Papież spotkał się z tegorocznymi laureatami prestiżowej Nagrody Ratzingera i z uczestnikami międzynarodowego sympozjum teologicznego zorganizowanego przez watykańską Fundację Benedykta XVI. „To dla mnie również sposób, aby jeszcze raz wyrazić razem z wami naszą wielką miłość i wdzięczność względem Papieża seniora Benedykta XVI, który nadal towarzyszy nam, także teraz, swoją modlitwą” – powiedział Franciszek.

Wręczenie Nagrody Ratzingera poprzedziło, jak co roku, kilkudniowe sympozjum, tym razem poświęcone eschatologii. 

„Wiemy, że temat eschatologii zajmował bardzo ważne miejsce w pracy teologicznej ks. prof. Josepha Ratzingera, w jego działalności jako prefekta Kongregacji Nauki Wiary, a wreszcie w magisterium jego pontyfikatu. Nie możemy zapominać jego głębokich refleksjach o życiu wiecznym i nadziei w encyklice «Spe salvi». Temat eschatologii jest podstawowy, kiedy rozważamy sens naszego życia i naszej historii, nie pozostając zamknięci w nastawieniu materialistycznym czy w każdym razie ograniczonym wyłącznie do świata” – powiedział Papież.

Ojciec Święty zwrócił uwagę, że „niedawno zakończony Jubileusz Miłosierdzia wielokrotnie przypominał nam, iż miłosierdzie jest w samym sercu «protokołu», zgodnie z którym, jak mówi Jezus, będziemy sądzeni: «Byłem głodny, a daliście Mi jeść; byłem spragniony, a daliście Mi pić... » (Mt 25, 35). 

„Głębia myśli Josepha Ratzingera, mocno opartej na Piśmie Świętym i Ojcach Kościoła, a karmiącej się zawsze wiarą i modlitwą, pomaga nam pozostawać otwartymi na horyzont wieczności. Nadaje w ten sposób sens także naszym nadziejom i naszym ludzkim wysiłkom. Jego myśl i nauczanie są owocne. Koncentrują się na podstawowych odniesieniach naszego życia chrześcijańskiego: osobie Jezusa Chrystusa, miłości, nadziei, wierze. A cały Kościół będzie mu za to zawsze wdzięczny” – powiedział Franciszek.

Tegorocznymi laureatami Nagrody Ratzingera są Włoch, ks. prof. Inos Biffi, emerytowany wykładowca uczelni w Mediolanie i Lugano, oraz prawosławny Grek, prof. Ioannis Kourempeles z wydziału teologicznego Uniwersytetu Arystotelesa w Salonikach. Franciszek zauważył, że ks. Biffi otrzymał to wyróżnienie za uprawianie teologii w służbie Kościoła przez całe długie życie, a młodszy od niego prof. Kourempeles za zainteresowanie myślą Josepha Ratzingera i jako zachętę do dalszych studiów nad spotkaniem między nią a teologią prawosławną.

Benedykt XVI nie był obecny na wręczeniu nagrody, ale wczoraj przyjął jej laureatów w klasztorze „Mater Ecclesiae” w Ogrodach Watykańskich, gdzie mieszka.

ak/ rv

W świecie, w którym rosną nierówności i coraz bardziej zapomina się o najsłabszych i potrzebujących, bezinteresowna służba wolontariatu jest prawdziwym bogactwem. Papież Franciszek mówił o tym do młodzieży z Włoskiej Służby Cywilnej, obchodzącej właśnie 15-lecie istnienia.

Podczas specjalnej audiencji Ojciec Święty wskazał jej drogę służby i solidarności. Podkreślił zarazem, że wolontariusze tej organizacji są wartościową i dynamiczną siłą kraju. 

„Wasz wkład jest niezbędny, aby budować dobro społeczeństwa ze szczególnym uwzględnieniem najsłabszych. Projekt społeczeństwa solidarnego jest celem każdej wspólnoty obywatelskiej, która pragnie być egalitarna i braterska – mówił Ojciec Święty. – Jest on zdradzany za każdym razem, kiedy biernie przyglądamy się wzrastaniu nierówności między poszczególnymi grupami społecznymi czy też narodami na świecie; gdy ogranicza się pomoc dla najsłabszych, nie gwarantując im w zamian żadnych innych form ochrony; kiedy akceptuje się niebezpieczną logikę zbrojeń i inwestuje się bezcenne środki w produkcję broni, czy też kiedy biedny staje się zagrożeniem i zamiast wyciągnąć do niego rękę, spycha się go w ubóstwo. Te postawy stanowią zniewagę dla naszego społeczeństwa i naszej kultury, wprowadzając do nich kryteria i praktyki naznaczone obojętnością i uciskiem, które czynią uboższym życie nie tylko tych, którzy są zapomniani czy dyskryminowani, ale także i tych, który zapominają i dyskryminują. Ostatecznie bowiem zamykają się oni sami w sobie i wykluczają możliwość spotkania z ciałem naszych braci, co jest obowiązkową drogą do odkrywania dobra”.

Zwracając się do włoskich wolontariuszy Papież wskazał, że poprzez swą służbę pełnią oni funkcję krytyczną wobec działań przeciwnych człowiekowi, a zarazem pokazują innym, że można żyć w zupełnie inny sposób. Podziękował im szczególnie za pracę na rzecz migrantów oraz pomoc udzielaną ofiarom ostatniego trzęsienia ziemi.

bz/ rv

„W wierności charyzmatowi nowe spojrzenie na ekonomię” – to tytuł sympozjum zorganizowanego przez Kongregację ds. Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego na Papieskim Uniwersytecie Antonianum w Rzymie. Jego celem jest refleksja nad pewnymi aspektami finansowymi dzieł apostolskich prowadzonych przez zakony w świetle wierności zasadom Ewangelii i specyfice charyzmatu każdego z nich.

Specjalne przesłanie do jego uczestników skierował Papież. Jego osnową były elementy zawarte w tytule sympozjum: charyzmat, wierność i nowe spojrzenie na ekonomię. Podejmując problem charyzmatów Franciszek przypomniał, że nie są one w Kościele czymś statycznym i niezmiennym jak obiekty muzealne. Mają być jak „rzeki wody żywej”, by na gruncie historii nawadniać ją i sprawiać, że posiane w niej nasiona kiedyś wykiełkują. 

Ojciec Święty przekonuje, że życie konsekrowane ze swej natury ma być znakiem i proroctwem królestwa Bożego. Stąd też osoby Bogu poświęcone muszą pozostawać czujne i uważne na to, co dzieje się wokoło. W ten sposób ​​charyzmaty założycieli i założycielek winny być dopasowane do konkretnych sytuacji, miejsc i czasów, w których powołani mają świadczyć o Chrystusie. Mówiąc zatem o charyzmacie mamy na myśli dar, bezinteresowność i łaskę. Dotyczy to również spraw ekonomicznych. Nigdy gospodarka i zarządzanie nią nie są etycznie i antropologicznie neutralne. Albo wpisują się w budowanie relacji sprawiedliwości i solidarności, albo generują sytuacje wykluczenia i odrzucenia.

Nawiązując do słowa „wierność” Papież zachęca do zastanowienia się, co oznacza ona dzisiaj, w naszej konkretnej sytuacji. Być wiernym zobowiązuje bowiem do rzetelnego rozeznania podejmowanych ​​prac w duchu danego charyzmatu. Stąd tak ważne pytanie, czy prowadzone dzieła nie mają na celu jedynie zapewnienia utrzymania danego instytutu, czy też wpisują się w ślubowany przez niego charyzmat i spełniają misję, która została mu powierzona przez Kościół. Głównym kryterium podejmowanych prac nie ma być bowiem ich opłacalność, ale to, czy odpowiadają charyzmatowi i misji, którą dany instytut ma wypełnić.

Trzeci podjęty przez Franciszka wątek to zachęta do przemyślenia na nowo funkcjonujących zasad ekonomicznych, by uwzględniały one głos ubogich. Jak zauważa Papież, w niektórych przypadkach rozeznanie powinno sugerować utrzymanie jakiegoś dzieła, które przynosi straty. Trzeba być uważnym na to, czy nie są one generowane przez niemoc ludzką albo niekompetencje. Może ono bowiem przywracać godność ofiarom odrzucenia, słabym i delikatnym: nienarodzonym, ubogim, chorym, starszym czy też dotkniętym w poważnym stopniu niepełnosprawnością.

Ojciec Święty wspomina także o konieczności współpracy między różnym dziełami i instytutami przypominając, że logika indywidualizmu może dotykać także wspólnoty życia konsekrowanego. Nowe spojrzenie na gospodarowanie wymaga zatem także solidarności, a w naszych czasach również szczególnych umiejętności i zdolności osób odpowiedzialnych, by jak najlepiej służyć wszystkim. Papież wskazuje w końcu także na zagrożenia, jakimi są ulegnięcie duchowi funkcjonalizmu  czy popadnięcie w pułapkę chciwości. Przypomina, że nie wystarczy złożyć profesję zakonną, aby być ubogim. Nie można także chować się za stwierdzeniem: „nie posiadam niczego, ponieważ jestem zakonnikiem czy zakonnicą, ale mój instytut pozwala mi na zarządzanie lub korzystanie ze różnych dóbr”. „Hipokryzja osób konsekrowanych, które żyją jak bogaci, rani sumienia wiernych i wyrządza szkodę Kościołowi” – pisze Franciszek w przesłaniu do uczestników sympozjum o wierności charyzmatowi i kwestiach ekonomicznych.

lg/ rv

Po śmierci zmarłego 25 listopada wieczorem byłego wieloletniego przywódcy Kuby Fidela Castro Ojciec Święty wystosował telegram na ręce tamtejszego prezydenta Raula Castro. Składa kondolencje zarówno rządzącemu obecnie krajem bratu zmarłego, jak też ich rodzinie, rządowi i umiłowanemu narodowi kubańskiemu. Franciszek zapewnia także o modlitwie za Fidela Castro, a Kubańczyków poleca wstawiennictwu Matki Bożej Miłosierdzia z El Cobre, patronki ich kraju.

lg/ rv

„Charyzmat Drogi Neokatechumenalnej pochodzi od Ducha Świętego i jest owocem Soboru Watykańskiego II” – powiedział prefekt Kongregacji Nauki Wiary na prezentacji książki Kiko Argüello „Adnotacje 1988 – 2014”. Znajduje się w niej ponad 500 krótszych czy dłuższych aforyzmów, refleksji, myśli, poezji i modlitw inicjatora neokatechumenatu. Ukazuje także jego duchową drogę, jaką w głębokim mistycznym doświadczeniu Boga przebył razem z Carmen Hernandez i ks. Mario Pezzi w ciągu ostatnich 30 lat.

Zapytany o owoce, jakie może przynieść ta książka, kard. Ludwig Müller przed mikrofonem Radia Watykańskiego powiedział: 

„Zawiera ona wiele refleksji o głębokim wymiarze duchowym i mistycznym, jak powiedziałem w czasie konferencji. Pomaga bardzo w pogłębieniu własnej duchowości, ponieważ wiara to nie suma wiedzy o charakterze teoretycznym, abstrakcyjnym, ale osobowe spotkanie z Chrystusem. Poza tym istnieje też wymiar racjonalny naszej wiary, ponieważ akt wiary nie jest aktem irracjonalnym czy tylko sentymentalnym. Dlatego wyrażanie się w sposób jasny należy do naszej wiary. Duchowość jest spotkaniem z Bogiem, w Duchu Bożym i w Słowie Bożym, którym jest Jezus Chrystus. Dlatego książka ta pomaga utrzymywać jedność między teologią a duchowością” – powiedział kard. Müller.

Mówiąc o wątku przewodnim książki Kiko Argüello „Adnotacje 1988 – 2014” prefekt Kongregacji Nauki Wiary stwierdził, że są nim stopnie tradycyjnej mistyki. „Wszystko zaczyna się od nawrócenia – podkreślił – potem jest poczucie porwania przez łaskę i wreszcie jedność człowieka z Bogiem w miłości trynitarnej, kiedy Bóg zamieszkuje w człowieku, a człowiek w Bogu”. 

Kard. Ludwig Müller zauważył ponadto, że książka ta ukazuje także wielką głębię ludzką. Kiko pisze w niej o kruchości człowieka, ale także o jego wielkiej oryginalności: zdolności, by być razem we wspólnocie, by otworzyć się na wiarę, by zmieniać świat.

pp/ rv

25 listopada wieczorem zmarł Fidel Castro, przywódca komunistycznej rewolucji na Kubie. W ciągu swojego życia spotkał się on z trzema Papieżami: dwa razy ze św. Janem Pawłem II, później z Benedyktem XVI i wreszcie z Franciszkiem. Przyczyniło się to znacznie do większego otwarcia wyspiarskiego kraju na arenie międzynarodowej. O tym, jak jego były prezydent odniósł się do głów Kościoła katolickiego wspomina dla Radia Watykańskiego uczestniczący w tych wydarzeniach ks. Federico Lombardi SJ. 

„Co uderzyło mnie w sposób szczególny, to jego pragnienie słuchania. Wszyscy mogliby sobie wyobrażać, iż Castro – osoba, która mówiła dużo, lubowała się w długich przemowach – zechce także z okazji spotkania z Ojcem Świętym powiedzieć Papieżowi wiele. Ale nie, było dokładnie na odwrót. Chciał zadać następcy św. Piotra pytania, przy czym chodziło o kwestie wymagające wielkiego zasobu wiedzy, głębokie, dotyczące historii, wiary, Kościoła. Ponieważ w tym okresie Castro przeprowadzał poważną refleksję nad dziejami i kondycją ludzkości. I stąd pytania były dosyć znaczące, takie, na jakie pragnął usłyszeć odpowiedzi udzielone przez jeden z wielkich autorytetów współczesnego świata, jak Papież Kościoła katolickiego”.

tm/ rv

„Oby nasz region był godnym miejscem do mieszkania, gdzie nikt nie będzie zmuszony go opuścić, i oby był on na tyle hojny, aby mógł przyjąć siostry i braci obcokrajowców, którzy oczekują od nas solidarności” – czytamy w przesłaniu wydanym na zakończenie obrad Sekretariatu Episkopatów Ameryki Środkowej (SEDAC). Środkowoamerykańscy biskupi zaznaczyli, że migracja stanowi główny przedmiot ich pasterskiej troski. Wezwali przy tym rządy krajów tego regionu do podjęcia projektów, które wyjdą naprzeciw potrzebom ludzi opuszczających swoje miejsce zamieszkania.

Wśród aspektów pozytywnych biskupi wymienili m.in. postęp w niektórych krajach na polu sprawiedliwości, głęboką duchowość tamtejszego ludu, która pomaga nie tracić nadziei w dramatycznych sytuacjach cierpienia i ubóstwa, czy świadectwo wiernej miłości małżeńskiej. W swoim przesłaniu zwrócili też jednak uwagę na postępujący relatywizm etyczny, przemoc powodowaną przez handel narkotykami czy ciągłe różnice ekonomiczne, które ranią społeczeństwa, przynosząc nowe formy ubóstwa duchowego i materialnego. „Wobec tak trudnej i złożonej rzeczywistości – czytamy w dokumencie – zachęcamy wszystkich, aby nie tracili nadziei i swoim życiem świadczyli o mocy zmartwychwstania Jezusa. Pragniemy nadal angażować się w budowanie społeczeństwa bardziej sprawiedliwego i pokojowego”.

Nawiązując do mających się odbyć w Panamie w 2019 r. Światowych Dni Młodzieży biskupi zebrani na obradach stwierdzili, że to okazja, „aby młodzi z Ameryki Środkowej dali  świadectwo wiary Kościoła głównie młodego, radosnego i misyjnego, wzbogaconego mądrością biednych i krwią swoich męczenników”.

pp/ rv

Brazylijscy politycy od lat dyskutują w parlamencie nad legalizacją gier hazardowych. Ostatnio prace parlamentarzystów w tym kierunku nabrały nowego rozpędu.

Aktualnie deputowani dyskutują nad projektem prawnym 442/1991 i 184/2014 zmierzając do legalizacji gier hazardowych. Warto przypomnieć, że prezydent Eurico de Gaspar Dutra dekretem 9215 z 30 kwietnia 1946 r. uznał gry hazardowe za poniżające godność człowieka. W chwili publikowania tego prawa istniało na terenie całej Brazylii 70 kasyn, w których pracowało około 40 tys. osób.

W związku z pracami parlamentarnymi mającymi na celu depenalizację hazardu episkopat Brazylii opublikował notę protestacyjną. Wyraża w niej  ogromne zaniepokojenie, zwracając uwagę, że depenalizacja nie uczyni z hazardu rozrywki dobrej ani uczciwej. 

Episkopat w oficjalnym proteście podkreśla swoją znaną z przeszłości postawę wobec tej kwestii i stanowczo odrzuca nowe próby legalizacji gier hazardowych. Ustosunkowując się do przedstawianych argumentów, że ośrodki hazardu będą przynosiły dochód dla państwa i przyczynią się do wyjścia z aktualnego kryzysu ekonomicznego oraz że pojawi się tysiące nowych miejsc pracy, pasterze Kościoła stwierdzają z przekonaniem: „Jest to zgubna teza mówiąca, że cel usprawiedliwia środki”.

„Niepokoi nas brak pogłębionej dyskusji i obojętność wielu wobec ciężkich konsekwencji, jakie przyniesie legalizacja hazardu” – piszą biskupi. Odwołują się do sumienia parlamentarzystów i apelują, aby nie głosowali oni za legalizacją hazardu: „Miejcie świadomość, że wasza decyzja za legalizacją będzie w praktyce głosem pogardy wobec naszych rodzin i naszych podstawowych wartości”.

Na zakończenie noty biskupi wyrażają nadzieję, że „ufając we wstawiennictwo Pani z Aparecidy można zbudować Brazylię sprawiedliwą i uczciwą”.

Z. Malczewski TChr, Brazylia / rv

Czas miłosierdzia w Birmie zaczął się teraz, po 60. latach wojny. Tak powiedział kard. Charles Maung Bo SDB, wystosowując specjalny apel na zakończenie Roku Jubileuszowego do rządu, wojska, społeczeństwa, uzbrojonych grup oraz przywódców religijnych. Podkreślił on, iż „naród nie może już dłużej wstrzymywać się od pośpiesznego procesu pokojowego”. Odpowiedział w ten sposób na sytuację w kraju, gdzie pomimo wielu wysiłków ciągle nie doszło do pojednania między różnymi społecznościami. Arcybiskup Rangunu wskazał na drogę miłosierdzia, jako na możliwość wyjścia z kręgu przemocy i nienawiści. Wspomniał przy tym na fakt, iż większość mieszkańców Birmy to buddyści. „Współczucie (karuna) oraz miłosierdzie (metta) stanowią dwoje oczu ich wiary” podkreślił hierarcha. Komentując nie tylko wojnę, ale i ciężką sytuację ekonomiczną kraju, arcybiskup wezwał do opieki nad każdym, „kto ma połamane serce, nad rannymi oraz biednymi”. „A pokój to słodki owoc miłosierdzia” zakończył kard. Bo.

tm/ rv, lastampa

Sukces sakramentu pojednania, który na nowo został odkryty przez wielu ludzi, stawiają brytyjscy biskupi w centrum podsumowań dopiero co zakończonego Jubileuszu Miłosierdzia. Według nich był to czas, który przyniósł wielkie owoce. Mówili o tym w czasie sesji plenarnej episkopatu Anglii i Walii.

Jako przykład wskazują tu wielką popularność, jaką cieszył się „autobus miłosierdzia”. Wsiadło do niego ponad 10 tys. osób, które skorzystały ze spowiedzi bądź rozmowy z księdzem. Przez cały Rok Święty po terenie diecezji Salford jeździło nim na zmianę trzech kapłanów. Często parkowali m.in. przy dużych centrach handlowych, docierając w ten sposób do ludzi, którzy inaczej być może nie zajrzeliby do konfesjonału. W czasie tej misji księża mówili o Jubileuszu i znaczeniu sakramentu pojednania także niekatolikom.

Na spotkaniu episkopatu zajęto się też skutkami Brexitu dla życia społecznego oraz rosnącą w Wielkiej Brytanii niechęcią do migrantów i uchodźców. Biskupi przypomnieli, że wypływające z kryzysu ekonomicznego trudności w codziennym życiu Brytyjczyków nie mogą się przekładać na rosnący ostracyzm wobec cudzoziemców.

bz/ rv

W zamieszkiwanej w większości przez chrześcijan miejscowości Ankawa na przedmieściach Irbilu, stolicy irackiego Kurdystanu, patriarcha chaldejski Louis Raphael I Sako wyświęcił dwóch nowych kapłanów tego obrządku.

Jeden z nich to ks. Rayan Nabil Ablahad Bacus, urodzony 30 lat temu w Mosulu, który będzie wikarym w Bagdadzie. Drugi to 68-letni ks. Noel Shimoun Kouso pochodzący z miasta Batnaya na Równinie Niniwy, żonaty i ojciec czworga dzieci. Jak wiadomo, w katolickich Kościołach wschodnich prezbiterat mogą otrzymywać również mężczyźni żonaci.  Ks. Kouso jest z zawodu inżynierem i od lat mieszka w Grecji, gdzie będzie odtąd duszpasterzem tamtejszej niewielkiej, liczącej ok. 300 osób wspólnoty chaldejskiej. Na liturgii święceń kapłańskich w Ankawie, obok hierarchów chaldejskich, obecny był też dawny biskup syryjskoprawosławny Mosulu.

ak/ rv

Słuchaj:      

W Magazynie: „Codzienna pomoc Caritas” – rozmowa z ks. Stanisławem Słowikiem, dyrektorem Caritas diecezji kieleckiej – Radio eM, Kielce

Słuchaj: