W centrum katechezy Franciszka na audiencji ogólnej stała przypowieść o miłosiernym Samarytaninie (Łk 10,25-37). Jezus opowiedział ją pewnemu uczonemu w Prawie, który pytał Go, co należy czynić, aby osiągnąć życie wieczne.

Jezus wiedząc, że jego rozmówca jest znawcą Pisma Świętego, mówi mu, żeby sam dał odpowiedź na to pytanie. Ten ripostuje celująco: „Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całą swoją mocą i całym swoim umysłem; a swego bliźniego jak siebie samego” (Łk 10, 27). Jezus zatem prowadzi go do konfrontacji z tym przykazaniem, mówiąc mu: „To czyń, a będziesz żył” (Łk 10, 28).

Franciszek wskazał, że wszelkie nauczanie o miłości nie może ograniczać się jedynie do abstrakcyjnej teorii, ponieważ miłość angażuje całą istotę ludzką w konkretności życia. Zauważył, że uczony w Prawie zadaje kolejne pytanie, które staje się dla nas bardzo ważne: „A kto jest moim bliźnim?” (Łk 10, 29). Pyta zatem, czy chodzi o krewnych, rodaków, osoby wyznające tę samą religię... Chce jasnej reguły, która pozwalałaby mu sklasyfikować innych jako „bliźnich” albo „nie-bliźnich”. Jezus odpowiada mu za pomocą przypowieści, w której występują kapłan, lewita i Samarytanin.

„Pierwsi dwaj są powiązani z kultem w świątyni; trzeci to schizmatycki Izraelita, uważany za cudzoziemca, poganina i nieczystego, tzn. Samarytanin. Na drodze z Jerozolimy do Jerycha kapłan i lewita natknęli się na człowieka umierającego, którego zbójcy napadli, obrabowali i porzucili. Prawo Pańskie w podobnych sytuacjach przewidywało obowiązek pospieszenia mu z pomocą, ale obydwaj przeszli dalej, nie zatrzymując się. Spieszyli się. Kapłan być może spojrzał na zegarek i powiedział: «Spóźnię się na Mszę, muszę odprawić Mszę». A drugi powiedział: «Nie wiem, czy Prawo mi na to pozwala, ponieważ tam jest krew i stanę się nieczysty». I tu przypowieść daje nam pierwsze pouczenie: jeśli ktoś uczęszcza do domu Boga i zna Jego miłosierdzie, nie znaczy to automatycznie, że umie kochać bliźniego. To nie jest automatyczne. Możesz znać całą Biblię, możesz znać wszystkie przepisy liturgiczne, możesz znać całą teologię, ale z tego, że się «wie», nie wynika automatycznie, że się «kocha». Miłość idzie inną drogą. Trzeba nie tylko wiedzieć, ale chodzi jeszcze o coś więcej” – powiedział Papież. 

Franciszek podkreślił, że Samarytanin to człowiek pogardzany, na którego nikt by nie stawiał, a który poza tym miał także swoje obowiązki i sprawy do załatwienia. Kiedy jednak zobaczył rannego człowieka, nie minął go, jak dwaj pozostali, ale nad nim „wzruszył się głęboko” (Łk 10, 33).

„Na tym polega różnica. Pozostali dwaj «widzieli», ale ich serca pozostały zamknięte, zimne. Natomiast serce Samarytanina było zestrojone z sercem samego Boga. Współczucie jest bowiem istotną cechą Bożego miłosierdzia. Bóg nam współczuje. Co to znaczy? Cierpi z nami, odczuwa nasze cierpienia. Współczuć to dzielić coś z kimś. Słowo to wskazuje, że wnętrzności się poruszają i drżą na widok zła, jakiego doświadcza człowiek. A w gestach i działaniach dobrego Samarytanina rozpoznajemy miłosierne działanie Boga w całej historii zbawienia. Jest to to samo współczucie, z którym nasz Pan wychodzi naprzeciw każdemu z nas: On nas nie lekceważy, zna nasze cierpienia, wie jak bardzo potrzebujemy pomocy i pociechy. Zbliża się do nas i nigdy nas nie opuszcza” – powiedział Franciszek. 

Taki obraz Boga potwierdzają konkretne czyny Samarytanina wobec zranionego człowieka.

„Samarytanin postępuje naprawdę miłosiernie: opatrzył rany tego człowieka, zawiózł go do gospody, osobiście pielęgnował, zatroszczył się, by miał opiekę.  Wszystko to uczy nas, że współczucie, miłość to nie jakieś nieokreślone uczucie, ale oznacza zadbanie o drugiego człowieka aż po osobiste poniesienie kosztów. Znaczy narażać się, podejmując wszelkie niezbędne kroki, aby «zbliżyć się» do drugiego aż po utożsamienie się z nim: «Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego». To jest przykazanie Pana” – powiedział Ojciec Święty. 

Zakończywszy przypowieść Jezus robi zwrot i teraz to On kieruje pytanie do uczonego w Prawie: „Kto z tych trzech okazał się, według ciebie, bliźnim tego, który wpadł w ręce zbójców?” (Łk 10, 36). Odpowiedź jest jasna: „Ten, który mu okazał miłosierdzie” (Łk 10, 37). Na początku przypowieści dla kapłana i lewity bliźnim był umierający; na końcu bliźnim jest Samarytanin, który stał się bliskim. Franciszek podkreślił, że Jezus odwraca tu perspektywę. „Nie należy klasyfikować innych, aby zobaczyć, kto jest bliźnim, a kto nie. Możesz stać się bliźnim każdego, kogokolwiek spotkasz w potrzebie, i będziesz nim, jeśli masz w sercu współczucie” – mówił Papież podsumowując przesłanie tej biblijnej historii.

„Ta przypowieść jest wspaniałym darem dla nas wszystkich, a także zobowiązaniem! Każdemu z nas Jezus powtarza to, co powiedział uczonemu w Prawie: «Idź, i ty czyń podobnie!» (w. 37). Wszyscy jesteśmy powołani, aby przebyć tę samą drogę miłosiernego Samarytanina, będącego figurą Chrystusa: Jezus pochylił się nad nami, stał się naszym sługą i w ten sposób nas zbawił, abyśmy i my także mogli się wzajemnie miłować tak, jak On nas umiłował, w ten sam sposób” – mówił Franciszek. 

lg/ rv

Wśród pielgrzymów obecnych na placu św. Piotra Polacy byli dziś wyjątkowo liczni. Wielu z nich przybyło do Rzymu, by w rocznicę kanonizacji św. Jana Pawła II nawiedzić jego grób w Bazylice Watykańskiej.

Zwracając się do naszych rodaków Franciszek nawiązał do głównej myśli katechezy wygłoszonej na dzisiejszej audiencji ogólnej.

„Serdecznie pozdrawiam Polaków! Bracia i Siostry, w dniach trwającego Jubileuszu Pan Jezus mówi do nas: «Idź i czyń miłosierdzie». Jesteśmy wezwani, by pójść do dotkniętych cierpieniem i potrzebujących, by leczyć ich zranienia, które odbierają chęć do życia. Spójrzmy na nasze rodziny, środowisko pracy, parafie, a usłyszymy raz jeszcze słowa Pana: «Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili» (Mt 25, 40). Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!” – powiedział Papież do Polaków. 

Przybyli na Plac św. Piotra Polacy często podkreślali, że jedną z racji, dla której dotarli do Wiecznego Miasta właśnie dzisiaj, jest rocznica kanonizacji Jana Pawła II. Nie zabrakło wśród nich pielgrzymów z tak bliskiego polskiemu Papieżowi Krakowa. 

lg/ rv

Kluczowym słowem reformy watykańskich mediów będzie kryterium apostolskie. Chodzi o to, by za ich pośrednictwem Ewangelia i nauczanie Papieża docierało do serca człowieka, do serca wszystkich – oświadczył prał. Dario Viganò, prezentując nową wizję mediów Stolicy Apostolskiej. Przedstawił ją na seminarium kościelnych dziennikarzy, które odbywa się na Papieskim Uniwersytecie Santa Croce w Rzymie. Bierze w nim udział 400 osób z 40 krajów świata.

Prefekt Sekretariatu ds. Komunikacji zaznaczył, że reforma podlegających mu mediów będzie wieloaspektowa. Obejmie nie tylko scalanie i reorganizację struktur, ale też zmianę samego procesu komunikacji. Będzie ona uwzględniać różne potrzeby odbiorców. Chodzi o to, by nie dublować pracy innych kościelnych mediów, a zarazem, by wspierać te Kościoły lokalne, które potrzebują pomocy.

Ks. Viganò przewiduje też zmiany czysto techniczne wynikające z rozwoju nowoczesnych mediów, ale podkreśla, że najważniejsza w reformie musi być motywacja apostolska.

kb/ rv

Heroiczność cnót zmarłego przed 95 laty w Kalwarii Pacławskiej franciszkanina konwentualnego o. Wenantego Katarzyńca, współpracownika św. Maksymiliana Kolbego, stwierdza jeden z zatwierdzonych przez Papieża dekretów Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych. Pozostałe dotyczą m.in. dwudziestowiecznych męczenników z Albanii i z Hiszpanii.

Józef Katarzyniec pochodził z ubogiej chłopskiej rodziny spod Lwowa. Po maturze w studium nauczycielskim wstąpił do Zakonu Braci Mniejszych Konwentualnych, przyjmując imię Wenanty. Jako kleryk zaprzyjaźnił się z młodszym od niego o pięć lat Maksymilianem Kolbem. Po święceniach kapłańskich był gorliwym spowiednikiem i kaznodzieją, wychowawcą nowicjuszy i kleryków. Stał się apostołem Rycerstwa Niepokalanej założonego przez o. Maksymiliana, który chciał go też włączyć do redakcji Rycerza Niepokalanej. Jednak przed ukazaniem się pierwszego numeru tego pisma o. Wenanty Katrzyniec zmarł w Kalwarii Pacławskiej na gruźlicę, nie ukończywszy jeszcze 32. roku życia. O. Kolbe był przekonany o świętości młodego zakonnika i zabiegał o wydanie jego biografii.

Dwa inne zatwierdzone wczoraj dekrety Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych dotyczą cudów przypisywanych wstawiennictwu włoskiego kapłana diecezjalnego bł. Alfonsa Marii Fusco (zm. 1910, beatyfikowany 2001) i sługi Bożego o. Johna Sullivana, irlandzkiego jezuity (zm. 1933). Kolejny dokument stwierdza męczeństwo arcybiskupa Durrës w Albanii Nikollë Vinçenca Prennushiego z Zakonu Braci Mniejszych i jego 37 towarzyszy zamordowanych w tym kraju przez komunistów w latach 1945-1974. Taki sam dekret wydano w sprawie czterech benedyktynów z opactwa Santo Domingo de Silos w Hiszpanii, zabitych tam podczas prześladowań Kościoła w 1936 r.

Wśród sług Bożych, których dotyczą dekrety Kongregacji Spraw Kanonizacyjnych o heroiczności cnót, znalazł się też drugi w historii koreański kapłan Thomas Choe Yang-Eop, zmarły w 1861; oboje jego rodzice zginęli jako męczennicy. Jest tu także pięcioro założycieli żeńskich zgromadzeń zakonnych i świecka Hiszpanka Maria Montserrat Grases García z Opus Dei, zmarła w 1959 r. na raka, nie ukończywszy jeszcze 18 lat.

ak/ rv

Z trzydniową wizytą w Brukseli przebywa patriarcha Kościoła maronickiego. Dziś kard. Béchara Raï gościł w instytucjach unijnych. Wczoraj natomiast spotkał się z królem Belgii i libańską diasporą. Przy tej okazji podkreślił pilną potrzebę zaprowadzenia pokoju na Bliskim Wschodzie. Opowiedział się również za obowiązkowym powrotem syryjskich migrantów do Syrii, z pełnym jednak poszanowaniem ich godności.

W tym kontekście kard. Raï przywołał sytuację w swej ojczyźnie. W liczącym niespełna 6 mln mieszkańców Libanie żyje ponad milion Syryjczyków. Od rozpoczęcia wojny przewinęły się przez ten kraj ponad 3 mln syryjskich uchodźców. Ich obecność, jak podkreśla maronicki patriarcha, rzutuje na politykę, gospodarkę i bezpieczeństwo Libanu.

kb/ rv, olj

W Segedynie na Węgrzech rozpoczęły się dziś połączone obrady delegatów europejskich episkopatów ds. duszpasterstwa akademickiego oraz duszpasterstwa młodzieży. Tematem spotkania jest towarzyszenie młodym w ich rozeznawaniu powołania. Jak podkreśla ordynariusz Segedynu bp László Kiss-Rigó, dla wielu młodych studia uniwersyteckie są nie tylko ostatnim, ale i głównym elementem formacji. Z tego względu jest to też ważny okres rozeznania życiowego powołania. Kościół ma im w tym pomóc. Jego duszpasterskie towarzyszenie młodym jest tym ważniejsze, że formacja uniwersytecka staje się coraz bardziej fragmentaryczna.

Ordynariusz Segedynu mówił o tym na otwarcie trzydniowych obrad. Obok niego głos zabrali dziś również rektorzy dwóch węgierskich uniwersytetów oraz abp Marek Jędraszewski, który stoi na czele komisji europejskich episkopatów ds. katechezy, szkolnictwa i uniwersytetów. Specjalne przesłanie wystosował też węgierski minister oświaty.

kb/ rv, zenit

Biskupi Szwajcarii przestrzegają przed wprowadzeniem w tym kraju badań przedimplantacyjnych, które według nich mogą mieć znamiona eugeniki. Chodzi o diagnozowanie ludzkich zarodków przygotowywanych do procedury sztucznego zapłodnienia. W planowanym na 5 czerwca referendum Szwajcarzy zdecydują o losach ustawy umożliwiającej selekcję zarodków pod kątem możliwości zaistnienia choroby czy ciężkiego upośledzenia.

Kościelna Komisja ds. bioetyki podkreśla, że „ustawa ta nie respektuje niezbywalnej godności osoby ludzkiej”. Niepokój katolickich duchownych budzi także zapis dotyczący oferowania „badań przedimplantacyjnych nie tylko parom, które są nosicielami chorób dziedzicznych, lecz wszystkim decydującym się na sztuczne zapłodnienie”. Biskupi zwracają także uwagę na stygmatyzację osób dotkniętych Zespołem Downa, gdyż według proponowanych przepisów ta wada wrodzona jest wystarczającą przesłanką do odrzucenia zarodka. „Zgoda na badania przedimplantacyjne oznacza zgodę na wybór, kto zasługuje na to, by żyć, a kto nie” – podkreślają członkowie szwajcarskiej Komisji ds. bioetyki.

tr/ rv 

Wolontariusze Światowych Dni Młodzieży z Radomia odwiedzili osadzonych w miejscowym Areszcie Śledczym. Spotkanie odbyło się w ramach projektu „Body&Soul 2016”.

Dla osadzonych było to potrzebne spotkanie. „Przyda się to pocieszenie – mówił jeden z osadzonych. – Może tego nie widać, bo nikt nie będzie tutaj płakał, ale w takim czasie odosobnienia w więzieniu to forma miłosierdzia miła dla nas”. 

Celem projektu „Body&Soul 2016” jest realne wypełnianie uczynków miłosierdzia.

R. Łączny, KAI/ rv

W Muzeum Nadwiślańskim w Kazimierzu Dolnym można oglądać wystawę czasową zatytułowaną „Aby to piękno służyło innym... kolekcja Olgi i Tadeusza Litawińskich”. To jeden z najcenniejszych prywatnych zbiorów sztuki powstałych w Polsce w XX w.

Pretekstem do zaprezentowania ciągle mało znanej, a niezwykle cennej kolekcji Olgi i Tadeusza Litawińskich jest przypadająca w tym roku 30. rocznica przekazania jej Katolickiemu Uniwersytetowi Lubelskiemu. 

„Kolekcja państwa Litawińskich odgrywa ogromną rolę w samym zjawisku kolekcjonerstwa w Polsce, a dodatkowo pełni funkcję dydaktyczną, wspierającą KUL w tych inicjatywach, które mają popularyzować działalność kolekcjonerską – mówi Agnieszka Zadura, dyrektor Muzeum Nadwiślańskiego. – Kolekcja składa się z ogromnej ilości wspaniałych dzieł sztuki, przykładów malarstwa, rzeźby, rzemiosła artystycznego. To są rzeczy wyjątkowe, które państwo Litawińscy gromadzili przez lata”.

Kolekcja Olgi i Tadeusza Litawińskich to ponad 400 obiektów. Niektóre z eksponatów, z myślą o osobach niewidomych, zostały wykonane w druku 3D. 

Wystawa w Muzeum Nadwiślańskim w Kazimierzu Dolnym prezentowana będzie do 24 lipca. 

R. Łączny, KAI/ rv

W Magazynie: „Adhortacja posynodalna Papieża Franciszka «Amoris laetitia»” – rozmowa z ks. prof. Tadeuszem Dolą, dziekanem Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Opolskiego – Radio Doxa, Opole

Słuchaj:         

Słuchaj: