 |  |
05/03/2011
Papież do rzymskich seminarzystów: jedność Kościoła to owoc naśladowania Chrystusa
◊ „Usiłujcie zachować jedność Ducha dzięki więzi, jaką jest pokój” (Ef 4, 3). Słowa św. Pawła z Listu do Efezjan rozważał Papież wczoraj wieczorem, prowadząc lectio divina w Wyższym Seminarium Rzymskim na Lateranie. Odwiedził je, jak co roku, z okazji przypadającego przed Wielkim Postem święta patronalnego Matki Bożej Zawierzenia. W modlitewnym rozważaniu Benedykt XVI mówił o powołaniu każdego chrześcijanina, a szczególnie duchownych, do tego, by należeć do Chrystusa, podzielać Jego mękę i krzyż, żyć w Nim, w Jego ciele, którym jest Kościół. Jesteśmy powołani osobiście, ale po to, by tworzyć ciało – wskazał Ojciec Święty.
„Teraz seminarium jest tym ciałem, w którym konkretnie urzeczywistnia się wspólna droga. Potem będzie to parafia – mówił Papież. – Trzeba będzie akceptować, znosić, animować całą parafię, ludzi sympatycznych i niesympatycznych. Kościół jest ciałem, ma swoje struktury, swoje prawo i nieraz nie jest łatwo w nie się włączyć. Pragniemy osobistej relacji z Bogiem, ale ciało często się nam nie podoba. Jednak właśnie w ten sposób jesteśmy w komunii z Chrystusem: akceptując cielesność Jego Kościoła, Ducha, który się wciela. Z drugiej strony często może odczuwamy problemy, trudności tej wspólnoty, poczynając od seminarium aż do wielkiej wspólnoty Kościoła z jego instytucjami. Musimy też pamiętać, że dobrze jest być w towarzystwie ludzi wszystkich wieków, mieć przyjaciół w niebie i na ziemi, odczuwać piękno tego ciała, szczęśliwi, że Pan nas do niego powołał. Jedność Boga wyraża się w naszej komunii, gdyż Bóg jest Ojcem, Stworzycielem wszystkich, a zatem wszyscy jesteśmy braćmi. Rozważajmy więc tę tajemnicę jedności i konieczność szukania jej zawsze w komunii jedynego Chrystusa, jedynego Boga. Jedność Kościoła nie jest czymś zewnętrznym, ale owocem zgody, wspólnego wysiłku, by postępować jak Chrystus w mocy Jego Ducha”.
Podczas wczorajszej wizyty Papieża w Seminarium Rzymskim rektor i klerycy złożyli mu życzenia z okazji zbliżającego się 60-lecia jego święceń kapłańskich. Rocznica ta przypada 29 czerwca.
ak/ rv
Włochy: rezygnacja biskupa Orvieto
◊ Ojciec Święty przyjął rezygnację złożoną przez ordynariusza włoskiej diecezji Orvieto-Todi, bp. Giovanniego Scanavino OSA. Dymisja była następstwem głośnego we Włoszech samobójstwa diakona tej diecezji, Luki Seidity, któremu odmówiono święceń kapłańskich. Do wydarzenia doszło pod koniec ubiegłego roku. W sprawie tej media nagłośniły rozdźwięki, do jakich miało dojść między biskupem a Stolicą Apostolską. Po jego rezygnacji administratorem apostolskim ad nutum Sanctae Sedis diecezji Orvieto-Todi Papież mianował 80-letniego abp. Giovanniego Marrę, emerytowanego metropolitę Messyny.
tc/ rv
Zmiana w Kazachstanie
◊ Ojciec Święty przyjął rezygnację złożoną przez bp. Henry’ego Theophilusa Howańca OFM z funkcji ordynariusza diecezji Najświętszej Trójcy w Ałma Acie. Pracujący od 1993 r. w Kazachstanie amerykański franciszkanin polskiego pochodzenia ukończył 80 lat. Na jego miejsce Papież mianował ks. José Luisa Mumbielę Sierrę. 42-letni duchowny jest Hiszpanem i w Kazachstanie pracuje jako misjonarz od 1998 r. Ostatnio był rektorem międzydiecezjalnego seminarium duchownego w Karagandzie.
tc/ rv
Ks. Lombardi: bluźniercza ustawa przeciw bluźnierstwu
◊ To pakistańska ustawa przeciw bluźnierstwu sama jest prawdziwym bluźnierstwem, bo w imię Boga staje się przyczyną niesprawiedliwości i śmierci – stwierdził w swym cotygodniowym felietonie watykański rzecznik. Ks. Federico Lombardi SJ podkreślił, że prawdziwi czciciele Boga będą walczyć, a jeśli trzeba, to nawet umierać za wolność religijną, sprawiedliwość i pokój. Przykładem są dwaj pakistańscy politycy, muzułmanin Salman Taseer i katolik Shahbaz Bhatti, zamordowani ostatnio za domaganie się reformy tamtejszego prawa, które ma chronić islam i Mahometa przed bluźnierstwem.
„Jeden i drugi dobrze wiedzieli, że ryzykują życiem, obu bowiem grożono śmiercią – przypomniał włoski jezuita. – A jednak nie zrezygnowali z walki o wolność religijną, walki z okrutnym fanatyzmem. Zapłacili za to cenę najwyższą – własną krwią. Choć te dwa morderstwa budzą w nas przerażenie i obawy o los chrześcijan w Pakistanie, paradoksalnie dają też powód do nadziei. Muzułmanina i chrześcijanina połączyła bowiem krew przelana w tej samej sprawie. W wielkim przemówieniu do Korpusu Dyplomatycznego o wolności religijnej Papież oddał hołd odważnej ofierze muzułmanina Taseera. Natomiast kilka tygodni temu Bhatti powiedział: «Módlcie się za mnie. Jestem człowiekiem, który spalił za sobą mosty: nie mogę i nie chcę wycofać się z mojego zaangażowania. Będę walczył z ekstremizmem i będę zabiegał o wolność dla chrześcijan aż do śmierci». Teraz jego postać nabiera coraz większego znaczenia, jest bowiem świadkiem wiary i sprawiedliwości. A zatem nie mamy tu już do czynienia jedynie z dialogiem służącym wzajemnemu poznaniu czy prowadzącym do wspólnego zaangażowania dla dobra ludzi. Od dialogu życia przeszliśmy do dialogu świadectwa w śmierci, za cenę własnej krwi, aby już nigdy więcej nie fałszowano imienia Boga, czyniąc zeń narzędzie niesprawiedliwości”.
kb/ rv
Kard. Turkson o Europie: zbyt dużo biedy na tak bogatym kontynencie
◊ Choć Europejczycy znajdują się w stosunkowo dobrej sytuacji, to i tak co piąty z nich żyje poniżej progu ubóstwa – przypomniał kard. Peter Turkson biskupom odpowiedzialnym w lokalnych episkopatach za duszpasterstwo społeczne. W tych dniach obradują oni w Rzymie. Afrykański purpurat stojący na czele Papieskiej Rady „Iustitia et Pax” nie szczędził Europejczykom gorzkich słów. W jego przekonaniu Stary Kontynent nie potrafi wykorzystać własnego potencjału i bogactwa. Żyją tu zarówno wielcy bogacze, jak i prawdziwi nędzarze – zaznaczył.
Spośród głównych przyczyn ubóstwa szef watykańskiej dykasterii wymienił rosnące bezrobocie oraz zbyt niskie płace, które nie pozwalają na utrzymanie rodziny. Z tym ostatnim problemem zmaga się 8 proc. zatrudnionych – zauważył kard. Turkson. Przyznał on również, że w aktualnej sytuacji Europa nie jest w stanie sobie poradzić z nowymi wyzwaniami, jak sytuacja w Libii, Egipcie czy Tunezji. Przy tym niezbędne jest zapewnienie wszystkim przybyszom odpowiedniego przyjęcia, a także zaspokojenie słusznych roszczeń ludności lokalnej, aby jedni i drudzy mogli żyć w sposób godny i w pokoju – powiedział kard. Turkson europejskim duszpasterzom społecznym.
kb/ rv, sir
Praga: pogrzeb ks. Oto Mádra
◊ Pogrzeb czołowego czeskiego teologa odbył się dziś w katedrze św. Wita w Pradze. Zmarły ks. Oto Mádr miał 94 lata i był legendą antykomunistycznej opozycji. Uroczystościom żałobnym przewodniczył ordynariusz praski abp Dominik Duka.
Ks. Oto Mádr urodził się w 1917 r., w 1942 został wyświęcony na kapłana, a w 1950 uzyskał tytuł doktora teologii na rzymskim Uniwersytecie Gregorianum. Rok później został wtrącony do komunistycznego więzienia i za działalność w Akcji Katolickiej uznany przez komunistów za szpiega i zdrajcę otrzymał wyrok dożywocia. W więzieniu spędził 14 lat. Po warunkowym zwolnieniu ks. Oto Mádr pracował jako sanitariusz i woźny w muzeum. W 1970 r. został rehabilitowany, a pięć lat później rehabilitację odwołano i znów go skazano.
Pomimo nękania przez komunistyczne służby bezpieczeństwa prowadził działalność duszpasterską, naukową, pedagogiczną i wydawniczą. Jego zasługą był przekład dokumentów Soboru Watykańskiego II. W formie samizdatów wydawał pisma „Teksty Teologiczne”, „Duch i Życie” „Orientacje” „Salus” i „Universum”. Organizował w Czechach i na Morawach tajne wykłady filozoficzno-teologiczne, współpracował z sygnatariuszami Karty 77, stał w czele tajnego gremium wspierającego radą kard. Františka Tomáška.
Pomimo podeszłego wieku nie stał się mniej aktywny i po upadku komunizmu. Arcybiskup praski Dominik Duka powiedział, że „nie tylko historycy kościelni, ale wszyscy historycy piszący o XX-wiecznych Czechach nie będą mogli pominąć osoby ks. Oto Mádra”.
P. Krysztofiak OP
Hiszpania: Ksaweriada
◊ Pod hasłem „Zakorzenieni i zbudowani na Chrystusie, mocni w wierze” trwa pierwsza w tym roku tzw. Ksaweriada. Jest to pielgrzymka do Javier, rodzinnej miejscowości św. Franciszka Ksawerego, wielkiego misjonarza Dalekiego Wschodu. Biorą w niej udział tysiące osób.
„Zachęcam was wszystkich, a szczególnie młodych w roku, w którym będzie Światowy Dzień Młodzieży, abyście stanęli wobec życia z odwagą i bez lęków, żyjąc radośnie miłością, która wszystko przemienia i wypełnia” – napisał w okolicznościowym liście miejscowy ordynariusz, arcybiskup Pampeluny Francisco Perez.
Dzisiaj w południe do Javier przybyła pielgrzymka rodzin. Natomiast jutro rano z miejscowości Sangüesa wyruszy młodzieżowa Droga Krzyżowa. Uroczystą Mszę odprawi dla pielgrzymów abp Perez.
Początek Ksaweriad, czyli popularnych jednodniowych pielgrzymek do Javier, rodzinnej miejscowości św. Franciszka Ksawerego, zbiega się z nowenną ku czci patrona misji i Nawarry. Nowenna rozpoczyna się 4 marca i trwa do 12 marca. W tym dniu przypada rocznica kanonizacji jezuity, która miała miejsce w 1622 r.
Szczególnego charakteru nabrały Ksaweriady w roku 2006 podczas obchodów 500. rocznicy urodzin misjonarza Dalekiego Wschodu (ur. 7 kwietnia 1506). Do Javier przybyło wówczas ok. miliona pielgrzymów.
Zwyczaj Ksaweriad narodził się pod koniec XIX w. Od 1940 r. popularna dzisiaj pielgrzymka nabrała bardziej formalnego charakteru.
M. Raczkiewicz CSsR, Madryt
Brazylia: alternatywny karnawał
◊ Najbardziej znany na świecie karnawał w Rio de Janeiro już trwa. Z każdym rokiem można jednak zaobserwować wzrost liczby osób, które wybierają karnawał alternatywny. Włączają się w tych dniach, najczęściej całymi rodzinami, do zabaw organizowanych w ośrodkach parafialnych czy klasztornych.
Z każdym rokiem coraz bardziej różnorodne stają się sposoby spędzania czasu karnawałowego. Można by powiedzieć, że tak klasztory żeńskie, jak i męskie wyprzedzały się w tych dniach w przedstawianiu różnorodnych ofert karnawałowych: od całkowitego wyciszenia, skupienia i spędzania czasu na modlitwie do spotkań rekolekcyjnych prowadzonych przez znanych rekolekcjonistów tak duchownych, jak świeckich.
Od wielu już lat członkowie instytutu życia konsekrowanego, który od ubiegłego roku działa na prawie papieskim pod nazwą „Canção Nova” (Pieśń Nowa), organizują w swoim ośrodku w Cachoeira Paulista, w stanie São Paulo, karnawałowe spotkania modlitewne, rekolekcyjne celem pogłębienia wiary, jak też wspólnej zabawy. Przez cztery dni w takiej formie spędzania karnawału weźmie udział ponad 50 tysięcy osób.
Na terenie całej Brazylii można spotkać jeszcze wiele innych nowych zgromadzeń prowadzących ascetyczny styl życia, a cieszących się licznymi powołaniami, które także organizują w swoich ośrodkach „inny karnawał”, o którym media światowe z pewnością nie wspomną.
Z. Malczewski TChr, Brazylia
Patriarcha Cyryl: zasady moralne i doświadczenia historyczne niezbędne dla modernizacji Rosji
◊ Modernizowanie kraju musi przebiegać w oparciu o zasady moralne i doświadczenie historyczne, podkreślił patriarcha Cyryl. Prawosławny hierarcha nawiązał do słów prezydenta Miedwiediewa o potrzebie modernizacji kraju.
„Prawdziwa modernizacja zawsze opiera się na zasadach moralnych. Modernizacja bez wymiaru moralnego zmienia się w niekontrolowaną pogoń za dobrami materialnymi i przyjemnościami, bezduszny technokratyzm, rodzi zniekształcone relacje międzyludzkie” – powiedział patriarcha Cyryl. Odwołując się do historii Rosji, wskazał na doświadczenia przemian XIX wieku: „Nawet najbardziej zdrowe i wewnętrznie logiczne reformy nie znajdowały odzewu w prostym ludzie, jeśli robiono je bez oglądania się na dotychczasowe doświadczenia i tradycje”.
Patriarcha zaznaczył, że „kraj obecnie styka się z nadzwyczajnie poważnymi problemami, jak korupcja, brak szacunku dla prawa, alkoholizm, narkomania, przestępczość, kryzys rodziny. Chociaż w tym kontekście działania władzy państwowej są konieczne, to powyższych problemów nie będzie można rozwiązać wyłącznie odgórnie, bez udziału samych obywateli, bez obudzenia twórczej aktywności prostego człowieka” – podkreślił zwierzchnik rosyjskiego prawosławia.
Patriarcha wskazał przy tym na znaczące momenty w historii Rosji XIX wieku - uwolnienie chłopów od pańszczyzny, a jednocześnie śmierć z rąk terrorystów cara Aleksandra II, który wprowadził ten dekret. Według patriarchy Cyryla reformy wprowadzane wtedy przez Aleksandra II „mogą służyć za przykład, jak odpowiedzialna władza potrafi reagować na konieczność głębokich przemian społecznych”.
W. Raiter, Moskwa
Egipt: romans z krwawym finałem
◊ Dwie osoby zabite i spalony kościół koptyjski – to wstępny bilans zamieszek na tle religijnym, do jakich doszło niedaleko Kairu. Egipskie siły bezpieczeństwa nie interweniowały. Jak donoszą agencje, zamieszkiwana przez chrześcijan miejscowość Soul została zaatakowana tej nocy przez tłum muzułmanów. Przyczyny zajścia miały mieć charakter obyczajowy, związany z romansem między młodym Koptem a miejscową muzułmanką. Honorowa sprawa między rodzinami obojga kochanków doprowadziła do podwójnego zabójstwa, a następnie do zbiorowego odwetu muzułmanów na chrześcijanach.
tc/ asianews, afp, ansa
Pakistan: bluźnierczy koszmar bez końca
◊ Jeszcze nie opadły emocje po śmierci ministra Shahbaza Bhattiego, gdy w Pakistanie doszło do kolejnego zabójstwa związanego z ustawą o bluźnierstwie. Chodzi tym razem o muzułmanina oskarżonego przed dwoma laty o czynienie w kawiarni obraźliwych uwag pod adresem Mahometa. Sąd nie znalazł wystarczających dowodów jego winy, więc swoiście pojętą „sprawiedliwość” postanowili wymierzyć islamiści. Trzyosobowe komando wkroczyło do sklepu w wiosce Danada koło Rawalpindi, gdzie przebywał oskarżony Mohammad Imran, i zastrzeliło go z zimną krwią. Wśród zabójców miał być sam oskarżyciel, pochodzący z sąsiedniej miejscowości.
tc/ asianews
Kuba: kolejne zwolnienia więźniów politycznych
◊ Źródła kościelne na Kubie zapowiedziały, że władze w najbliższym czasie zwrócą wolność ośmiu więźniom politycznym. Zwolnienia rzeczywiście zaczęły się już wczoraj, a pierwszym wypuszczonym okazał się Pedro Argüelles, znany dysydent aresztowany w czasie tzw. „czarnej wiosny” 2003 r. i odsiadujący 22-letni wyrok. Zezwolono mu na powrót do domu, natomiast reszcie – przeważnie skazanym za próbę nielegalnego opuszczenia wyspy – nakazano emigrację do Hiszpanii.
tc/ efe, afp, ap
Okruchy Ewangelii: Dziewiąta niedziela zwykła
◊ Dom swój zbudował na skale
Posłuchaj: 
1. Niełatwo jest z zewnątrz ocenić, czy dom jest solidnie postawiony, czy ma trwałe fundamenty i czy został zrobiony z odpowiedniego materiału. W Polsce powstaje teraz dużo nowych, kolorowych osiedli. Wydaje się, że wszystkie domy są budowane solidnie, z zachowaniem obowiązujących reguł. Ale wystarczy, że minie trochę czasu, że zacznie wiać silny wiatr, że nadejdzie burza czy śnieżyca i na niektórych budynkach dostrzega się najpierw niewielkie, a później poważne usterki.
Na obserwacji domów, ich fundamentów i solidności ich wykonania opiera się dzisiejsza przypowieść Jezusa.
„Każdego więc, kto tych słów moich słucha i wypełnia je, można porównać z człowiekiem roztropnym, który dom swój zbudował na skale. Spadł deszcz, wezbrały potoki, zerwały się wichry i uderzyły w ten dom. On jednak nie runął, bo na skale był utwierdzony. Każdego zaś, kto tych słów moich słucha, a nie wypełnia ich, można porównać z człowiekiem nierozsądnym, który dom swój zbudował na piasku. Spadł deszcz, wezbrały potoki, zerwały się wichry i rzuciły się na ten dom. I runął, a wielki był jego upadek” (Mt 7, 24-27).
2. W przypowieściach Jezus dokonuje porównań między światem materialnym i duchowym, które są na ogół łatwe do odczytania. W dzisiejszej chodzi o duchowy dom, jaki każdy z nas buduje od swojego dzieciństwa. Najpierw pomagają nam w tym rodzice, szkoła, Kościół, cała społeczność. W miarę jak mijają lata, każdy bierze w coraz większym stopniu sam odpowiedzialność za powstającą konstrukcję.
Ze słów Jezusa jasno wynika, że szczególną rolę w tej budowie odgrywa fundament, czyli nasz stosunek do Zbawiciela i Jego nauczania, przekazywanego i wyjaśnianego przez Kościół. W życiu przeżywamy co pewien czas burze, różnego rodzaju trudności. Wtedy przyjęcie i zachowywanie niektórych elementów nauczania Jezusa wydaje się nam zbyt trudne. W naszych duchowych domach pojawiają się pęknięcia, kolory ustępują szarości, szukamy jakichś szybkich rozwiązań.
Obserwujemy siebie i naszych najbliższych, dokonujemy porównań, próbujemy wyciągnąć wnioski. Dostrzegamy, że wielu wierzących z zewnątrz wygląda tak samo, jak budynki jednolicie zaprojektowanego osiedla. Otrzymali podobne wychowanie, te same reguły życiowe, mają podobne cele i dążą do ich realizacji. Jednakże, gdy wzbierają potoki, jedni są mocni jak skała, inni słabi jak sypiący się piasek.
Jak to się dzieje? – pytamy samych siebie próbując spontanicznie ocenić fundament naszego życia. Przeszliśmy już niejedną burzę i zachowaliśmy wewnętrzny pokój; były wątpliwości w wierze, ale Bóg pomógł je nam pokonać. Lecz pojawiły się też jakieś inne, niewielkie – wydawałoby się – niebezpieczeństwa, które, ku naszemu zaskoczeniu, dokonały w nas spustoszenia.
3. Troszczyliśmy się i zabiegaliśmy o pogłębienie modlitwy, o zachowanie różnych duchowych postanowień, o ciągłe wzrastanie w pokorze. Wszystko to miało swoje znaczenie, ale nie zdaliśmy egzaminu z fundamentu. Zabrakło nam zwykłego otwarcia na drugiego człowieka, szczerości, ufności; byliśmy zazdrośni o wpływy, o uznanie, zraniliśmy kogoś, kto okazywał nam jedynie dobro.
Pewnego podróżnika, który zwiedził wszystkie kontynenty, zapytano o to, gdzie, kiedy i w jakich okolicznościach był najszczęśliwszy? Jego odpowiedź była zaskakująca, ale jednoznaczna. Czuł się najlepiej w szpitalu, kiedy chorował na niebezpieczną chorobę. A kiedy został poproszony o uzasadnienie tej odpowiedzi, wyjaśnił: spotkałem tam pielęgniarkę o anielskiej dobroci, siostrę zakonną. W dzień i w nocy z promiennym uśmiechem na twarzy pełniła swą służbę. To ona ze szpitala uczyniła mi niebo. Wtedy byłem szczęśliwy.
Możemy się pytać, czy ta pielęgniarka dokonywała czegoś nadzwyczajnego? Raczej nie, ale w swojej osobowości odznaczała się solidnym fundamentem ludzkim, który zaskoczył nawet wymagającego podróżnika. Jeśli chcemy wzmocnić fundament naszego duchowego budynku, zacznijmy od tego, co jest najbardziej oczywiste w relacjach z naszym bliźnim.
ks. Waldemar Turek
Posłaniec Serca Jezusowego – marzec
◊ Podjęta w styczniu tego roku edycja miesięcznika katolickiego Posłaniec Serca Jezusowego jest kontynuacją jego misji ewangelizacyjnej prowadzonej od 1872 roku. Pragniemy nadal szerzyć kult Bożego Serca, pomagać licznym rzeszom czytelników w dojrzewaniu wiary, głębszym przeżywaniu liturgii i otwarciu na wspólnotę Kościoła. Chcemy przybliżać nauczanie papieskie, misje Kościoła, przypominać słowa Jezusa, zapraszającego wszystkich do świętości i ofiarnej służby na rzecz bliźniego.
Marzec to czas wielkopostnych zamyśleń nad naszą słabością i odnowieniem pragnienia podążania drogą ku świętości. Przez modlitwę i post, jałmużnę i rekolekcje przygotowujemy się do uroczystości Zmartwychwstania Pańskiego.
Droga Krzyżowa autorstwa Marii Nalepy będzie nam w tym pomocą. Artykuł ks. Jakuba Kołacza SJ; Nazwą Cię Błogosławioną zwraca uwagę na rolę boskich posłańców – aniołów – którzy nie tylko nas strzegą, ale i pomagają podążać drogą do Pana.
Trzecia obietnica Serca Bożego dana św. Małgorzacie Marii Alacoque w XVII wieku przypomni nam o pociesze Pana ofiarowanej w utrapieniach.
Jak radzić sobie z rozproszeniami podczas Eucharystii, dowiemy się z tekstu ks. Jacka Poznańskiego SJ; Eucharystia jako walka duchowa. Zaś artykuł ks. Marka Wójtowicza SJ ukazuje nam postać świętego Józefa, wiernego powołaniu aż do końca.
W numerze marcowym znajdziemy także artykuł o malowniczo położonych klasztorach greckiej Meteory i o kulisach ostatniego polskiego podziemnego parlamentu. Są też komentarze do intencji papieskich, liturgiczne wprowadzenia, porady duszpasterskie i rodzinne, duchowość Apostolstwa Modlitwy, opowiadanie dla dzieci i krzyżówka. To wszystko składa się na bogatą treść najnowszego numeru “Posłańca Serca Jezusowego”.
Stanisław Groń SJ
Magazyn w sobotę
◊ Jak kochać Kościół, konkretnych ludzi, którzy go tworzą? O tym między innymi mówił wczoraj wieczorem Papież do rzymskich kleryków. W naszym programie powrócimy do tej wizyty w seminarium. Obok innych aktualności watykańskich powiemy też o poglądach kard. Cañizaresa na temat reformowania reformy liturgicznej. A na zakończenie rozważanie ks. Waldemara Turka z sekretariatu stanu na temat jutrzejszej Ewangelii.
Słuchaj:
Dziennik 5.03.2011 - wersja dźwiękowa
◊ Słuchaj:
Biuletyn Radia Watykańskiego jest rozsyłany gratis na adresy abonentów. Jak dokonać prenumeraty lub jak z niej zrezygnować informujemy na stronie www.radiovaticana.va/polski
© Radio Watykańskie 2011 - wszelkie prawa zastrzeżone