Ścisły związek Soboru Watykańskiego II z reformą liturgii w Kościele przypomniał Papież spotykając się z uczestnikami 68. włoskiego Krajowego Tygodnia Liturgicznego. Spotkanie zbiega się z 70-leciem istnienia włoskiego Centrum Akcji Liturgicznej, które powstało właśnie dla wdrożenia reform w tej dziedzinie.

Franciszek przypomniał odnowę liturgiczną, jaką Kościół przeżywał przez ostatnie stulecie, a więc okres, którego Sobór był pewnym zwieńczeniem i punktem zwrotnym. Sens tych zmian polegał na pragnieniu ożywienia liturgii, która z kolei ożywiałaby cały Kościół, gdzie wszyscy wierni mogliby uczestniczyć świadomie i czynnie w sprawowanych tajemnicach. Taka też intencja towarzyszyła krajowym inicjatywom odnowy liturgicznej w Kościołach lokalnych, w tym również we Włoszech. 

„Także dzisiaj jest jeszcze wiele do zrobienia w tym kierunku, szczególnie gdy chodzi o odkrycie na nowo motywów decyzji, jakie zostały podjęte wraz z reformą liturgiczną. Należy przemóc nieuzasadnione i powierzchowne interpretacje czy fragmentaryczny odbiór, który tę odnowę zniekształca. I nie chodzi o przemyślenie reformy na nowo przez kwestionowanie jej decyzji, ale o lepsze poznanie jej powodów, tak przez studium dokumentacji historycznej, jak przez uwewnętrznienie jej zasad twórczych i przestrzeganie rządzącej nią dyscypliny. Wziąwszy to wszystko pod uwagę i przebywszy długą drogę możemy stwierdzić z całą pewnością i autorytetem nauczycielskim, że reforma liturgiczna jest nieodwracalna”.

Ojciec Święty przypomniał też kilka zasad dotyczących chrześcijańskiej celebracji jako modlitwy żywej. Po pierwsze, jest ona ożywiana przez obecność samego Chrystusa, bez którego liturgia nie istnieje. Jego znakiem jest zarówno osoba kapłana, jak też odpowiednio umieszczony i przygotowany ołtarz. Po drugie, liturgia jest życiem całego ludu Bożego, wobec czego należy unikać jej klerykalizacji tak, by celebracja w widoczny sposób przełamywała bariery, tworząc inkluzywną komunię wszystkich jej uczestników. Po trzecie, liturgia nie jest ideą czy jakimś oderwanym gestem kultycznym, ale właśnie życiem. A zatem celebracja ma przemieniać naszą rzeczywistość i nasz sposób pojmowania świata. 

„Jest spora różnica między stwierdzeniem, że Bóg istnieje, a odczuciem, że Bóg nas kocha takimi, jakimi jesteśmy, tu i teraz. W modlitwie liturgicznej doświadczamy komunii wyrażonej nie przez abstrakcyjne pojęcie, ale przez działanie Boga i nas, Chrystusa i Kościoła. Obrzędy i modlitwy same przez się, a nie dzięki ich wyjaśnianiu, stają się zatem szkołą chrześcijańskiego życia, otwartą na tych, którzy mają uszy, oczy i serca gotowe przyjąć powołanie i misję uczniów Jezusa. Jest to zbieżne z katechezą mistagogiczną stosowaną przez Ojców Kościoła, a podjętą także w Katechizmie Kościoła Katolickiego, gdzie jest mowa o liturgii, Eucharystii i innych sakramentach w świetle tekstów i obrzędów ze współczesnych ksiąg liturgicznych”.

Franciszek przypomniał ponadto, że celebracja Kościoła nie ogranicza się do obrządku łacińskiego. Jak stwierdził, „harmonia tradycji liturgicznych Wschodu i Zachodu, dzięki tchnieniu tego samego Ducha, przedstawia jeden Kościół modlący się przez Chrystusa, z Chrystusem i w Chrystusie, na chwałę Ojca i dla zbawienia świata”.

tc/ rv

Papież przyjął na audiencji pastora Olava Fykse Tveita, sekretarza generalnego Światowej Rady Kościołów, oraz Agnes Abuom, moderatorkę komitetu centralnego tejże Rady. Jak wiadomo, Kościół katolicki nie jest członkiem tej największej instytucji ekumenicznej, ale stale z nią współpracuje. Na spotkaniu mówiono o perspektywach pokoju i jedności na Półwyspie Koreańskim oraz w Sudanie Południowym.

kb/ rv

Przestrzeń pracy, kultury i postępu, znak nadziei... Tak nazwał Papież centrum więźniów studiujących na uniwersytecie w Buenos Aires w skierowanym do nich wideoprzesłaniu. Ośrodek istnieje w federalnym zakładzie karnym w mieście Ezeiza na peryferiach stolicy Argentyny. Ojciec Święty dobrze zna jego działalność. Przypomniał, że z niektórymi z jej uczestników rozmawia nieraz w niedzielę przez telefon.

Zwracając się do argentyńskich więźniów zdobywających wyższe wykształcenie Franciszek zwrócił uwagę, że nie byłoby to możliwe bez zaangażowania zarówno ich samych, jak służb więziennych, dyrekcji, sędziów oraz władz i studentów uniwersytetu. Wyraził uznanie wszystkim, którzy przyczynili się do otwarcia ostatnio w ramach tej inicjatywy kursu muzyki. 

„To, co dzieje się w zakładzie karnym wśród was, jest oddechem życia. A życie, jak wiecie, to dar, który jednak trzeba zdobywać każdego dnia, na każdym kroku. Ten dar niełatwo zachować. Wiele jest trudności, wszyscy je mamy, ale troszczymy się o niego, aby wzrastał, aby rozkwitał. Więźniowie odbywają karę za popełniony błąd. Nie zapominamy jednak, że aby była ona owocna, musi mieć horyzont nadziei, bo inaczej pozostaje zamknięta sama w sobie i jest tylko narzędziem tortury, nie przynosi owocu. Kara z nadzieją – wtedy jest owocna. Z nadzieją na reintegrację, a poprzez nią przysposobienie społeczne, patrząc w przyszłość – i to właśnie czynicie. Przez ten nowy kurs muzyki kierujecie się ku  reintegracji społecznej, już teraz włączacie się swoimi studiami na uniwersytecie w Buenos Aires, macie na względzie reintegrację społeczną. To kara z nadzieją, z horyzontem” – powiedział Papież.

ak/ rv

Zakończyła się czterodniowa wizyta watykańskiego sekretarza stanu w Rosji. Kard. Pietro Parolin spotkał się kolejno z najwyższymi przedstawicielami Patriarchatu Moskiewskiego i Federacji Rosyjskiej. Bilans tej podróży jest jego zdaniem pozytywny. Wszystkie rozmowy były konstruktywne, mogliśmy w sposób dość pogłębiony wymienić opinie w różnych kwestiach – powiedział dziennikarzom purpurat. Tytułem przykładu wspomniał o zwrocie katolickich miejsc kultu, kwestii, która nie została jeszcze rozstrzygnięta, a o której rozmawiał podczas wszystkich spotkań w Rosji i, jak zauważył, przyjmowano to ze zrozumieniem. Sekretarz stanu liczy teraz na konkretne kroki ze strony rosyjskiej, bo nadal się zdarza, że wspólnota katolicka nie ma odpowiednich miejsc kultu i musi sprawować liturgię w prywatnych mieszkaniach.

Podczas spotkania z przywódcami politycznymi podkreślono, że nie powinno się stosować siły, ale że rozstrzygnięcia sporów trzeba szukać na drodze sprawiedliwości – dodał kard. Parolin.  Podkreślił on, że rozwiązania siłowe nie przynoszą trwałych rezultatów. „Bez głębokiego pojednania, zaangażowania wszystkich w pokój i sprawiedliwość oraz uznania praw każdej ze stron wszystkie rozwiązania są niepewne” – powiedział watykański sekretarz stanu na zakończenie wizyty w Rosji.

Z politycznego punktu widzenia najważniejszym wydarzeniem tej wizyty było wczorajsze spotkanie z prezydentem Władimirem Putinem. Watykański komunikat podaje, że trwało ono ok. godziny i odbyło się w pozytywnej, serdecznej, pełnej wzajemnego szacunku atmosferze. Odbyło się ono w Soczi nad Morzem Czarnym. 

Władimir Putin wyraził zadowolenie z wtorkowego spotkania gościa z Watykanu z patriarchą Cyrylem oraz z rozwijającego się dialogu między Stolicą Apostolską i Patriarchatem Moskiewskim. Zdaniem prezydenta Rosji obrona ogólnoludzkich wartości humanitarnych podejmowana przez obie strony leży u podstaw rozwoju współpracy obydwu Kościołów oraz między Rosją i Watykanem. Putin przypomniał ciepłe przyjęcie, jakie mu okazano w Watykanie. Z uznaniem wyraził się o postawie Stolicy Apostolskiej sprzyjającej dialogowi z Rosją, nacechowanej zaufaniem, oraz o realizacji ustaleń zawartych w trakcie jego spotkań z Papieżem Franciszkiem. Podziękował za zorganizowanie peregrynacji relikwii św. Mikołaja w Rosji oraz wystawy watykańskiej sztuki sakralnej w Galerii Tretiakowskiej. Podobną wystawę prezentującą sztukę rosyjską Rosja urządzi w Watykanie w przyszłym roku.

Ze swej strony kard. Parolin podziękował za zaproszenie do Rosji i przekazał serdeczne pozdrowienia od Papieża Franciszka. Wyraził zadowolenie z rozwijającego się dialogu i współpracy ekumenicznej z rosyjskim prawosławiem i wyraził nadzieję na jego kontynuowanie w przyszłości. Podkreślił, że również budzi jego zadowolenie rozwój dobrych stosunków między Federacją Rosyjską i Stolicą Apostolską.

W czwartek  rano kard. Pietro Parolin powrócił do Rzymu.

W. Raiter, Moskwa

Włoscy protestanci przymierzają się do oficjalnego uznania eutanazji. Na trwającym obecnie w Torre Pellice pod Turynem synodzie Kościołów waldensów i metodystów przedstawiono wczoraj dokument komisji biomedycznej tych wspólnot, który opowiada się za uznaniem moralnej dopuszczalności eutanazji. Ostateczną decyzję w tej sprawie podejmie się dopiero za rok. Jest jednak mało prawdopodobne, by dokument o eutanazji został odrzucony. W samej komisji został bowiem przyjęty zdecydowaną większością głosów. 

Ponadto waldensi już od dawna systematycznie oddalają się od Ewangelii życia i rodziny. Przejawem tego jest inny dokument, który ma być przyjęty na tym synodzie, a został przygotowany przez komisję ds. rodziny. Z całą mocą potwierdza on dotychczasową praktykę w odniesieniu do związków gejowskich, które waldensi i metodyści uznają i błogosławią. Zobowiązuje też wspólnoty i wierzących do promowania praw mniejszości seksualnych. „W ten sposób dostosowujemy się do przemian, jakie zachodzą w naszym społeczeństwie” – wyjaśnia Eugenio Bernardini, przewodniczący Stołu Obrad Waldensów, czyli naczelnej rady tej wspólnoty. Warto zaznaczyć, że we Włoszech pomimo niewielkiej liczby członków waldensi zyskują wielki rozgłos w mediach. Są bowiem prezentowani jako alternatywna dla katolicyzmu wizja chrześcijaństwa.

Decyzje włoskich waldensów i metodystów w sprawie eutanazji i związków jednopłciowych kładą się cieniem na relacjach ekumenicznych. Franciszek podjął w ostatnich latach wielkie starania o uzdrowienie relacji z waldensami. Przed dwoma laty jako pierwszy w historii papież złożył wizytę w ich świątyni, a przedwczoraj skierował do nich przesłanie na rozpoczęcie synodu. Wyrażał w nim życzenie, aby wzajemne relacje stawały się coraz bardziej żywe i braterskie. Apelował przy tym, by chrześcijańskie świadectwo nie ulegało logice świata.

kb/ rv

Dokładnie przed rokiem w centralnych Włoszech rozpoczęła się fala silnych i powracających przez wiele tygodni wstrząsów sejsmicznych. Pod gruzami zginęło 239 osób. Symbolem kataklizmu stały się ruiny bazyliki św. Benedykta, zbudowanej na fundamentach jego rodzinnego domu w Nursji.

Żyjący przy tej świątyni benedyktyni, na prośbę biskupa diecezji, do której należy ta struktura, przenieśli się w inne miejsce. Budują klasztor w górach nieopodal Nursji. Na wiosnę poświęcili drewnianą kaplicę, która obok 24 mnichów może pomieścić 150 wiernych. Sporządzili też plany nowego opactwa. Jego budowa rozpocznie się 17 września.

Dzisiaj rok po pierwszym trzęsieniu ziemi przełożony benedyktyńskiej wspólnoty powraca do tragicznych wydarzeń. Wspomina o udziale w cierpieniu innych, a także o duchowych doświadczeniach, o poznawaniu własnej słabości, przy jednoczesnym odkrywaniu Tego, który jako jedyny może nas przeprowadzić ze śmierci do życia. W tym kontekście benedyktyni z Nursji dobrze rozumieją swoją misję: mamy być świadkami mocy prawdy, że Bóg jest miłością – pisze o. Benedict Nivakoff.

Na potrzebę duchowej odbudowy dotkniętej trzęsieniem ziemi ludności zwraca też uwagę tamtejszy arcybiskup Renato Boccardo. 

„Rok po tych tragicznych wydarzeniach nie wolno zapominać, że mamy tu do czynienia nie tylko z ruinami materialnymi, ale są też ruiny w sercu mieszkańców. Trudno jest im odzyskać ufność i nadzieję, brak im silnej woli, by pozytywnie patrzeć w przyszłość. Nigdy nie wolno zapomnieć o tragedii, przez którą te osoby przeszły. W chwili trzęsienia ziemi otrzymaliśmy liczne wyrazy współczucia i solidarności. Ale z czasem świat zapomina o tym, co się u nas stało. Tak być nie może; trzeba pamiętać o tych ludziach i być blisko nich, odbudowywać relacje społeczne i kościelne, aby te wspólnoty pozostały stale zaangażowane w ten wielki proces odbudowy” – powiedział Radiu Watykańskiemu biskup Nursji.

kb/ rv

Do Farayi, górskiego miasteczka zamieszkanego głównie przez chrześcijan w libańskim regionie Kasarwan, przywieziono 40-tonową statuę św. Charbela. W celu przetransportowania jej potrzeba było wprowadzenia szczególnych ograniczeń ruchu na niektórych odcinkach autostrady prowadzącej do miejscowości. Wysoki na 27 metrów pomnik maronickiego mnicha wykonał miejscowy artysta Naif Alwan. Dzieło nie zostało jeszcze ukończone – ręce postaci dołączy się później.

Św. Charbel to jedna z najpopularniejszych postaci libańskiego Kościoła. Jego statua zostanie poświęcona podczas specjalnej Mszy w dzień Podwyższenia Krzyża, 14 września.

tm/ rv, fides

Na Jasnej Górze od dziś kolejny szczyt pielgrzymkowy. Na uroczystość Matki Bożej Częstochowskiej docierają wciąż nowe grupy pątników. W odróżnieniu od tych z pierwszej połowy sierpnia to mniejsze kompanie, głównie z terenów archidiecezji łódzkiej, katowickiej i częstochowskiej. Wyjątek stanowi jutrzejsza piesza pielgrzymka tarnowska, należąca do największych w kraju. 

W sumie na sobotni odpust wejdzie ok. 90 pielgrzymek a w nich ponad 30 tys. osób:

„Sto kilometrów robimy w trzy dni, przechodzimy, każdy ma o co Boga prosić, za co dziękować – mówią pątnicy. – Jestem pierwszy raz. Wrażenia niezapomniane, to jest coś, co trzeba w życiu zrobić. Najpiękniejszy moment był wtedy, gdy uklęknęliśmy przed obrazem Matki Bożej. Warto!”.

Pielgrzymowanie odbywa się nadal w duchu dziękczynienia za królowanie Maryi w naszym narodzie. Jest także szukaniem odpowiedzi na to, jak „iść i głosić Ewangelię”.

„Każdy kto nawiedza Jasną Górę jest żywym klejnotem w koronie Matki Bożej – podkreśla o. Arnold Chrapkowski, generał Zakonu Paulinów. – Obyśmy przez nasze przemienione życie stawali się nieustannie diamentem, który będzie żył. Maryja przewodzi nam w pielgrzymce wiary. Mówimy Królowa, ale w tym aspekcie służby. Ona nie jest z boku, Ona idzie z nami”.

Obok pieszych pielgrzymów nadal nie brakuje także grup rowerowych i biegowych. Z Warszawy, jak zwykle, dotrze też pielgrzymka na rolkach.

I. Tyras, Radio Jasna Góra/ rv

Słuchaj:      

W Magazynie: „Wystawa „Skarbiec. Złotnictwo archikatedry wrocławskiej” w Muzeum Narodowym we Wrocławiu. Audycję przygotował Mateusz Oklasiński z Radia Rodzina we Wrocławiu – 14’40”.

Słuchaj:      

Mszy przewodniczył i homilię wygłosił ks. Janusz Aptacy z Watykanu.

Słuchaj: