W dzisiejszą uroczystość Chrztu Pańskiego Papież przewodniczył Mszy, udzielając w jej trakcie chrztu 28 dzieciom, 13 dziewczynkom, 15 chłopcom. W krótkiej homilii podczas liturgii w Kaplicy Sykstyńskiej Ojciec Święty poruszył temat wiary, o którą dla swoich dzieci na początku Eucharystii prosili rodzice. Podkreślił, iż wiarą przede wszystkim trzeba żyć, bo ona jest życiem. Zaznaczył przy tym, że wiara to także powierzenie się w zaufaniu Panu Bogu.

Słysząc płacz dzieci, Franciszek powiedział: 

„O! I rozpoczął się koncert: dzieci płaczą, bo znajdują się w miejscu, którego nie znają. Wstały wcześniej niż zazwyczaj, jedno rozpoczęło, dało sygnał i reszta zaczęła je naśladować.  Niektóre płaczą, bo inne też płaczą. Pan Jezus robił tak samo – nieprawdaż? Lubię myśleć, że pierwszą modlitwę Jezusa w stajni stanowił płacz. A potem, ponieważ ceremonia chrztu jest długa, jakieś dziecko może płakać, bo odczuje głód. Jeżeli tak się stanie, to proszę was, mamy, nakarmijcie je, dobrze? Bez obaw, normalnie. Tak jak Maryja karmiła piersią Jezusa” – wskazał Ojciec Święty.

Papież zakończył homilię zachętą, aby rodzice nie zapomnieli, że prosili Kościół o wiarę dla swoich dzieci i ich obowiązkiem jest jej strzec oraz pomagać, aby wzrastała i stawała się świadectwem dla wszystkich.

pp/ rv

O misyjnym stylu, który powinien charakteryzować ucznia Jezusa mówił Papież w rozważaniu przed modlitwą „Anioł Pański”. Nawiązał w nim do dzisiejszej uroczystości Chrztu Pańskiego. Podkreślił, iż Jezus przyszedł na świat, aby zniwelować dystans dzielący człowieka od Boga. Dlatego prosił Jana o chrzest, by ukazać obraz Ojca na drodze posłuszeństwa i solidarności ze stworzeniem słabym i grzesznym, na drodze pokory oraz Jego całkowitego zbliżenia do swoich dzieci. 

„Oto styl Jezusa, a także styl misyjny uczniów Chrystusa: głosić Ewangelię z łagodnością i stanowczością, bez arogancji i narzucania czegokolwiek. Prawdziwej misji nie stanowi nigdy prozelityzm, ale przylgnięcie do Chrystusa. Ale jak? W jaki sposób można przylgnąć do Niego? Poprzez świadectwo, wychodząc od głębokiego zjednoczenia z Nim w modlitwie, w adoracji i w konkretnym miłosierdziu,  które jest służbą Synowi Bożemu w każdym z najmniejszych braci. W naśladowaniu Jezusa, dobrego i miłosiernego pasterza i pobudzani przez  Jego łaskę, jesteśmy wezwani, by uczynić z naszego życia radosne świadectwo, które oświeca drogę, przynosząc nadzieję i miłość. Dzisiejsze święto pozwala nam odkryć na nowo dar i piękno bycia społecznością ochrzczonych, to znaczy grzeszników, wszyscy nimi jesteśmy, grzeszników zbawionych przez łaskę Chrystusa, włączonych przez Ducha Świętego w synowską relację Jezusa z Ojcem. Przyjętych na łono Matki Kościoła, zdolnych do tworzenia wspólnoty, która nie zna granic i przeszkód” – mówił Franciszek.

Po odmówieniu modlitwy Ojciec Święty polecił Bogu wszystkich rodziców przygotowujących się w tym czasie do chrztu swoich dzieci.

Zachęcił także do podjęcia modlitwy w intencjach, które Papież proponuje każdego miesiąca całemu Kościołowi.

Franciszek prosił także, abyśmy w tych mroźnych dniach, nie zapominali o ludziach bezdomnych, którzy szczególnie doświadczają zimna i często obojętności.

pp/ rv

W związku z panującymi w Rzymie mrozami, jak poinformował jałmużnik papieski abp Konrad Krajewski, Ojciec Święty podjął decyzję o poszerzeniu zakresu pomocy oferowanej bezdomnym przez Urząd Dobroczynności Apostolskiej. Po pierwsze noclegownie watykańskie pozostają otwarte 24 godziny na dobę, oferując możliwość pozostania w cieple oraz jedzenie, nawet gdy większość miejsc jest już zajęta. Tym, którzy nie chcą skorzystać z takiej oferty, rozdaje się specjalne śpiwory odpowiednie na niskie temperatury, a także oferuje przynajmniej samochody jako ochronę przed mrozem podczas snu.

Ponadto jałmużnik papieski podkreślił, iż rozbudowano także inne sposoby zwyczajnej pomocy bezdomnym Wiecznego Miasta. Chodzi tu m.in. o rozdawanie przez niego osobiście zupy, kanapek czy gorącej czekolady podczas późnych godzin nocnych. Pomaga mu w tym zarówno włoskie wojsko, jak i Gwardia Szwajcarska.

tm/ rv

Podróże bywają „ciężkie, ale na razie daję sobie radę” powiedział Papież Franciszek, udzielając wywiadu dziennikarzowi Andrei Tornielli. Rozmowę tę przytoczono w najnowszej książce koordynatora strony Vatican Insider, która zostanie opublikowana we Włoszech 10 stycznia. Pozycja dotyczy właśnie wyjazdów Ojca Świętego poza Rzym od początku jego pontyfikatu. Część umieszczonego w niej wywiadu opublikował dziennik „La Stampa”.

Franciszek przyznaje, iż nigdy nie lubił podróżować. Nie spodziewał się też, że będzie to robił tak często jako Papież. Poczuł jednak konieczność odwiedzenia Lampedusy po zobaczeniu tragedii, jakiej doświadczają migranci próbujący przedostać się przez Morze Śródziemne. Później, w pewnym sensie,  musiał pojechać do Rio de Janeiro na Światowy Dzień Młodzieży, gdyż zawsze Ojciec Święty jeździł na tę okazję. Zaczął przyjmować również inne zaproszenia. Po tylu podróżach widzi ich potrzebę, gdyż dają okazję do odwiedzenia i umacniana Kościołów lokalnych. Przyznał jednak, iż brakuje mu zawsze czasu na przygotowanie się do nich. 

Zapytany o to, czy zmienił coś w typowym planie podróży papieskich, Franciszek odpowiedział: „niewiele”. I dodał: „spróbowałem wyeliminować całkowicie oficjalne obiady. To naturalne, że władze odwiedzanego kraju lub moi bracia biskupi pragną świętować z przybyłym gościem. Nie mam nic przeciwko przebywaniu razem przy stole. Pamiętajmy, iż Ewangelia jest pełna opowieści oraz świadectw, opisujących dokładnie takie sytuacje: pierwszy cud Jezusa nastąpił podczas uczty weselnej (…). Ale jeśli plan podróży, jak to prawie zawsze ma miejsce, wypełniają całkowicie różne spotkania, wolę jeść w sposób prosty i szybki”.

Ojciec Święty przyznał także, że docenia wyrozumiałość pracowników ochrony względem wprowadzonych przez niego zmian w sposobie wypełniania powierzonych im zadań – pragnie on bowiem zawsze posiadać bezpośredni dostęp do ludzi, co komplikuje wypełnianie obowiązków tym, którzy dbają o jego bezpieczeństwo.

tm/ rv, vaticaninsider

W soborze katedralnym Chrystusa Zbawiciela w Moskwie patriarcha Cyryl odprawił w nocy z 6 na 7 stycznia liturgię prawosławnego Bożego Narodzenia. W bezpośredniej transmisji telewizyjnej życzył Rosjanom bliższego kontaktu z Bogiem objawionym w betlejemskiej stajence. 

Zwierzchnik rosyjskiego prawosławia wezwał wszystkich, aby przeszli z wirtualnej przestrzeni  w świat realny i przynieśli wymierne szczęście swoim bliskim, otwierając skarbnicę swego serca ludziom najbardziej potrzebującym. Nawiązał również do sprawy aborcji, która nie przynosi człowiekowi szczęścia i wcale nie pozwala zrobić kariery ani osiągnąć wyższego poziomu rozwoju. Cyryl I podkreślił, że człowiek, aby zrobić karierę, w pierwszym rzędzie powinien nauczyć się kierować samym sobą i nabyć umiejętność samoograniczania.

Patriarcha moskiewski odniósł się również do sporu między wiernymi a niektórymi twórcami. Stwierdził, że sztuka teatralna, film, dzieło literatury czy sztuki, które wynoszą człowieka na wyższy poziom, dają mu siłę, by kochać, ofiarować siebie, szanować się nawzajem, mogą być zaliczone  do prawdziwej kultury.

Ze względu na blisko trzydziestostopniowy mróz przy najbardziej odwiedzanych cerkwiach moskiewskich dyżurowały autobusy, w których wierni mogli się ogrzać i napić gorącej herbaty.

W. Raiter, Moskwa/ rv

Na Krajowym Kongresie Powołaniowym, zorganizowanym od 3 do 5 stycznia w Rzymie przez włoski episkopat, nie zabrakło świadectw księży i osób konsekrowanych.

O swym doświadczeniu ponad 20 lat pracy apostolskiej w Albanii mówił ordynariusz tamtejszej diecezji Lezha [читай: Ле́жа] bp Ottavio Vitale. Włoski zakonnik ze zgromadzenia rogacjonistów przybył do tego kraju krótko po tym, jak uwolnił się on od komunizmu. „Zastałem kraj w naprawdę złym stanie, z wielkim ubóstwem, ale też z godnością. Obawiałem się, że nie stoję na wysokości zadania” – mówił misyjny biskup na albańskiej ziemi. Wskazał na znaczenie, jakie dla odrodzenia tamtejszego Kościoła miała wizyta Jana Pawła II w 1993 r. Podkreślił, że współistnieją tam w pokoju różne religie, silna jest wiara ludu, a młodzież pragnie, by mówić jej o Chrystusa.

Świadectwo z Ziemi Świętej złożyła hiszpańska kombonianka. S. Alicia Vacas Moro przez 7 lat pracowała w Egipcie, a później w Jerozolimie i w Strefie Gazy. Wśród cierpień wynikających z konfliktu izraelsko-palestyńskiego niosła pomoc ludności chrześcijańskiej i muzułmańskiej. „Gaza, którą zastałam, była taka, jak dzisiaj Aleppo – mówiła zakonnica. – Jako siostry miałyśmy rękę wyciągniętą do wszystkich, niezależnie od narodowości czy wiary, ponad murem dzielącym Izraelczyków i Palestyńczyków. Jesteśmy na tamtych ziemiach po to, by dawać świadectwo pojednania, prawdy i pokoju, a nie, aby opowiadać się po jednej czy drugiej stronie” – uważa s. Alicia.

ak/ rv

„Kościół w komunii ku Wenezueli sprawiedliwszej i bardziej wierzącej” – pod takim hasłem obraduje w Caracas episkopat tego kraju wspólnie z przedstawicielami laikatu. Kryzys polityczny, ekonomiczny i humanitarny, który w ostatnich latach mocno dotknął Wenezuelczyków, jest wielkim wyzwaniem także dla Kościoła. Dlatego biskupi chcą przedyskutować ten problem, by móc stawić mu czoła, wspólnie ze świeckimi. W duchu rozeznania i dialogu podejmują wyzwania i potrzeby, przed którymi stoi Wenezuela, aby na tej podstawie móc wypracować konkretny plan działania. Dzięki niemu będą mogli współpracować w nie cierpiącej zwłoki transformacji społecznej i politycznej kraju.

pp/ rv

Podstawowe problemy Paragwaju, takie jak plaga narkotyków, porwania czy dramat bezdomnych, wskazał metropolita Asunción abp Edmundo Valenzuela Mellid SDB podczas Mszy na zakończenie minionego roku.

Hierarcha wezwał władze kraju, by uniemożliwiły swobodną sprzedaż substancji uzależniających. Zaapelował do szkół, by informowały młodych ludzi o zgubnych skutkach zażywania narkotyków, a także do organizacji obywatelskich, by zwróciły większą uwagę na ofiary, gdyż „problem nie leży w narkotykach, ale w ludziach”. Już w listopadzie ubiegłego roku paragwajski episkopat wyraził zaniepokojenie „wyraźną i aktywną, zwiększającą się obecnością handlu narkotykami w społeczeństwie i w życiu politycznym”.

Abp Mellid powtórzył również apel o uwolnienie czterech przetrzymywanych przez gangi zakładników. „Edelio Morinigo od 911 dni, Abraham Fer od 512 dni, Franz Wiebe od 157 dni i Félix Urbieta od 79 dni. Tym osobom odmówiono wolności” – podkreślił metropolita. Przypomniał też o rodakach zmuszonych z różnych powodów do pracy w innych krajach i wszystkich, którzy bardzo ciężko pracują na utrzymanie swoich rodzin.

„Kościół podąża wraz z ludźmi, blisko nich i ich potrzeb, zachęca ich i wspiera” – zapewnił abp Mellid. Przypomniał społeczne zaangażowanie Kościoła w Asunción na początku 2016 r. po tym, jak wylała rzeka Paragwaj: zbiórkę pieniędzy i żywności dla ofiar oraz projekcję filmową dla najmłodszych, która była dla nich „prawdziwą zabawą w sytuacji, gdy na co dzień żyją one w prowizorycznych barakach, na ulicach, alejach i placach”. „Wyjątkowa sytuacja uwydatniła skrajną nędzę rodzin mieszkających nad brzegiem rzeki i zmusiła do poszukiwania skutecznego rozwiązania problemu zalewania tych terenów” – powiedział hierarcha. Dodał, że Kościół angażuje się w pracę na rzecz poprawy warunków życia: „zapewnienie dachu nad głową, ochronę zdrowia, edukację, bezpieczeństwo, szkolenia zawodowe i dostęp do stałej pracy”.

mz/ rv

„Obecnie zajmujemy się głównie ewangelizacją Amazonii, ponieważ trudno znaleźć misjonarzy – kiedyś zakonnicy z Europy podejmowali ten wysiłek, teraz już nie” powiedział kard. Sérgio da Rocha. Przełożony Konferencji Episkopatu Brazylii w specjalnym wywiadzie udzielonym L’Osservatore Romano opisał priorytety wspólnoty kościelnej w kraju oraz wyzwania, jakie przed nią stoją. Poza regionami południowoamerykańskiej dżungli są to przede wszystkim biedni oraz elity intelektualne, które porzucają wiarę. Nieocenionej pomocy, zdaniem hierarchy, udzielają świeccy misjonarze, których zaangażowanie wzrosło po wydaniu adhortacji Papieża Franciszka „Evangelii Gaudium”.

Kard. da Rocha wskazał również, że biskupi obecnie szukają sposobów, w odpowiedzi na prośbę Ojca Świętego, by skupić się na specyficznych potrzebach różnych regionów w państwie tak dużym. Jakkolwiek cechą wspólną pozostają zawsze starania o wychodzenie do ubogich, zwłaszcza tych, którzy stracili już wszelką nadzieję i czasem nie czują się przyjęci nawet we wspólnocie wierzących. Ten rys brazylijskiego Kościoła wg hierarchy stanowi dobry owoc dawnej teologii wyzwolenia.

tm/ rv, l’osservatoreromano

Słuchaj:     

W Magazynie: „Papież, Polska i świat” – rozmowa z Januszem Kotańskim – ks. Leszek Gęsiak SJ

Słuchaj:     

Słuchaj: