„Bóg nas stworzył do radości i szczęścia, a nie byśmy dusili się w myślach melancholijnych. Dlatego ważne jest strzec swego serca, przeciwstawiając się pokusom nieszczęścia, które z pewnością nie pochodzą od Boga” – stwierdził Franciszek w dzisiejszej katechezie. Była ona poświęcona tematowi wrogów nadziei. Bo i ona, jak każde dobro na świecie ma swoich nieprzyjaciół – podkreślił Papież.

Przypomniał mit o puszce Pandory, z której na świat wysypały się wszelkie nieszczęścia. Ale i w tej opowieści jest nadzieja, bo mały promyk świata, wydobywający się przez szczelinę wydaje się brać odwet na wszelkim pojawiającym się złu. „Ten mit mówi – zauważył Ojciec Święty – dlaczego nadzieja jest ważna dla ludzkości”.  Bo to ona podtrzymuje życie, chroniąc je i strzegąc, a nie życie nadzieję.

Przywołując słowa francuskiego poety Charlesa Peguy Papież powiedział, że to, co najbardziej zdumiewa i wzrusza Boga, to ludzka nadzieja, „Że te biedne dzieci widzą, jak to wszystko się dzieje i że wierzą, że jutro lepiej będzie się działo”. 

„Użyty przez poetę obraz przypomina twarze wielu ludzi, którzy przeszli  przez ten świat - rolników, robotników, ubogich imigrantów poszukujących lepszej przyszłości - którzy walczyli wytrwale mimo goryczy trudnego dnia dzisiejszego, pełnego wielu prób, ożywianego jednak ufnością, że ich dzieci będą miały życie sprawiedliwsze i spokojniejsze. Nadzieja to impuls serca tych, którzy wyruszają, zostawiając dom, ziemię, czasami członków rodziny i krewnych, aby szukać lepszego, bardziej godnego życia dla siebie i dla swoich bliskich. Jest to także impuls serca tych, którzy przyjmują: chęć spotkania się, poznania, nawiązania dialogu... Nadzieja jest impulsem, aby «dzielić podróż» ponieważ czyni się to we dwoje: ci, którzy przybywają do nas i my, którzy idziemy w stronę ich serca, aby ich zrozumieć, ich kulturę, język. To podróż we dwoje, ale bez nadziei nie da się jej odbyć. Nadzieja jest impulsem do dzielenia podróży życiowej, jak nam przypomina rozpoczynająca się dziś kampania Caritas. Bracia, nie lękajmy się dzielić podróży z innymi! Nie lękajmy się dzielić nadziei z innymi!” – powiedział Ojciec Święty.

Osobami, które niosą nadzieję, są przede wszystkim ludzie ubodzy. Dlatego, jak zaznaczył Franciszek, Bóg potrzebuje Józefa, Maryi, pasterzy z Betlejem. Byli oni biedni we wszystkim, ale bogaci w najcenniejsze dobro istniejące na świecie, to znaczy pragnienie zmiany. Nie ma bowiem gorszej kary, jak wyzbycie się wszelkich pragnień. Nadzieja bowiem nie jest cnotą osób o pełnym żołądku. 

„Pustka duszy jest najgorszą przeszkodą dla nadziei. Od tego zagrożenia nikt nie jest wolny, gdyż pokusy przeciw nadziei mogą przytrafić się także wówczas, gdy podążamy drogą życia chrześcijańskiego. Starożytni mnisi przestrzegali przed jednym z najgorszych nieprzyjaciół zapału, jakim jest «demon południa» który towarzyszy życiu zaangażowanemu, właśnie wtedy, gdy słońce płonie wysoko. Ta pokusa nas zaskakuje, gdy spodziewamy się tego najmniej: dni stają się monotonne i nudne, już żadna wartość nie zdaje się warta trudu. Takie zachowanie nazywa się acedią, podkopuje ona życie od wewnątrz, aż staje się ono niczym puste opakowanie” – kontynuował Franciszek.

Papież dodał, że każdy chrześcijanin powinien walczyć z pustką życia. Nie jest w tym sam, bo zawsze może się uciec do imienia Jezusa. 

„Kiedy to się zdarza, chrześcijanin wie, że taką sytuację trzeba zwalczać, nigdy  nie poddawać się jej biernie. Bóg nas stworzył do radości i szczęścia, a nie byśmy dusili się w myślach melancholijnych. Dlatego ważne jest strzec swego serca, przeciwstawiając się pokusom nieszczęścia, które z pewnością nie pochodzą od Boga. A tam, gdzie nasze siły okazują się słabe i walka z lękiem szczególnie ciężka, zawsze możemy się uciekać do imienia Jezusa. Możemy powtarzać tę prostą modlitwę, której ślady znajdujemy także w Ewangelii, a która stała się podstawą wielu chrześcijańskich tradycji duchowych: «Panie Jezu Chryste, Synu Boży, zmiłuj się nade mną grzesznikiem». (…) To modlitwa nadziei, ponieważ zwraca się do Tego, który może otworzyć drzwi i rozwiązać problemy, umożliwiając spojrzenie aż po horyzont, horyzont nadziei” – mówił Papież.

pp/rv

Po wygłoszeniu katechezy Franciszek zwrócił się do obecnych na Placu św. Piotra przedstwicieli Caritas Internationalis, którzy przybyli, aby wziąć udział w inauguracji kampani: „Dzielmy podróż z innymi”. Obecny był także przewodniczący tej organizacji, kard. Luis Antonio Tagle z Filipin. 

„Swoim codziennym zaangażowaniem przypominacie, że sam Chrystus prosi nas, abyśmy ugościli naszych braci i siostry imigrantów i uchodźców z szeroko otwartymi ramionami. Właśnie z szeroko otwartymi ramionami. Kiedy ramiona są otwarte, są gotowe do szczerego, serdecznego, obejmującego uścisku, trochę tak, jak ta kolumnada na Placu św. Piotra, przedstawiająca Matkę Kościół, obejmującą wszystkich, którzy dzielą wspólną podróż” – powiedział Papież.

pp/rv

Franciszek pozdrowił także obecnych na audiencji Polaków i zachęcił do zaufania Bożej dobroci i wszechomocy. 

„Serdeczne pozdrowienie kieruję do polskich pielgrzymów. Drodzy bracia i siostry, nadzieja chrześcijańska opiera się na zaufaniu Bożej wszechmocy i dobroci – mówił Papież. Kiedy doświadczamy trudności i cierpień, które zagrażają naszej nadziei, bezzwłocznie prośmy Pana, aby otworzył nasze oczy na dobro, obudził w nas na nowo pragnienie szczęścia i wolę zaangażowania na rzecz budowania lepszego świata dla nas i dla innych. Niech Bóg wam błogosławi!”.

pp/rv

Przykład św. Wincentego a Paulo zachęca nas, abyśmy okazywali większe zainteresowanie i poświęcali więcej czasu ubogim, abyśmy uczynili ich myśli i kłopoty naszymi, gdyż chrześcijaństwo bez kontaku z osobą, która cierpi staje się bezcielesne, niezdolne dotykać ciała Chrystusa – napisał Papież do Rodziny Wincetyńskiej, a zatem do zgromadzeń i instytucji, które inspirują się postacią św. Wincentego. Przed 400 laty rozpoczął on swoją działalność i dlatego w tym roku Rodzina Wincentyńska obchodzi jubileusz swego charyzmatu.

Zwracając się do niej Franciszek podkreśla, że trzeba iść do biednych, wybierać ich, dawać im głos, aby ich obecność we współczesnej kulturze tymczasowości nie była milcząca . Przypomniał, że Wincenty a Paulo poświęcił swoje życie służbie ubogim oraz formacji duchowieństwa. Czynił to przede wszystkim poprzez swoje codzienne życie pełne prostoty i normalności. Przykład jego życia zachęca do bycia zawsze w drodze, z pokornym sercem, z pełną dyspozycyjnością i oddaniem oraz do napełniania świata miłością, która płynie ze skały, jaką jest Chrystus ubogi. On chce być rozpoznawany w tych, w których mieszka: w biednych i pozbawionych głosu.

Franciszek wezwał Rodzinę Wincentyńską do wychodzenia na peryferie ludzkiej kondycji, na peryferie świata, ale nie z własnymi pomysłami, lecz aby zanieść tam Ducha Pana, „Ojca ubogich”. „On was rozsiewa, jak ziarna, które kiełkują w jałowej ziemi – napisał Ojciec Święty – jak balsam pocieszenia dla tych, którzy są zranieni, jak ogień miłości, aby rozgrzać wiele serc oziębyłych opuszczeniem i zatwardziałych z powodu odrzucenia”.

pp/rv

Zakończyła się wizyta Metropolity Hilariona w Watykanie. Przewodniczący Wydziału Zewnętrznych Kontaktów Kościelnych Patriarchatu Moskiewskiego spotkał się z Benedyktem XVI oraz Papieżem Franciszkiem. Rozmawiając z Radiem Watykańskim, podzielił się swymi wrażeniami po spotkaniu z Ojcem Świętym. Opowiedział między innymi o peregrynacji relikwii św. Mikołaja z Barii. Wydarzenie to pozytywnie wpłynęło na postrzeganie Kościoła katolickiego przez wiernych Patriarchatu Moskiewskiego. Mówi Metropolita Hilarion. 

„Przez wiele dziesięcioleci relacje między Rosyjską Cerkwią Prawosławną i Kościołem rzymsko-katolickim rozwijały się poza zasięgiem wzroku zwyczajnych wiernych. Kiedy na przykład metropolita Nikodem odwiedzał Watykan w latach 60-tych i 70-tych, wiele osób, nawet w samym Kościele, nic o tym nie wiedziało, a cała sowiecka prasa oczywiście o tym milczała. Pierwsza sprawa, na którą Rosjanie zwrócili uwagę, to było oczywiście, historyczne spotkanie Papieża z Patriarchą w lutym ubiegłego roku. Jednakże pierwszym wydarzeniem, w którym ludzie rzeczywiście uczestniczyli, była peregrynacja relikwii. W rosyjskiej telewizji były wielogodzinne transmisje. Telewizja poinformowała też o oficjalnym podziękowaniu Patriarchy Papieżowi i arcybiskupowi Bari. Dzięki temu wszyscy się o tym dowiedzieli” – powiedział metropolita Hilarion.

Zapytany, czy Papież rozmawiał z nim o naruszaniu wolności religijnej w Rosji, metropolita Hilarion podkreślił, że zarzuty te są bezpodstawne. Jego zdaniem w Rosji wszystkie religie mają pełną swobodę działania i nie skarżą się na naruszanie swych praw. Wolność religijna, nie obejmuje jednak sekt, a do nich Rosjanie zaliczają świadków Jehowy, którzy, jak podkreślił prawosławny dostojnik, nie są chrześcijanami. Zaznaczył on jednak, że na ten temat z Franciszkiem nie rozmawiał.

Wiele czasu poświęcono natomiast wolności religijnej na Ukrainie. Metropolita Hilarion skarżył się Papieżowi, iż jego zdaniem dyskryminuje się prawosławnych związanych z Patriarchatem Moskiewskim. Wyraził też ubolewanie, że katolicy nie występują w ich obronie. Oskarżył przy tym ukraińską władzę o agresywną względem Rosji retorykę, traktowanie jej jak najeźdźcę.

kb/ rv

W Watykanie zaprezentowano wczoraj film o św. Maksymilianie Kolbe „Dwie Korony”. Premierowa projekcja miała miejsce w Sali imienia kard. Andrzeja Marii Deskura. Obecni byli reżyser Michał Kondrat, odtwórca głównej roli Adam Woronowicz, a także polski ambasador przy Stolicy Apostolskiej Janusz Kotański i minister Beata Kempa.

W Watykanie film został przyjęty bardzo pozytywnie. Michał Kondrat wyznał, że zależało mu na tej projekcji, aby świat mógł lepiej poznać postać świętego, który powszechnie jest znany tylko jako męczennik.

Ks. Andrzej Majewski SJ, dyrektor programowy Radia Watykańskiego, rozmawiał po seansie filmowym z Adamem Woroniczem, który wcielił się w postać o. Maksymiliana. 

„Myślę, że wszyscy pamiętamy te wydarzenia z wizyty Papieża Franciszka w Auschwitz i jego pobyt w celi śmierci. To milczenie, został tam bez kamer. Cały świat pytał wtedy: kim jest ten Kolbe? Czasem tak bywa w naszym życiu zawodowym, że są momenty, wydarzenia, postacie, albo role, kiedy czujemy, że ten nasz zawód ma ogromny sens, żeby szerzyć dobro i mówić o nim innym. Albo że obraz, czy aktor grający ma wielką siłę oddziaływania i tę pozytywną i tę negatywną, niestety też. Ale mamy ogromną siłę, aby dotrzeć do ludzi poprzez obraz i ich zainspirować, dotknąć, wzruszyć. Rzecz dotyczy bowiem emocji. Może coś pozytywnego, dzięki takiemu obrazowi zrodzi się w sercu człowieka?

Panie Adamie, to już kolejny film, w którym wciela się Pan w rolę kapłana, księdza katolickiego. To wybór czy przypadek?

Nie wiem, historia zatoczyła koło. Pamiętam, że była taka scena, autentyczna, grana nie przeze mnie, ale przez młodego Alka, przyszłego księdza Jerzego Popiełuszkę w filmie: «Popiełuszko, wolność jest w nas», gdzie na strychu, u swojej babci znajduje «Rycerza Niepokalanej». Postać św. Maksymiliana jest dla małego Alka nieprawdopodobnym źródłem inspiracji. Wczytuje się w stare numery tego czasopisma, marzy o tym. Kto wie, czy nie chce też dwóch koron. Tutaj grając  ojca Maksymiliana pomyślałem o tym, że ta historia zatacza koło. To może nie my sobie takie rzeczy wybieramy, może jest w tym jakaś Opatrzność. Myślę, że tak jest”.

kb, am/ rv

Na warszawskiej Pradze odbyła się doroczna sesja szkoleniowo-formacyjna dla kapelanów, sióstr zakonnych, oraz pracowników i wolontariuszy Służby Zdrowia z obu stołecznych diecezji. Spotkaniu przyświecało hasło „Podmiotowy wymiar opieki medycznej i duszpasterskiej nad pacjentami”.

- Nie wolno nam zapominać, że zawsze podmiotem medycy jest żywy człowiek, który potrzebuje ludzkiego wsparcia - powiedział abp Henryk Hoser.

„Lekarstwem dla nich jest drugi człowiek, ten który przy tym chorym i samotnym staje i z nim zaczyna rozmawiać. Pozwala mu się wypowiedzieć, żeby człowiek mógł wydobyć z siebie to, co mu zalega, co na nim ciąży, co go boli, nie tylko fizycznie, ale również duchowo. To wszystko trzeba usłyszeć i wysłuchać, żeby później móc wraz z tym chorym iść dalej” - powiedział abp Hoser.

W czasie spotkania omówiono instrukcję Episkopatu nt. posługiwania chorym i umierającym.

R. Łączny/KAI

„Papież, który zapalił świat” - taki tytuł nosi najnowsza książka Gian Franco Svidercoschiego, poświęcona papieżowi Franciszkowi. Podczas dzisiejszej prezentacji w Warszawie autor podkreślił, że starał się opowiedzieć o papieżu w sposób obiektywny, ponieważ wydaje się, że w interpretowaniu pontyfikatu powstały dwie skrajności.

„Pierwsza jest ideologiczna, to upolitycznienie: przez niektórych papież jest uznawany za komunistę, bo mocno odnosi się do Ewangelii. Drugim negatywnym podejściem jest według mnie upraszczanie, polegające na ocenianiu papieża przez pryzmat spraw drugorzędnych: papież kupuje buty, okulary. A nie rozumie się fundamentu: tego, że w duchu Ewangelii papież zaprasza nas do odkrywania tożsamości Kościoła” - powiedział Svidercoschi.

Publikacja ukazała się nakładem wydawnictwa Znak.

R. Łączny/KAI

Słuchaj:      

W Magazynie: Rezolucja z okazji 300-lecia koronacji obrazu Matki Bożej Jasnogórskiej cz. II
Program przygotowała Izabela Tyras z Radia Jasna Góra

Słuchaj: