemu autorytetowi oraz dzięki imieniu Papieża”.
Późnym popołudniem 10 maja 1945 roku aliancka ciężarówka wojskowa potrąciła „Anioła Rzymu”, jak nazywano ks. Pfeiffera. Zmarł po dwóch dniach, w dzień swoich imienin, usprawiedliwiając sprawcę wypadku. Zakończył swoje życie aktem pokory i miłości. W rejestrze kondolencyjnym zanotowano prawie pół tysiąca wpisów.
ks. Bronisław Jakubiec SDS
Dziennik 12.05.2010 - wersja dźwiękowa
◊ Słuchaj: 
Magazyn w środę
◊ Relacja z drugiego dnia wizyty Benedykta XVI w Portugalii
Słuchaj:
Biuletyn Radia Watykańskiego jest rozsyłany gratis na adresy abonentów. Jak dokonać prenumeraty lub jak z niej zrezygnować informujemy na stronie www.radiovaticana.va/polski
© Radio Watykańskie 2009 - wszelkie prawa zastrzeżone