Kondycja dzieci Bożych jest tym, do czego jesteśmy stworzeni, naszym najgłębszym DNA. Papież Franciszek przypomniał o tym w czasie Mszy sprawowanej w bazylice watykańskiej w uroczystość Zesłania Ducha Świętego. Wskazał, że  zasadniczym celem misji Jezusa, której kulminacją jest dar Ducha Świętego, było ponowne nawiązanie relacji z Ojcem, zniszczonej przez grzech. Byśmy nie byli już sierotami, a stali się na nowo dziećmi. Wyjaśnił, że „ojcostwo Boga działa w nas na nowo poprzez zbawcze dzieło Chrystusa i dar Ducha Świętego”. 

„Także w naszych czasach mamy do czynienia z różnymi znakami tej naszej kondycji sierot: z ową wewnętrzną samotnością, jaką odczuwamy także pośród tłumu, która czasami może stać się smutkiem egzystencjalnym – mówił Papież. - Z ową domniemaną autonomią wobec Boga, której towarzyszy pewna tęsknota za Jego bliskością; z owym rozpowszechnionym analfabetyzmem duchowym sprawiającym, że nie potrafimy się modlić; z ową trudnością odczuwania życia wiecznego jako prawdziwego i realnego, będącego pełnią komunii, która rodzi się tutaj, a rozkwita po śmierci; z ową trudnością w uznaniu drugiego za brata, jako syna tego samego Ojca”.

Franciszek podkreślił, że kondycja synowska, będąca naszym pierwotnym powołaniem i naszym najgłębszym DNA została zniszczona przez grzech. Dlatego też by ją odnowić potrzebna była ofiara Jednorodzonego Syna. „Z wielkiego daru miłości, jakim była śmierć Jezusa na krzyżu, wypłynęło dla całej ludzkości, jak ogromny wodospad łaski, zesłanie Ducha Świętego. Ten, kto z wiarą zanurza się w tej tajemnicy odrodzenia rodzi się na nowo do pełni życia synowskiego” – podkreślił Papież. 

„«Nie zostawię was sierotami». Dziś, w święto Pięćdziesiątnicy te słowa Jezusa, każą nam również pomyśleć o macierzyńskiej obecności Maryi w Wieczerniku. Matka Jezusa jest pośród wspólnoty uczniów zgromadzonych na modlitwie: jest Ona żywą pamięcią Syna i żywym przyzywaniem Ducha Świętego. Jest Ona Matką Kościoła – podkreślił Franciszek. - Jej wstawiennictwu powierzamy w szczególny sposób wszystkich chrześcijan, rodziny i wspólnoty, które w tej chwili najbardziej potrzebują mocy Ducha Pocieszyciela, Obrońcy i Pocieszyciela, Ducha prawdy, wolności i pokoju”.

Franciszek podkreślił, że umacniając naszą relację z Panem Jezusem, Duch Święty wprowadza nas w nową dynamikę braterstwa. „Przez Brata nas wszystkich, którym jest Jezus, możemy odnosić się do siebie nawzajem w nowy sposób, już nie jako sieroty, ale jako dzieci tego samego dobrego i miłosiernego Ojca. A to wszystko zmienia! Możemy postrzegać siebie jako bracia, a nasze różnice pomnażają jedynie radość i zdumienie przynależności do tego jedynego ojcostwa i braterstwa – mówił Franciszek w uroczystość Zesłania Ducha Świętego.

bz/ rv

Miłość do człowieka i również do Boga wyraża się nie słowami, ale czynami. Także „zachowanie przykazań” należy rozumieć w sensie egzystencjalnym. Franciszek mówił o tym w rozważaniu przed modlitwą Regina Coeli, jak przypomniał, ostatnią w tym roku ponieważ okres wielkanocny kończy uroczystość Zesłania Ducha Świętego. Papież podkreślił, że o ten dar Jezus modlił się do Ojca. Przywołał też Jego słowa: „Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania; Ja zaś będę prosił Ojca, a On da wam innego Pocieszyciela, aby być z wami na wieki”. 

„Te słowa przypominają nam przede wszystkim, że miłość do człowieka, a także do Pana, okazujemy nie słowami, ale czynami; i także «przestrzeganie przykazań» należy rozumieć w sensie egzystencjalnym, tak aby całe życie było w nie zaangażowane – mówił Papież. - Bycie chrześcijaninem nie oznacza przede wszystkim bowiem przynależności do pewnej kultury lub posłuszeństwa pewnej doktrynie, ale raczej powiązanie swojego życia, w każdym jego wymiarze, z osobą Jezusa, a przez Niego z Ojcem. W tym celu Jezus obiecuje wylanie Ducha Świętego na swoich uczniów. Właśnie dzięki Duchowi Świętemu, Miłości, która łączy Ojca i Syna i od nich pochodzi, wszyscy możemy żyć życiem samego Jezusa. Duch bowiem uczy nas wszystkiego, to znaczy, jedynej rzeczy niezbędnej: kochać tak jak miłuje Bóg”.

Franciszek podkreślił, że Duch Święty wspiera nas w walce o dobro, a przeciw złu, aby nas wyzwolić z niewoli grzechu. Sprawuje też on funkcję nauczania i przypominania. Zaznaczył, że „Duch Święty nie przynosi innej nauki, ale czyni żywym i czynnym nauczanie Jezusa, aby upływ czasu go nie przekreślił ani też nie osłabił”.

bz/ rv

Niech Duch Święty daje siłę wszystkim misjonarzom ad gentes i wspiera misję Kościoła na całym świecie; niech rozbudza w sercach młodzieży pragnienie niesienia Ewangelii aż na krańce świata. Ta papieska modlitwa wybrzmiała na zakończenie  południowego spotkania z wiernymi na Regina Coeli. Franciszek przypomniał, że właśnie dziś publikowane jest jego przesłanie na obchodzony w październiku Światowy Dzień Misyjny. Nosi ono tytuł: „Kościół misyjny, świadek miłosierdzia”.

W swym przesłaniu Ojciec Święty przywołuje kontekst Jubileuszu Miłosierdzia, który, jak podkreśla, zaprasza nas do spojrzenia na misję ad gentes jako wspaniałe dzieło miłosierdzia, zarówno co do ducha, jak i co do ciała.  Papież wzywa do wyjścia z własnej wygody i zdobycia się na odwagę, by dotrzeć na wszystkie peryferie potrzebujące światła Ewangelii. Wskazuje na ewangelizacyjne znaczenie dzieł edukacyjnych i wciąż rosnącej liczby kobiet w świecie misyjnym, zarówno konsekrowanych jak i świeckich, a także całych rodzin. „Obok dzieła ewangelizacyjnego i sakramentalnego misjonarzy, kobiety i rodziny często rozumieją bardziej adekwatnie problemy ludzi i potrafią stawić im czoła w całkiem nowy sposób” – pisze Franciszek. Zaznaczając, że wiara jest darem Boga,  a nie owocem prozelityzmu wskazuje na znaczenie dla jej rozwijania świadectwa życia ludzi niosących Ewangelię.

Ojciec Święty przypomina zarazem, że w tym roku przypada 90. rocznica Światowego Dnia Misyjnego. Zachęca też do materialnego wspierania misji. „Nie uchylajmy się od tego gestu misyjnej komunii eklezjalnej. Nie zamykajmy serca w naszych partykularnych troskach, ale poszerzajmy je na perspektywy całej ludzkości” – apeluje Franciszek w przesłaniu na Światowy Dzień Misyjny.

bz/ rv

Franciszek wezwał  do odważnego pójścia na wszelkie peryferie potrzebujące światła Ewangelii. W Watykanie opublikowano papieskie przesłanie na Światowy Dzień Misyjny. Nosi ono tytuł: „Kościół misyjny, świadek miłosierdzia”. 

Publikujemy polski tekst przesłania:

Kościół misyjny, świadek miłosierdzia

Drodzy Bracia i Siostry!

Przeżywany przez Kościół Nadzwyczajny Jubileusz Miłosierdzia rzuca szczególne światło również na Światowy Dzień Misyjny 2016: zaprasza nas do spojrzenia na misję ad gentes jako wspaniałe, ogromne dzieło miłosierdzia, zarówno co do ducha jak i co do ciała. W istocie w tym Światowym Dniu Misyjnym wszyscy jesteśmy zaproszeni do „wyjścia” jako uczniowie-misjonarze, każdy oddając na tę służbę swoje talenty, swoją kreatywność, swoją mądrość i doświadczenie, aby nieść orędzie Bożej czułości i współczucia całej rodzinie ludzkiej. Na mocy nakazu misyjnego Kościół troszczy się o tych, którzy nie znają Ewangelii, bo pragnie aby wszyscy ludzie zostali zbawieni i doszli do doświadczenia miłości Pana. „Misją Kościoła jest głoszenie miłosierdzia Boga, bijącego serca Ewangelii” (Bulla Misericordiae vultus, 12) i głoszenie go w każdym zakątku ziemi, aby dotarła do każdej kobiety, mężczyzny, osoby starszej, człowieka młodego i dziecka.

Miłosierdzie budzi w sercu Ojca głęboką radość, gdy spotyka każdego człowieka. Od samego początku zwraca się On również serdecznie do tych najsłabszych, ponieważ Jego wielkość i moc objawiają się właśnie w zdolności utożsamiania się z maluczkimi, odrzuconymi, uciskanymi (por. Pwt 4,31; Ps 86,15; 103,8; 111,4). Jest On Bogiem łagodnym, wrażliwym, wiernym. Staje się bliskim wobec osób potrzebujących, aby być bliskim wobec wszystkich, a zwłaszcza ubogich. Z czułą troską angażuje się w ludzką rzeczywistość, tak jakby to uczynili ojciec i matka w życiu swoich dzieci (por. Jer 31,20). Termin używany w Biblii na określenie miłosierdzia odsyła do matczynego łona: a zatem do miłości matczynej wobec dzieci, tych dzieci, które będzie ona miłowała zawsze, w każdych okolicznościach,  niezależnie od tego co się stanie, gdyż są owocem jej łona. Jest to również istotny aspekt miłości, jaką Bóg żywi wobec wszystkich swoich dzieci, a szczególnie wobec członków ludu który zrodził, a który pragnie nakarmić i wychować: w obliczu ich słabości i niewierności jego wnętrzności wzruszają się i drżą ze współczucia (por. Oz 11,8). A przecież jest On miłosierny dla wszystkich, Jego miłość jest dla wszystkich ludów, a Jego czuła troska obejmuje wszystkie stworzenia (por. Ps 144,8-9).

Miłosierdzie znajduje swój najwznioślejszy i najpełniejszy wyraz we Wcielonym Słowie. On objawia oblicze Ojca bogatego w miłosierdzie „mówi o nim i tłumaczy je poprzez porównania i przypowieści, ale nade wszystko sam ją wciela i uosabia” (JAN PAWEŁ II, Enc. Dives in misericordia, 2). Przyjmując i naśladując Jezusa przez Ewangelię i sakramenty, wraz z działaniem Ducha Świętego możemy stać się miłosiernymi jak nasz Ojciec Niebieski, ucząc się kochać tak, jak On nas kocha i czyniąc z naszego życia bezinteresowny dar, znak Jego dobroci (por. Bulla Misericordiae Vultus, 3). Kościół jako pierwszy pośród rodzaju ludzkiego jest wspólnotą, która żyje dzięki miłosierdziu Chrystusa: zawsze czuje się strzeżony i wybrany przez Niego z miłością miłosierną, a z tej miłości czerpie on styl swego posłannictwa, żyje nią i ukazuje ją narodom w naznaczonym szacunkiem dialogu ze wszystkimi kulturami i przekonaniami religijnymi.

O tej miłości miłosierdzia świadczy, podobnie jak w pierwszych czasach doświadczenia eklezjalnego, wielu mężczyzn i kobiet każdego wieku i stanu społecznego. Wymownym znakiem macierzyńskiej miłości Boga jest znaczna i rosnąca obecność także kobiet, obok mężczyzn w świecie misyjnym. Kobiety, osoby świeckie i konsekrowane a dzisiaj także niemało rodzin, realizują swoje powołanie misyjne w różnych formach: od bezpośredniego głoszenia Ewangelii do służby charytatywnej. Obok dzieła ewangelizacyjnego i sakramentalnego misjonarzy, kobiety i rodziny często rozumieją bardziej adekwatnie problemy ludzi i potrafią stawić im czoła w sposób odpowiedni, a czasami całkiem nowy: troszcząc się o życie, zwracając większą uwagę na osoby niż na struktury i angażując wszelkie zasoby ludzkie i duchowe w budowanie harmonii, relacji, pokoju, solidarności, dialogu, współpracy i braterstwa, zarówno w dziedzinie relacji międzyludzkich jak i szerszej - życia społecznego i kulturalnego, a zwłaszcza opieki nad ubogimi.

W wielu miejscach ewangelizacja bierze początek w działalności edukacyjnej, której dzieło misyjne poświęca wysiłek i czas, jako ewangeliczny miłosierny gospodarz winnicy (por. Łk 13,7-9; J 15,1), cierpliwie oczekując owoców po latach powolnej formacji; w ten sposób rodzą się ludzie zdolni do ewangelizacji a także sprawienia, aby Ewangelia dotarła tam, gdzie nikt nie spodziewałby się jej realizacji. Kościół może być określony jako „matka”, także przez tych,  którzy mogli by kiedyś w przyszłości dotrzeć do wiary w Chrystusa. Pragnę zatem, aby święty lud Boży sprawował macierzyńską posługę miłosierdzia, która bardzo pomaga w spotkaniu i umiłowaniu Pana także tym ludom, które Go jeszcze nie znają. Wiara jest bowiem w istocie darem Boga, a nie owocem prozelityzmu; rozwija się jednak dzięki wierze i miłosierdziu osób niosących Ewangelię, które są świadkami Chrystusa. Od uczniów Jezusa idących drogami świata wymagana jest ta miłość, która nie odmierza, ale raczej dąży by wobec wszystkich mieć tę miarę, jaką ma Pan; głosimy najpiękniejszy i najwspanialszy dar jakim On nas obdarzył: Jego życie i Jego miłość.

Wszystkie ludy i kultury mają prawo do otrzymania orędzia zbawienia, które jest darem Boga dla wszystkich. Jest to tym bardziej konieczne, gdy weźmiemy pod uwagę, jak wiele niesprawiedliwości, wojen, kryzysów humanitarnych oczekuje dziś na rozwiązanie. Misjonarze wiedzą z doświadczenia, że ​​Ewangelia przebaczenia i miłosierdzia może przynieść radość i pojednanie, sprawiedliwość i pokój. Ewangeliczny nakaz: „Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego. Uczcie je zachowywać wszystko, co wam przykazałem” (Mt 28,19-20) nie wyczerpał się. Co więcej zobowiązuje nas wszystkich, w aktualnych sytuacjach i wyzwaniach, abyśmy poczuli się wezwani do ponownego misyjnego „wyjścia” jak to wskazałem także w adhortacji apostolskiej Evangelii gaudium: „Każdy chrześcijanin i każda wspólnota winni rozeznać, jaką drogą powinni kroczyć zgodnie z wezwaniem Pana, jednak wszyscy jesteśmy zaproszeni do przyjęcia tego wezwania: wyjścia z własnej wygody i zdobycia się na odwagę, by dotrzeć na wszystkie peryferie potrzebujące światła Ewangelii” (20).

Właśnie w tym roku jubileuszowym przypada 90. rocznica Światowego Dnia Misyjnego, promowanego przez Papieskie Dzieło Rozkrzewiania Wiary i zatwierdzonego przez papieża Piusa XI w 1926 roku. Uważam zatem za stosowne przypomnienie mądrych wskazań moich poprzedników, którzy postanowili, aby na rzecz tego Dzieła przeznaczone były wszelkie ofiary jakie każda diecezja, parafia, wspólnota zakonna, stowarzyszenia i ruchy kościelne z całego świata, mogły by zgromadzić żeby pomóc potrzebującym wspólnotom chrześcijańskim oraz umocnić głoszenie Ewangelii, aż po krańce ziemi. Także i dzisiaj nie uchylajmy się od tego gestu misyjnej komunii eklezjalnej. Nie zamykajmy serca w naszych partykularnych troskach, ale poszerzajmy je na perspektywy całej ludzkości.

Niech Najświętsza Maryja Panna, wspaniała ikona odkupionej ludzkości, wzór misyjny dla Kościoła, nauczy wszystkich, mężczyzn, kobiety i rodziny rodzenia i strzeżenia wszędzie żywej i tajemniczej obecności Zmartwychwstałego Pana, który odnawia i napełnia radosnym miłosierdziem relacje między osobami, kulturami i narodami.

Watykan, 15 maja 2016 roku, w uroczystość Zesłania Ducha Świętego

FRANCISCUS

„Św. Jan Paweł II, Papież, który jako raz pierwszy...” to tytuł wystawy o naszym wielkim Rodaku w sanktuarium Matki Bożej Częstochowskiej w Merrillville w stanie Indiana, niedaleko Chicago. Jej otwarcia dokonał ordynariusz tamtejszej diecezji Gary, bp Donald Hying. W uroczystości wziął też udział między ks. Piotr Filas, polski prowincjał salwatorianów.

Wystawa prezentuje pontyfikat Papieża z Polski jako całkowicie nowatorski. Statystyka, która ten blisko 27-letni okres, ukazuje niezwykły fenomen tego pontyfikatu z przełomu XX i XXI wieku, obfitujący w liczne rekordy.

Na wystawie zgromadzono eksponaty podarowane do sanktuarium w Merrillville przez różnych ofiarodawców, które w pokaźnej części stanowią relikwie drugiego stopnia – od złotych spinek do koszuli poprzez naczynia z zastawy papieskiego stołu aż po jego buty narciarskie. Ponadto na wystawie można obejrzeć m. in. monety z wizerunkiem Jana Pawła II, znaczki, medale, książki z jego autografami, okolicznościowe obrazki czy bilety wstępu na uroczystości celebrowane przez Papieża na placu św. Piotra w Rzymie, w tym z kanonizacji Siostry Faustyny. Wystawie towarzyszą projekcje filmów o św. Janie Pawle II.

Celem wystawy jest nieustanne przypominanie pontyfikatu i nauczania naszego największego Rodaka, tak w środowisku polonijnym z Chicago i okolic, które licznie nawiedza sanktuarium Matki Bożej Częstochowskiej w Merrillville, a dzięki wersji angielskiej wystawy także rodowitym Amerykanom, którzy również okazują wielkie zainteresowanie, miłość i przywiązanie do św. Jana Pawła II. 

Otwarcie wystawy zaplanowano na dzień obchodów jubileuszu 50-lecia kapłaństwa ks. Józefa Zuziaka, salwatorianina, którego wyświęcił na kapłana 50 lat temu arcybiskup Karol Wojtyła.

B. Jakubiec, SDS, Merrillville, Indiana/ rv

Słuchaj:  

„Jak Słowo Boże może zmienić życie” – rozmowa z ks. Dariuszem Denisiukiem – Katolickie Radio Podlasie, Siedlce.

Słuchaj:  

Słuchaj: